နီေထြးကေလး လွသြားၿပီ

သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မတိုင္မီ အေဖအလုပ္တာ၀န္က်ရာၿမိဳ႕ေလးကို ကၽြန္မတို႔သားအမိေတြ ေျပာင္းလာခဲ့ခ်ိန္က မိုးေတြက သည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။  ၅ တန္းတက္ေနရင္းတန္းလန္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခြဲၿပီး လုိက္လာခဲ့ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၀မ္းနည္းေနတာေတာ့အမွန္။  အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မဟာ အျဖဴေရာင္ေတြကို အရမ္းႏွစ္သက္တဲ့ ေငြေရာင္ မင္းသမီးေလးေပါ့။ ကြ်န္မေက်ာင္းဝတ္စံုေလးဟာ အၿမဲျဖဴေဖြးရွင္းသန္႔ေနတယ္။ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ေလးကလည္း အျဖဴေရာင္ပဲ။ ကြ်န္မကိုခ်စ္တဲ့ ေမေမကလည္း ကြ်န္မအတြက္ဆိုရင္ ဖိနပ္ေလးကအစ အျဖဴေရာင္ကိုပဲ ဆင္ေပးပါတယ္။ မနက္ေက်ာင္းသြားရင္ ပုခံုးေလာက္ပဲရွိတဲ့ ဆံပင္နက္နက္ေလးကို ေမေမက ႏွစ္ဘက္ခြဲၿပီး အျဖဴေရာင္ဖဲႀကိဳးေလးနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ေပးပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာအျဖဴေရာင္မင္းသမီးေလးလို ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ကြ်န္မဟာ ေဖေဖအလုပ္ေျပာင္းေရႊ႕တဲ့ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းသမီးေလး ေတာဆင္းလာရတယ္လို႔ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္မိပါတယ္။

.

ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္ေရာက္ျခင္းမွာ ပထမဆံုး စိတ္ပ်က္သြားတာက ကတၱရာလမ္းေဟာင္းေလးပါ။ ခ်ိင့္ရာေတြထင္ေနတဲ့လမ္းေတြဟာ ဘယ္လိုပဲၾကည့္ၾကည့္ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ေနပါတယ္။ ေရွးေဟာင္းအိမ္လို ေရနံေခ်းေတြသုတ္ထားတဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ေတြကို ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ အမ်ားအျပားေတြ႔ရပါတယ္။ ၿခံစည္းရိုးေတြကိုလည္း သစ္တိုင္နဲ႔၊ ေရနံေခ်းမည္းမည္းေတြနဲ႔။ ကြ်န္မတို႔ေနဖို႔စီစဥ္ထားတဲ့ အိမ္ဆိုရင္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ကြ်န္မေရာက္ခါစကဆို အိမ္နံရံကို မွီ မိမွာကို အရမ္းစိုးရိမ္တာပဲ။ ကြ်န္မရဲ့ တီရွပ္ျဖဴျဖဴေလးေတြ၊ ေဘာင္းဘီျဖဴျဖဴေလးေတြ မည္းသြားမွာကို အရမ္းေၾကာက္တာပဲ။ ေမေမနဲ႔ ေဖေဖကေတာ့ ေလေကာင္းေလသန္႔ရႈရတဲ့ၿမိဳ႕ေလး၊ စိတ္ထားျဖဴစင္တဲ့ၿမိဳ႕ေလးဆိုၿပီး အရမ္းကိုႏွစ္သက္သေဘာက် ေနေလရဲ့။

.

ညေနေစာင္း ေဖေဖရံုးကျပန္လာခ်ိန္ေရာက္ရင္ ကြ်န္မတို႔ေတြ ၿမိဳ႕ေလးရဲ့ အျပင္မွာ ရစ္ေခြစီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္နံေဘးကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကပါတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔ အသက္ ၄၀ နားေရာက္မွ ကြ်န္မကို ေမြးခဲ့တာဆိုေတာ့ အခု ကြ်န္မအသက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဖေဖတို႔က ၅၀ ေက်ာ္ေနၿပီ။ တစ္ဥိးတည္းေသာသမီးျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မကို တုန္ေနေအာင္ခ်စ္သလို ကြ်န္မလိုခ်င္ရာမွန္သမွ်ကို ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တဲ့ ေဖေဖတို႔ဟာ အရုပ္ဆိုးအက်ည္း တန္တဲ့ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ဘာလို႔မ်ား ႏွစ္သက္ေနတာပါလိမ့္။

.

ကၽြန္မေက်ာင္းသြားတဲ့လမ္းဟာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြရွိေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ ေျမြေၾကာက္တတ္သူမို႔ အဲဒီလမ္းေလးကို သေဘာမက်ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ရဲ့တစ္ခုတည္းေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းေလးမွာ ကၽြန္မက ေက်ာင္းဆက္တက္လို႔ တစ္ပတ္ျပည့္သြားတဲ့အခ်ိန္အထိ ကၽြန္မေဘးနားမွာ အတူထိုင္တဲ့အေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမရွိေသးပါဘူး။ အရင္တုန္းက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တည္း ထိုင္တဲ့ခံုမွာ ကၽြန္မကို ေနရာခ်ထားေပးေပမယ့္ အခုအဲဒီေကာင္မေလးက ခြင့္ယူထားတဲ့အခ်ိန္တ့ဲ။ ေက်ာင္းသြား၊ ေက်ာင္းျပန္အေဖာ္မရွိေသးေပမယ့္ အတန္းပိုင္ဆရာမနဲ႔က အိမ္ခ်င္းနီေးတာ့ အတူတူသြားျဖစ္ပါတယ္။

.

.ဒီေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္ေရာက္ျခင္း ကၽြန္မခံုမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ပါၿပီ။ အေဖာ္ေရာက္လာၿပီဆိုၿပိ ၀မ္းသာသြားတဲ့ ကၽြန္မဟာ ေစာေစာကေကာင္မေလးကို ျမင္လိုက္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ

“ အလိုေလး …ကြ်န္မနားက ေကာင္မေလးဟာ အရုပ္ဆိုးလိုက္တာ”။ သူမရဲ့ အသားဟာ ညိဳတယ္ဆိုတာထက္ လြန္ကဲၿပီး အေတာ္ကိုမည္းတဲ့အထဲမွာ ပါေနပါတယ္။ မ်က္လံုးေပါက္ကေလး ပါတယ္ဆိုရံုေလး။ သူမစာေရးတဲ့ညာဘက္ လက္ခံုမွာလည္း အမာရြတ္ႀကီးနဲ႔။ သူမရဲ့ ေက်ာင္းဝတ္စံုဟာ ႏြမ္းဖတ္လို႔။ ကြ်န္မလို ဖဲႀကိဳးေလးစည္းမထားတဲ့သူမရဲ့ ဆံပင္ဟာ နီက်င္က်င္နဲ႔။ အဲဒီဆံပင္နီေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ေကာင္မေလးဟာ ကြ်န္မကို တစ္ခ်က္ေလး ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ၿပီး ရယ္ျပလိုက္တဲ့အခါ သူမရဲ့ သြားေတြကလည္း ဝါလို႔။

.

ကြ်န္မကို ဘာလို႔မ်ား သူ႔အနားမွာထားတာပါလိမ့္။ အတန္းပိုင္ဆရာမကေတာ့ ကြ်န္မအၾကည့္ကို နားလည္တယ္ထင္ပါရဲ့။ ကြ်န္မကို ၿပံဳးၾကည့္ေနတယ္။ ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ဆရာမကိုေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြျပည့္ေနတယ္။    ၀ုိင္းၿပီးႏႈတ္ဆက္ေနၾကတဲ့ တပည့္ေတြကို ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ ဆရာမဟာ တကယ့္ကို ေခ်ာေမာလွပတဲ့အမ်ိဳးသမီးေလးပါ။ ဒါနဲ႔မ်ား ဘာလို႔ ဒီလိုရုပ္ဆိုးဆိုးၿမိဳ႕ေလးမွာ ဆရာမ လာလုပ္ေနတာပါလိမ့္။ ကြ်န္မသိခ်င္စိတ္ကို ဘယ္လိုမွ မေအာင့္အည္းႏိုင္ဘူး။

“ဆရာမ၊ ဒီၿမိဳ႕ေလးက အရမ္းရုပ္ဆိုးတာပဲေနာ္။ လမ္းေတြကလည္း ဆိုးတယ္၊ ၿခံေတြကလည္း မလွဘူး။ ၿပီးေတာ့ သမီးေဘးနားက နီေထြးဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးကလည္း ရုပ္ဆိုးတယ္။ ဒီေလာက္ အက်ည္းတန္တဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ဆရာမေခ်ာေခ်ာေလးက ဘာျဖစ္လို႔ လာလုပ္ေနတာလဲ”

ကြ်န္မေမးတာကို ဆရာမက ဘာမွ အေျဖမေပးေသးဘဲနဲ႔ သူမကို ႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ နီေထြးကို ျပန္ၿပိး စကားေျပာေနတယ္။ ကြ်န္မတို႔ေရွ႕ကို နည္းနည္းေလွ်ာက္သြားေတာ့ ကေလးေတြကို ပူေဖာင္းေရာင္းေနတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆိုေတာ့ မူလတန္းက ကေလးေတြဟာ သူ႔အနားမွာ ဝိုင္းအံုလို႔။ ဟိုကေလးက တစ္လံုးဆြဲလိုက္၊ ဒီကေလးက တစ္လံုးဆြဲလိုက္နဲ႔၊ သူပါလာတဲ့ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေလးေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေရာင္းရပါတယ္။ အဲဒိပူစီေဖာင္းေရာင္းေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ဆရာမက ကြ်န္မကို ေမးခြန္းတစ္ခုေမးလိုက္ပါတယ္။

“သမီး အခုေရာင္းေနတဲ့ ပူစီေဖာင္းေတြထဲမွာ ဘာေရာင္မပါဘူးလဲ။”

ကြ်န္မစိတ္ထဲကေန အေရာင္ေတြကို ေရတြက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အဝါ၊ အစိမ္း၊ အနီ၊ အျပာ၊ ပန္းေရာင္ဆိုၿပီး အေရာင္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႔ေပမယ့္ အနက္ေရာင္မရွိဘူး။

“အနက္ေရာင္မရွိတာ၊ ဆရာမ”

“အင္း၊ ဟုတ္တယ္သမီး၊ အနက္ေရာင္မရွိဘူး။ ဘာလို႔ မိုးပ်ံပူေဖာင္း အနက္ေရာင္မရွိတာလဲသမီး”

“အနက္ေရာင္က လွမွ မလွတာ ဆရာမ” ကြ်န္မက ခ်က္ျခင္းျပန္ေျဖေတာ့ ဆရာမက ေခါင္းညိမ့္ျပတယ္။

“ဟုတ္တယ္ သမီး။ ကေလးေတြက အေရာင္လွလွ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေလးေတြကို သေဘာက်တယ္၊

အနက္ေရာင္ဆိုရင္ အေရာင္မလွေတာ့ ကေလးေတြက ဘယ္ႀကိဳက္မလဲ၊ ဒါဆို မေရာင္းရေတာ့ဘူးေလ ဟုတ္တယ္မလားသမိီး။”

“ဟုတ္တယ္ ဆရာမ။ သမီးဆို အေရာင္လွလွ မိုးပ်ံေဘာလံုးေလးပဲ ယူမယ္”

“အင္း၊ ဟုတ္ပါၿပီသမီးရယ္။ ဒါဆို ေဘာလံုးေလးေတြ မိုးေပၚပ်ံတက္ႏိုင္တာ အဲဒီေဘာလံုးေလးရဲ့ အေရာင္နဲ႔ ဆိုင္သလားလို႔ ပူေဖာင္းေရာင္းတဲ့သူႀကီးကို သြားေမးၾကည့္လိုက္သမီး”

ဒါနဲ႔ကြ်န္မလည္း ပူေဖာင္းေရာင္းတဲ့ဦးေလးႀကီးနားကို သြားၿပီးေမးလိုက္မိတယ္။

“ေလးေလး၊ ေဘာလံုးေလးေတြ မိုးေပၚပ်ံႏိုင္တာ ဘာလို႔လဲ”

ေဘာလံုးေရာင္းေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးဟာ သူ႔နဖူးေပၚစီးက်ေနတဲ့ ေခြ်းေတြကို သုတ္ရင္းနဲ႔ သူ႔ဦးထုပ္ေလးနဲ႔ ယပ္ခတ္ေနတာကေန ကြ်န္မကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အေျဖေပးတယ္။

“ေဘာလံုးက မိုးေပၚပ်ံႏိုင္တာ သူ႔အထဲမွာပါတဲ့ဓါတ္ေငြ႔ေၾကာင့္ေပါ့ သမီးငယ္ရဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

ကြ်န္မေခါင္းခါျပရင္းနဲ႔ ထပ္ေမးမိတယ္။

“ဒါဆို ေလးေလး ေဘာလံုးေလးေတြ မိုးေပၚပ်ံတက္ႏိုင္တာ သူတို႔ရဲ့အေရာင္နဲ႔ မဆိုင္ဘူးေပါ့ဟုတ္လား”

“ဟုတ္တယ္ သမီး။ ေဘာလံုးေလးေတြဟာ ဘာေရာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မိုးေပၚပ်ံတက္ဖို႔ဆိုရင္ သူတို႔အထဲကို ထည့္တဲ့ ဓါတ္ေငြ႔နဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္။”

“အေရာင္လွတိုင္း မိုးေပၚပ်ံမယ့္ပူေဖာင္းမဟုတ္ဘူးသမီး”

“အေရာင္လွတိုင္း မိုးေပၚပ်ံမယ့္ပူေဖာင္းမဟုတ္ဘူးသမီး”

“အေရာင္လွတိုင္း မိုးေပၚပ်ံမယ့္ပူေဖာင္းမဟုတ္ဘူးသမီး”

ကြ်န္မဆရာမကို အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္ေတာ့ ဆရာမက ၿပံဳးေနတယ္။

“ပူစီေဖာင္းေလးေတြ မိုးေပၚပ်ံတက္ဖို႔ အဲဒီေဘာလံုးရဲ့ အေရာင္နဲ႔ မဆိုင္ဘူးသမီး။ ဘယ္လိုအေရာင္မ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္အေပၚကို အျမင့္ကို တက္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါေပမယ့္ သူမွာ အျမင့္ေရာက္ေစတဲ့ ဓါတ္ေငြ႕လိုတယ္။  အဲဒီလိုပဲ လူတစ္ေယာက္ရဲံ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ရံႈးနိမ့္မႈေတြဟာ သူ႔ရဲ့ ရုပ္အလွနဲ႔ မဆိုင္ဘူးသမီး။ သူခံယူထားတဲ့ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္တဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္။ သမီးေဘးနားမွာ ထိုင္တဲ့ နီေထြးဟာ တကယ့္ကို ပညာကို လိုခ်င္စိတ္ရွိတဲ့ကေလးမေလးပဲ။ ေက်ာင္းေနခ်င္လြန္းလို႔ သူ႔အေမရဲ့ အေၾကာ္ဆိုင္ကိုကူရင္းကေန ေက်ာင္းတက္ေနရတာ။ သူ႔လက္က ဒါဏ္ရာကလည္း သူ႔အေမရဲ့ အေၾကာ္တဲမွာ ကူေပးရင္းနဲ႔ ဆီပူေလာင္သြားလို႔ အခုလို ျဖစ္ေနတာသမီး။ တကယ္ေတာ့ နီေထြးေလးဟာ မိုးေပၚပ်ံတက္မယ့္ အနက္ေရာင္ပူေဖာင္ေလးပါသမီး”

…

ဆရာမက စကားကို အရွည္ႀကီးေျပာၿပီး လမ္းေဘးကို တစ္ခ်က္ေစာင္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ျမက္ခင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးဟာ ေလတိုက္တိုင္း ယိမ္းႏဲြ႔လို႔။ ၿမိဳ႕ေလးကျပင္ဘက္ ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္ၿပီးလာခဲ့တဲ့ ေလႏုေအးေလးဟာ စိတ္ကို လန္းဆန္းသြားေစပါတယ္။ ဆရာမစကားကိုနားေထာင္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္ေတြလည္း ၾကည္လင္လာတယ္။ အခုေတာ့ ၿမိဳ႕ေလးရဲ့အိမ္ေလးေတြ လွသြားၿပီ၊ လမ္းေလးေတြလည္း လွသြားၿပိ၊ နီေထြးေလးလည္း လွသြားပါၿပီ။

ေႏြလဲ့ႏွင္း