Practical အခန္းသည္ ထင္ထားသည္ထက္ပိုၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနပါသည္။ ေနာက္ဆံုးအသုတ္မို႔ထင္ပါသည္။ ေရွ႕လူေတြရွိတုန္းက ဟိုဟိုဒီဒီမွ အသံေလးေတြ ခပ္အုပ္အုပ္ၾကားရသည္။ မေၾကာက္ဘူးလို႔ စိတ္တင္းထားရင္းႏွင့္ ႏႈတ္ေျဖ (Viva) ေမးမည့္ အမေရွ႕တြင္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္မိသည္။ ေဆးဝါးဘက္ဆိုင္ရာ ဓါတုေဗဒဌာနမွ အမ သည္ လူေကာင္ ေသးေသး၊ မ်က္မွန္ေလးႏွင့္ အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည္။ ေက်ာင္းသူမ်ားကိုလည္း အလိုလိုက္သည္။ စာအသင္အျပေကာင္းၿပီး စိတ္ထား အရမ္းေကာင္းသည့္ အမေရွ႕တြင္ ႏႈတ္ေျဖေျဖရန္ေၾကာက္ေနရသည့္ ကြ်န္မတြင္ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုပဲရွိသည္။
“ကြ်န္မစာမရပါ”
ကြ်န္မေက်ာင္းမတက္ခဲ့ပါ။ Practical အတြက္စာရွင္းျပေသာေန႔က ကြ်န္မေက်ာင္းေျပးခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ အတန္းမတက္ရသလဲဆိုရင္ စိတ္ညစ္လို႔မတက္တာဆိုသည့္ အေျဖကလြဲၿပီး တျခားဘာမွ မရွိႏိုင္။ ဘာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ ရသလဲဆိုရင္ေတာ့ အေျဖက အဆင္သင့္ရွိေနသည္။ “ဆရာဝန္မျဖစ္ခဲ့၍စိတ္ညစ္ပါသည္။ ကြ်န္မသိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေသာ ကေလး အထူးကုဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ မျဖစ္ခဲ့၍အရာရာကို စိတ္ကုန္ေနပါသည္”။ ဆရာဝန္ျဖစ္ဖို႔ဆိုေသာ ဦးတည္ခ်က္ကလြဲၿပီး တျခားဘာကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ကြ်န္မသည္ ဆရာဝန္မျဖစ္မွ ဘာမွအသံုးမက်ေတာ့ဟု မိမိကိုယ္မိမိ ထင္ေနသည္။ ဆရာဝန္မ်က္ႏွာသာ တစ္ကမၻာ ဟု ထင္မွတ္ေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္ “ေဆးဝါးတကၠသိုလ္”တက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း အတက္သာရွိသည္။ ေခါင္းထဲတြင္ ဗလာ၊ ခံယူခ်က္က နတၳိ၊ စာေတြက တစ္ဘက္နားကဝင္ၿပီး တစ္ဘက္နားက ထြက္သြားဖို႔ မေျပာႏွင့္၊ ဝင္လာေသာ နားစည္ကို ရိုက္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားသည္။ ေနာက္ဆံုးေက်ာင္းမတက္ဘဲ အိမ္မွာ ေခြအိပ္ေနရတာ ကိုသာ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ပါသည္။
ထိုသို႔ရည္မွန္းခ်က္တိတိက်က်မရွိသည့္ ကြ်န္မသည္ အမေရွ႕တြင္ ေၾကာက္ရႊံ႕ေနျခင္းသည္ စာေမးပြဲရံႈးမွာကို ေၾကာက္ေနျခင္းမဟုတ္။ အမဆူမွာကို ေၾကာက္ေနျခင္းမဟုတ္။ အမကို အားနာေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ သူေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ သင္ထားပါလ်က္ ကြ်န္မကသာ ေပါက္တတ္ကရေျဖခဲ့လွ်င္ အမစိတ္ပ်က္သြားမွာကို ေၾကာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အရင္အေခါက္ေတြ ေျဖတုန္းကေတာ့ အုပ္စုလိုက္ေျဖခဲ့၍သိပ္မသိသာခဲ့။ မရွက္တမ္းဝန္ခံရမည္ဆိုလွ်င္ “ေဆးဝါးတကၠသိုလ္” ေရာက္မွ ေၾကာက္တယ္ဆိုေသာ စကားလံုးကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ရင္ဆိုင္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ (အရင္က စာေမးပြဲေအာင္၊ မေအာင္ကို တစ္ခါမွ်မေတြးခဲ့ဘူးပါ။) သည္လိုႏွင့္ အမက စာစေမးပါသည္။
ကြ်န္မေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္းပါပဲ။ အမေမးသည့္ ဓါတုပစၥည္းေတြ Chemicals၊ ဓါတ္ျပဳမႈေတြ Reaction ကို ကြ်န္မမသိပါ။ အမွတ္ေပးခ်င္လြန္းသည့္ အမသည္ ေမးခြန္းေလးေတြကို စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္လိုက္ေမးေပးပါသည္။ ေနာက္ဆံုး အလြယ္ကူဆံုး ေမးခြန္းတစ္ခုေမးပါသည္။ “အက္စပရင္ဟာ ဘယ္မွာ ေပ်ာ္သလဲ”တဲ့။ ထိုေမးခြန္းကို ျပန္ေျဖမည့္ အခ်ိန္တြင္ ေပ်ာ္သည္၊ ေပ်ာ္ဝင္သည္ဆိုေသာ စကားလံုးကို ရုတ္တရက္မသိေတာ့ပါ။ ဒါကိုသိေသာအမက လမ္းေၾကာင္းေပး ပါသည္။ “ညီမေလး၊ ေပ်ာ္တာေလ၊ ဘယ္လိုေခၚသလဲ”လို႔ေမးေတာ့ ကြ်န္မပါးစပ္ကေန “Happy” လို႔ ေယာင္ၿပီးထြက္သြား ပါသည္။ မယံုႏိုင္ျခင္း၊ အံ့ဩျခင္း၊ ယူက်ံဳးမရျဖစ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အမ၏ မ်က္လံုးေလးမ်ားပို၍ဝိုင္းစက္သြားခဲ့သည္ဟု ကြ်န္မထင္ပါသည္။ ေက်ာင္းသူမ်ားကို ခ်စ္ေသာအမသည္ ႀကံဖန္ၿပီး အမွတ္ေပးခဲ့ပါသည္။ “Happy လည္း ေပ်ာ္တာပဲ။ Dissolve လည္း ေပ်ာ္တာပဲ၊ ေပ်ာ္တာျခင္းေတာ့ အတူတူပါပဲေလ”တဲ့။
ထိုအခ်ိန္တြင္ အမကို အရမ္းအားနာသြားခဲ့သည္။ ရွက္လည္း ရွက္မိသည္။ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျပန္လည္ ဆန္းစစ္မိျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ မိမိကိုယ္ကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ရန္ ပထမဆံုးေျခလွမ္း လွမ္းေစသည့္ တြန္းအား လည္း ျဖစ္သြားသည္။ အေျခခံစာေတြကို လြတ္ခဲ့သည့္အတြက္ နားမလည္သည့္ အပိုင္းေတြရွိေနေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း သင္ရင္း ႏွင့္စိတ္ပါလာသည္။ မိမိေက်ာင္း၏ ဘာသာရပ္မ်ားကို နားလည္လာသည္။ တန္ဖိုးထားတတ္လာသည္။ သည္လိုႏွင့္ တကၠသိုလ္တက္စဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး တန္ဖိုးရွိေသာအခ်ိန္မ်ားကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာႏွင့္ ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ ဘဝသည္ ေပ်ာ္စရာခ်ည္းသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။
“ေက်ာင္းၿပီး၍အလုပ္ခြင္ထဲေရာက္လာခ်ိန္မွာေရာ…ေပ်ာ္ေသးရဲ့လား”ဟု တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေမးခဲ့သည္ရွိ ေသာ္ “ဟုတ္ကဲ့၊ ေပ်ာ္ပါသည္” ဟုသာ ျပန္ေျဖျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေပ်ာ္သည္ဆိုေသာစကားလံုးသည္ “Happy” မဟုတ္၊ “Dissolve” ေပ်ာ္ဝင္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ဆိုရေသာ္ လက္ရွိအလုပ္ထဲတြင္ ကြ်န္မ ေခါက္ရိုးက်ိဳး ေနပါၿပီ။ ေဆးကုမၸဏီတစ္ခု၏ အေရာင္းကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ အလုပ္ဝင္ၿပီးခဲ့သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကြ်န္မတို႔သည္ ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းေပးတတ္ခဲ့သည္။ မနက္ပိုင္း ရံုးကိုဝင္၊ အထက္လူႀကီးေတြေျပာသမွ် နားေထာင္၊ ခ်ေပး သမွ် Plans မ်ားကို လက္ခံရင္း အျပင္ဘက္ ေဆးရံု၊ ေဆးခန္းမ်ားတြင္ ဆရာဝန္သြားေတြ႔ရန္ အစီအစဥ္ဆြဲထားရသည္။ အေရာင္းတက္ရန္ ဆိုေသာ စကားလံုးကို မၾကားခ်င္မွအဆံုးပင္။
အလုပ္ဝင္ခါစက ရြယ္တူဆရာဝန္ေတြကိုျမင္လွ်င္ ငုပ္လွ်ိဳးေနေသာ အတိတ္၏ ဒါဏ္ရာက ျပန္ေပၚလာသည္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး ကိုသြားရင္း House ဆင္းေနေသာ ရြယ္တူဆရာဝန္မ်ားကို ျမင္လွ်င္ ဝမ္းနည္းေနမိသည္။ ေဆးခန္းႀကီးမ်ားတြင္ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားကိုေစာင့္ရင္း သူတို႔ေနာက္မွ ဘြဲ႕တသီတတန္းႀကီးကို အားက်ေလးစားေနမိသည္။ ကေလးအထူးကု ဆရာဝန္ႀကီးမ်ား၏ ရသေျမာက္ေသာစာေပကို ဖတ္ရင္းမ်က္ရည္ဝိုင္းေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကာၾကာဝမ္းနည္းမေနႏိုင္၊ လက္ရွိအလုပ္ရဲ့ ေသြးေဆာင္ရာကို ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားသည္။ လက္ရွိအလုပ္ထဲတြင္ ေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရသည္။ ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သည္ဆိုေသာ စကားလံုးကို ေကာင္းစြာ သရုပ္ေဖာ္တတ္ခဲ့ပါသည္။
အလုပ္ထဲတြင္ ေပ်ာ္ေအာင္ ဖန္တီးရင္း၊ ႀကိဳးစားရင္းႏွင့္ ေဆးအေရာင္းတက္ရင္ေပးေသာ Incentive ဆိုတာႀကီး တြင္ ေပ်ာ္ဝင္လာသည္။ Bonus ဆိုေသာ ရလဒ္တို႔တြင္ ေပ်ာ္ဝင္လာသည္။ ထိုအတြက္ သာမန္အေရာင္းကိုယ္စားလွယ္ကေန Team Leader ၊ ထိုမွသည္ Supervisor ၊ အဲဒီကေန Manager တဆင့္ထက္တဆင့္ ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ သည္။ မိမိအလုပ္လုပ္ေသာ ဧရိယာတြင္ သူမ်ားလက္ညိႈးထိုးစရာမလိုေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုအတြက္ ရလာေသာ အက်ိဳးအျမတ္ ထဲတြင္ ေပ်ာ္ဝင္ေနမိသည္။ စက္ရုပ္တစ္ခုကို သံပတ္ေပးထားသလို “အလုပ္ၿပီးရင္ အလုပ္၊ အလုပ္ႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္”။ ထိုေခါင္းစဥ္မ်ား ေအာက္တြင္ ခ်ာလပတ္ရမ္းေနသည္။ ေက်ာင္းသူဘဝကလို စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေပ်ာ္ႏိုင္ေသး သလား ဆိုၿပီး မိမိကိုယ္ကို ျပန္သံုးသပ္မိေတာ့ အရမ္းအံ့ဩသြားခဲ့သည္။ အရင္တုန္းက အေပ်ာ္တမ္းရိုက္ထားေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ငါမွ ဟုတ္ရဲ့လား ဆိုၿပီး သံသယေတြ ဝင္လာမိသည္။
တခါတေလေတာ့ ကြ်န္မစဥ္းစားမိသည္။ ကြ်န္မဝဋ္လည္ေနတာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ေက်ာင္းသူဘဝတုန္းက ဆိုးခဲ့တာ ေတြကို ဆရာမမ်ားက ခြင့္လႊတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဝဋ္ကေတာ့ ထပ္ၾကပ္မခြာ လိုက္ေနတာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေပ်ာ္ဝင္တာ Dissolve ႏွင့္ ေပ်ာ္တာ Happy ဆိုေသာ စကားႏွစ္လံုး၏ အဓိပၸါယ္ကို ကြဲကြဲျပားျပားသိရေအာင္ သဘာဝတရားႀကီးက သင္ၾကားေပးေနတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္မစိတ္ထင္ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္မနည္းတူ မိမိ၏အလုပ္၊ ဂုဏ္၊ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားထဲတြင္ ေပ်ာ္ဝင္ေနသူ အေတာ္မ်ားပါလိမ့္မည္။ ဒါေတြကို တကယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈလို႔ထင္မွတ္ရင္း၊ ရုန္းကန္ရင္း၊ အဆင္ေျပခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနရေသာ ဘဝေတြ လူတိုင္းနီးပါးမွာ ရွိပါလိမ့္မည္။
လြန္ခဲ့ေသာ တစ္လခန္႔က ၿမိဳ႕ထဲကိုသြားရင္း တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡ၊ ဌာနမွဴးဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႔ခိုက္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္သည္။ ဆံုးမစကားေတြလည္း ပါသည္။ လမ္းညႊန္တာ၊ သတိေပးတာေတြပါသည္။ အငယ္ေတြကို လက္တြဲေခၚဖို႔ အေၾကာင္းေတြလည္း ပါသည္။ အလုပ္ထဲမွာေရာ..တကယ္ အဆင္ေျပရဲ့လားလို႔ ဆရာမႀကီး ကေမးေတာ့ ကြ်န္မေခါင္းၿငိမ့္ျပခဲ့မိသည္ ထင္ပါသည္။ Senior Pharmacist တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ရယ္၊ ေဆးဝါးေက်ာင္းမွ ဆင္းတဲ့သူေတြ ဒီလိုမ်ိဳးေတြကို လုပ္ႏိုင္သည္ဆိုတာကို အငယ္တန္းက ေမာင္၊ ညီမေလးမ်ား သိႏိုင္ဖို႔အတြက္ရယ္၊ ကြ်န္မရဲ့ မိသားစုစီးပြားေရး အေျခအေန၊ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ဝင္ဆံ့ႏိုင္ဖို႔အတြက္ရယ္ …..စသည့္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မဘဝ ဆက္ၿပီး ေပ်ာ္ေနရပါဦးမည္။ ဘယ္ေလာက္အထိေပ်ာ္မလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္အထိလဲ ဆိုတာကို…..ေျပာျပဖို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္ ပါလိမ့္မည္။
ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္ (ရန္ကုန္)မွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအား ဦးခိုက္လ်က္
ႏွင္းႏုလြင္ (ေဆး၀ါး)
သက္ဆံုးႏွင္း 