နတ္ေတာ္လျပည့္ည၏ ရႊန္းျမထည္ဝါေသာ လရိပ္ေအာက္တြင္ ကေလးငယ္မ်ား၏ ေညာင္ပင္တေစၧေဆာ့ကစားသံဟာ ပ်ဥ္းမကုန္း တစ္ရြာလံုးကို ဖံုးလႊမ္းထားပါတယ္။ ဧရာဝတီျမစ္ရဲ့ ျမစ္လက္တက္အခြဲေလးတစ္ခုျဖစ္တဲ့ သဲခံုျမစ္ကမ္းေဘးမွာ တည္ရွိတဲ့ ဒီရြာေလးမွာေနထိုင္ၾကတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြဟာ လယ္ယာအလုပ္ေတြနဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳၾကတဲ့သူေတြ မ်ားပါတယ္။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသေပမို႔ ေရရွားပါးမႈဒါဏ္ကို မခံရေပမယ့္ ျမစ္ေရႀကီးရင္ေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးထားသမွ်က ပလံုစြပ္ပဲ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ မိုးေလဝသက မႏိွပ္စက္ေတာ့ အိမ္တိုင္းလိုလိုဟာ ဝမ္းစာစပါးကို စပါးက်ီထဲကို ထည့္ၿပီးေနၾကၿပီ။
.
”ဒီႏွစ္ မတ္ပဲေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္….မိေသာင္းစိန္ေရ”
”ဟုတ္ပေတာ္…..က်ဳပ္တို႔ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဒီႏွစ္ အေကာင္းဆံုးပဲ”
”ေအး ….မတ္ပဲၾကားထဲ ထည့္ပက္ထားတဲ့ ဘိုကိတ္ပဲေတြကလည္း မဲလို႔၊ ခဲလို႔ေဟ့။ ၿပီးေတာ့ ဒီႏွစ္ ပဲေစ်းကလည္း ေတာ္ေတာ္ေျမာက္မယ္ဆိုပဲ”
.
လယ္ပိုင္ရွင္ႀကီး ဦးထြန္းရွိန္တို႔ လင္မယားကေတာ့ အိမ္ေရွ႕မရမ္းပင္ေအာက္က ကြက္ပ်စ္မွာ ထိုင္ၿပီး ဂ်င္းနည္းနည္းေရာ ထားတဲ့ လဘက္ေလးကို စားလိုက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းေလးေသာက္လိုက္နဲ႔ ပဲအထြက္ကို ခန္႔မွန္းေနၾကပါတယ္။ အဘိုးႀကီး၊ အဘြားႀကီး ၂ ေယာက္ဟာ တြက္ေရးနဲ႔ သူေဌးျဖစ္ေနၾကတုန္းမွာ ရုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာတဲ့ သူတို႔သမီးျဖစ္သူ မႏွင္းရံုရဲ့အသံေၾကာင့္ ခုနက စိတ္ကူးေနတာေတြက ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္တယ္။
.
”အေမေရ….လုပ္ပါဦး..အဘေရ..အထဲက ကန္ေနတယ္၊ လာပါဦး”
”ဟဲ့…ဟဲ့…မိေသာင္းစိန္….အျမန္ထပါဟဲ့။ နင့္သမီးဘာျဖစ္လဲမသိဘူး။ အို…..အေရးထဲ..သူကတေမွာင့္”
.
ဒူးေခါင္းနာေနလို႔ ခ်က္ျခင္းမထႏိုင္ေသးတဲ့ ေဒၚေသာင္းစိန္ကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္ကာ ဦးထြန္းရိွန္ဟာ သမီးျဖစ္သူဆီကို အေျပးအလႊားသြားလိုက္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ႀကိမ္းေမာင္းကာ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး သမီးအခန္းထဲေျပးဝင္သြားတဲ့ ဦးထြန္းရွိန္ေနာက္ကို ေဒၚေသာင္းစိန္ပါ ထမီမႏိုင္၊ ပုဝါမႏိုင္နဲ႔ အေျပးအလႊား လိုက္ဝင္လာတယ္။ မေတာ္တဆ ေျခလြန္ လက္လြန္ျဖစ္ကုန္ရင္ အခက္သား။
”သမီး ….ႏွင္းရံု.သမီးကို ဘယ္သူကန္သလဲ…အဘကို ေျပာစမ္း။ ဘယ္က အေကာင္က ေမွာင္ရိပ္ခိုၿပီး ငါတို႔ၿခံထဲ ဝင္လာသလဲ ေျပာစမ္း”
”မဟုတ္…မဟုတ္ဘူး..အဘ..”
”ေျပာစမ္းပါသမီးရယ္။ ဒီေကာင့္ကို အဘလက္စြမ္းျပခ်င္လို႔”
”ဒီ…ဒီ..ဒီမွာ ..အဘ”
ေရအိုးတစ္လံုးကိုေမွာက္ထားသလို ပူတင္းေဖာင္းကားေနတဲ့ သူမရဲ့ ဗုိက္ကို ညႊန္ျပလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ခုနက လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းေနတဲ့ ဦးထြန္းရွိန္ရဲ့ ေလသံက ခ်က္ျခင္းကို ေျပာင္းသြားတယ္။
.
”ဟိုက္…ငါ့သမီးဗိုက္ထဲကတဲ့။ မိေသာင္းစိန္….လုပ္ပါဦးဟ။ နင့္သမီး ဗိုက္ထဲကတဲ့”
”ဗိုက္နာတာမ်ားလား။ ေမြးခ်င္ၿပီလား သမီး”
”အား..အား..မသိဘူးအေမ။ သမီးမွ ကေလးမေမြးဘူးတာ”
”ဟုတ္ရဲ့လား ႏွင္းရံုရယ္။ တေန႔ကမွ ၿမိဳ႕ေဆးခန္းကျပန္လာတာ။ ညည္းကိုယ္ဝန္က ၁ လေက်ာ္ေက်ာ္ေတာင္ လိုေသးတယ္ဆိုပဲ”
”ကဲပါ..ေနာက္မွ ေမးစမ္းလုပ္။ အခု ဟိုအေကာင္ လွျမင့္ ဘယ္မလဲ။ ေဒါင့္ႀကီးေဆးရံုကိုသြားရေအာင္။ ေထာ္လာဂ်ီပါ ယူခဲ့”
.
ဦးေသာင္းစိန္ရဲ့ စကားအဆံုးမွာ ရြာေတာင္ပိုင္းက သူ႔အေမေတြအိမ္ကို ပိုက္ဆံသြားအပ္တဲ့ ကိုလွျမင့္ကို သုတ္သီး သုတ္ျပာနဲ႔ သြားေခၚၿပီး ပ်ဥ္းမကုန္းနဲ႔ မိုင္ ၃ဝ ေလာက္ေဝးတဲ့ ၿမိဳ႕ေဆးရံုကို ေျပးရတာပဲ။ ေဆးရံုကိုေရာက္ေတာ့ မႏွင္းရံုက ဗိုက္မနာေတာ့ဘူး။ လံုခ်ည္အနီဝတ္ သူနာျပဳဆရာမႀကီးကေတာ့ ကေလးလႈပ္တာတဲ့။ မီးဖြားဖို႔ ၁ လေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ လိုေသးသတဲ့။ အခ်ိန္ ၁ လ ေလာက္ လုိေသးေတာ့ ေဒၚေသာင္းစိန္က ပ်ဥ္းမကုန္းကို ျပန္ခ်င္တယ္။ ဦးထြန္းရွိန္က ၿမိဳ႕မွာပဲ ေနမယ္။ သူ႔ေျမးကိုၿမိဳ႕ေဆးရံုမွာပဲ ေမြးမယ္တဲ့။ စိတ္ႀကီးတဲ့ ဦးထြန္းရွိန္ကို ေျပာမရတဲ့ အဆံုး ၿမိဳ႕ကအမ်ိဳးေတြအိမ္မွာ မိသားစုလိုက္ တည္းေနလိုက္တယ္။
.
ေစာင့္ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ တစ္ပတ္ကေန ႏွစ္ပတ္။ ဒါလည္း ဗိုက္ကမနာေသး။ ႏွစ္ပတ္ကေန ၃ ပတ္။ ဒါလည္း ထူးျခားမလာ။ ဦးထြန္းရွိန္တစ္ေယာက္ စိတ္နည္းနည္း ညစ္စျပဳလာၿပီ။ ၿမိဳ႕နဲ႔ရြာဆိုတာကလည္း အကြာႀကီးကြာတာ။ ပ်ဥ္းမကုန္းမွာက ည ၉ နာရီဆို အသံတိတ္။ အိမ္တိုင္းလိုလို အိပ္ၾကေပမယ့္ ဒီမွာက ေန႔တပူပူ။ ညတဆူဆူ။ ဟိုဘက္အိမ္က ေလလည္သံကို ဒီဘက္အိမ္က အတိုင္းသား ၾကားရတဲ့ အထိ အိမ္ေျခေတြက ခပ္စိတ္စိတ္။ ဆိုေတာ့ ဦးထြန္းရွိန္ ဘယ္လိုမွ မေအာင့္အည္းႏိုင္တဲ့အဆံုးမွာ ရြာကိုျပန္ဖို႔လုပ္ပါေရာ။ ရြာက သားဖြားဆရာမနဲ႔ပဲ ေမြးေတာ့မယ္ဆို ၿပီးျပန္အလာ၊ ရြာအဝင္ဝပဲ ရွိေသးတယ္။
.
”အား..အားးးးး…နာ..နာ လာျပန္ပီအေမေရ။ တကယ့္ကို နာတာအဘရဲ့။”
”ကဲ..ေမာင္းေဟ့…အိမ္ကိုေရာက္ေအာင္ေမာင္း။ လွျမင့္က သားဖြားဆရာမကို ျမန္ျမန္သြားေခၚခဲ့”
.
ၿမိဳ႕မွာ ေလးပတ္ေလာက္သြားေနတုန္းက မေမြးဘဲ ရြာကိုျပန္ေရာက္မွ ေမြးတဲ့ကေလး။ ေမြးခ်ိန္က မနက္ ကိုးနာရီ၊ ေနတက္ေရတက္။ ကေလးက စေနေန႔မွာ ေမြးတယ္ဆိုေတာ့ သက္ဦးစေန၊ မီးလိုေမႊလိမ့္မယ္၊ စေနသားသမီး မႏိုင္ရင္ မိဘေတြကို ခိုက္လိမ့္မယ္။ အေဖက ဓါးထမ္းၿပီး ေက်ာ္ရမယ္တဲ့။ ကိုလွျမင့္တို႔ အေမေတြက အႀကံေပးတယ္။ ဒါကို ဦးထြန္းရွိန္က လက္မခံ။ သူတို႔ရွာသမွ် သူတို႔ေျမး သံုးဖို႔ထားတာ။ ခိုက္ခ်င္လည္း ခိုက္ပါေလ့ေစ။ ကေလးကိုေတာ့ ဘုန္းနိမ့္မခံႏိုင္ဘူး။ ေက်ာ္ရဲတဲ့အေကာင္ေက်ာ္ၾကည့္ဆိုၿပီး စိန္ေခၚေတာ့ ဟုိဘက္ဒီဘက္ အေျခအေနေတြက တင္းမာလာတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း စကားမ်ားရာက ရြာဦးဘုန္းႀကီး ဝင္ၿပီး ကိစၥျဖတ္ေပးေတာ့မွ ၿပီးေတာ့မယ္။
.
”ကဲ…ဒီကေလးကို ဘဘုန္းေမြးစားတယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္သူမွ ေက်ာ္စရာမလိုဘူး၊ ဘယ္သူကိုမွလည္း မခိုက္ေတာ့ဘူး”
.
ဘဘုန္းရဲ့ တခ်က္လြတ္အမိန္ခ်မႈေၾကာင့္ သက္ဦးစေနကိစၥက ၿပီးျပတ္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီကေလးကို အားလံုးကို ခ်စ္ၾကတယ္။ မႏွင္းရံုအသက္ ၄ဝ နားနီးမွရတဲ့ ကေလး၊ ႏွစ္ဘက္အဘိုးအဘြားတို႔ရဲ့ ေျမးဦးဆိုေတာ့ သည္းသည္းလႈပ္ေအာင္ ခ်စ္လိုက္တာမ်ား။ မႏွင္းရံု မီးတြင္းထဲက ထြက္ေတာ့ အုန္းထမင္းနဲ႔ ၾကက္သား ခ်က္ၿပီး ေကၽြးတယ္။ ေနာက္ ကေလးရက္ ၁ဝဝ ျပည့္ ကင္ပြန္းတပ္ပြဲမွာ ငါးေျခာက္ႏွပ္နဲ႔ ထမင္းေကၽြးတာ ရြာလံုးကၽြတ္ပဲ။ မႏွင္းရံုဘက္ကေရာ၊ ကုိလွျမင့္တို႔ဘက္ကပါ ေတာသူေဌးဆိုေတာ့လည္း စိတ္တိုင္းက်ကို ခ်ဲၾကတယ္။ အဲ..ဒါေပမယ့္…ကေလးရဲ့ ကင္ပြန္းတပ္ပြဲၿပီးသြားေပမယ့္ ရြာထဲကလူေတြကေတာ့ အဲဒီနာမည္ကို မေခၚဘူး။ မေမြးခင္ တလေလာက္တည္းက ေဆးရံုမွာ သြားေနတာရယ္၊ ဓါးထမ္းေက်ာ္ရတဲ့ ကိစၥေတြကို သတိတရနဲ႔ ကေလးကို ေခၚတဲ့ နာမည္က …။
.
.
”ဇ”
”ဗ်ာ..အေမ”
”ဗ်ာ..အသာထား..လူအရင္လာ”
”လူလာရင္ လက္မပါဘူးလို႔ အေမကတိေပးလား”
”ေအး..ေအး. ေပးတယ္..လာ…လာစမ္း..”
.
အသက္ႀကီးမွေမြးတဲ့ ကေလးမို႔ ဥာဏ္ရည္မမွိီဘူးလို႔ ထင္ရင္ေတာ့ ကြက္တိကို လြဲမယ္။ ဇ တို႔က ရြာေက်ာင္းမွာ ထိပ္ကေျပးေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ကဲကဲ ေက်ာင္းမွာေတာ့ စာရတယ္။ အဲဒီလိုရေအာင္လည္း အေမျဖစ္သူ မႏွင္းရံုက အနားမွာ တုတ္ကိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးေစာင့္တာေတာင္ စာတစ္ပိုဒ္မဆံုးခင္ ဇ တို႔က ထြက္ေပါက္ရွာေနၿပီ။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပၿပီး လစ္ေျပးရမလဲဆိုတာကို လမ္းေၾကာင္းရွာေနတတ္ေတာ့ လံုးဝ အလစ္မေပးရဲ။ အခုလည္း စာက်က္ခိုင္းထားတုန္း အိမ္ေနာက္ဘက္ကို ေရာက္ေနတဲ့ဇ။
.
”ဇရယ္…စာေကာင္းေကာင္းက်က္စမ္း။ နင့္ကို စာတစ္ခါက်က္ခိုင္းရတာ တီေကာင္ကို ထံုးနဲ႔တို႔ရသလိုပဲ”
”တီေကာင္ကို ထံုးနဲ႔တို႔ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲ အေမ
”ဒါျဖစ္တယ္ဟဲ့”..”ေဒါင္”
မႏွင္းရံုရဲ့ေျဖသံနဲ႔အတူ လက္က ေခါက္ၿပီးေနၿပီ။ ေခါင္းနာတာကို ဇတို႔က သိပ္မမႈ။ ဒါေပမယ့္ သူသိခ်င္တာကို မသိရေတာ့ သိပ္ၿပီးေတာ့ မေက်နပ္။ တီေကာင္ကို ထံုးနဲ႔တို႔ရင္ ဘာျဖစ္သလဲ။ ဘာျဖစ္သလဲ…..။
.
.
”မႏွင္းရံု..အဘရဲ့ ယြန္းကြမ္းအစ္ ဘယ္သူ႔ေနရာေရႊ႕သလဲ”
ေဒါသအိုး ဦးထြန္းရွိန္ရဲ့ ယြန္းကြမ္းအစ္ကို ဘယ္သူမွ မထိရဲမကိုင္ရဲ။ သူကိုယ္တိုင္ ကြမ္းဝါးရင္ေတာ့ ေၾကြရည္သုတ္ကြမ္းအစ္ကို သံုးေပမယ့္ ယြမ္းကြမ္းအစ္ကေတာ့ ဧည္သည္ေသာင္သည္လာရင္ ဟန္ျပဧည့္ခံဖို႔ထားတဲ့ ကြမ္းအစ္။ အိမ္ရဲ့ဗီရုိထဲကေန ပြဲလမ္းသဘင္မရွိဘဲ အျပင္မထြက္ရတဲ့ ကြမ္းအစ္ႀကီး ေပ်ာက္ေနၿပီ။
.
”မကိုင္ဘူးအဘ။ ဗီရိုထဲမွာပဲ မဟုတ္ဘူးလား”
”ေအးဟုတ္တယ္။ ခုနက ေညာင္ပင္သာရြာက ဦးျမင့္စိန္တို႔လာလို႔ ထုတ္ၿပီး ကြမ္းခြက္တည္တာ။ ဒီနားေလးတင္ထားၿပီး ေအာက္ဆင္းသြားတာ။ အခုမရွိေတာ့ဘူး”
”အေမမ်ား သိမ္းထား…ထား..
မႏွင္းရံုတစ္စံုတစ္ခုကို သတိရသြားၿပီး ပါးစပ္က ထြက္သြားတာက…
”ဇ”
.
.
အိမ္ေနာက္ဘက္ ေရတံုကီအစပ္နားတြင္ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ဇ။ သူ႔အဖိုးျဖစ္သူ ကြမ္းအစ္ႀကီးက ေျမႀကီးေပၚမွာ ပိုးလိုးပက္လက္။ လက္တစ္ဘက္က ဓါးျပားကိုကိုင္ၿပီး ေျမႀကီးကိုဆြလ်က္။ လက္တစ္ဘက္က ထံုးခြက္ကို ကိုင္လ်က္။ တီေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္၊ ထံုးပံုေပးလိုက္။ တီေကာင္က တြန္႔လိမ္ၿပီး ေျမႀကီးထဲကို တိုးဝင္ရင္ ဓါးျပားနဲ႔ေကာ္ထုတ္လိုက္နဲ႔။ မႏွင္းရံုေျပာတဲ့ ထံုးကို တီနဲ႔တို႔တဲ့အတိုင္းပဲ ဆိုတဲ့ စကားကို လက္ေတြ႔ေဖာ္လ်က္ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ ဇ။ ဇကို ခ်ဖို႔ ဆိုၿပီး ဝါးစိမ္းကိုင္းခ်ိဳးေနတဲ့ သူ႔အေမ မႏွင္းရံုကို ဦးထြန္းရွိန္တို႔ လွမ္းေျပာလိုက္ပံုက ဒီလိုေလး။
”ငါ့ေျမးက ဥာဏ္ႀကီးတဲ့ကေလး။ ကေလးစူးစမ္းေနတာကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးမယ္ဆိုရင္ နင့္ေယာကၡမ အိမ္မွာ သြားေနရမယ္မွတ္”
.
ဒီေတာ့ ဇတို႔က ေအးေဆးပဲ။ ပ်ဥ္းမကုန္းရြာကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ထားလို႔ရေနတယ္။ ဟိုဘက္အဖိုးအဖြားအိမ္၊ ဒီဘက္အဖိုးအဖြားအိမ္၊ ႀကိဳက္သလိုေမႊလို႔ရတယ္။ ဇေၾကာက္တဲ့သူဆိုလို႔ ၿမိဳ႕မွာေနတဲ့ သူ႔ဘႀကီး။ လွျမင့္တို႔အစ္ကိုႀကီး ကိုစိုးျမင့္ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီ ဘႀကီးကလည္း ရြာမွာ အၿမဲမရွိေတာ့ ဇတို႔က ေတာ္ရံုဆို မမႈေတာ့။ ဇမွာရွိတဲ့ ေကာင္းတဲ့အခ်က္က ဘယ္ကေလးနဲ႔မွ ရန္မျဖစ္ဘူး။ ရြယ္တူကေလးေတြဆိုရင္ ညွာၿပီးေတာ့ကို ေပါင္းတယ္။ အဲ…သူနဲ႔ေဆာ့တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ ေယာက္ကိုသာ သူတို႔အေမေတြ ရိုက္ၾကည့္။ ဇတို႔ ပညာျပပံုေလးက…
.
”အရီးေလးအံုးျမင့္…အရီးေလးအံုးျမင့္..”
”ေဝဝဝဝဝဝဝ…ဘယ္သူလဲ…အဲ..ဇ..”
”ဟုတ္တယ္…အဖြားက အရီးေလးအံုးျမင့္ဆီကို လႊတ္လိုက္တာ။ မေန႔က ယူသြားတဲ့ ေကာက္စိုက္ေပး ျပန္ေပးတဲ့”
”ဟဲ့ ဗုေဒၶါ..ႀကံႀကီးစီရာဟယ္။ နင့္အဖြားဘယ္တုန္းက အဲဒီလို လုပ္ဖူးလို႔လဲ။ ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံက သံုးလို႔ ကုန္ၿပီေလ။ ဘယ္လိုလုပ္ရွိမလဲ”
”မသိဘူး…အဲဒါဆို အဖြားက သူနဲ႔လာရွင္းတဲ့”
.
ဇရဲ့ အက်င့္ေလးက အဲဒီလိုကို သင္းတာ။ သူ႔ကို အလိုလိုက္တဲ့ အဖြားေတြနဲ႔လွည့္ပတ္ၿပီး ဇတို႔က လက္တစ္လံုးျခားကို လႈပ္ရွားေနတာ။ အဲဒီေတာ့ ရြာထဲက ဇတို႔နဲ႔မကင္းႏိုင္တဲ့သူေတြက သူတို႔ကေလးကို ဆံုးမခ်င္ရင္ေတာင္ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးနဲ႔ ဆံုးမရတဲ့အျဖစ္။ မႏွင္းရံုကလည္း ေနာက္ထပ္ ကေလးမေမြးေတာ့ အဲဒီ ဥ တစ္လံုးသမားေလး ဇဟာ ရြာထဲမွာရွိတဲ့ ကေလးမွန္သမွ် အကုန္လံုးကို သည္းခံတယ္။ အေဖာ္ကို အေတာ္ေလးခံုမင္တယ္ေပါ့။ အဲ….သူ႔အိမ္လာေဆာ့တဲ့ကေလးေတြ ျပန္ရင္ မ်က္ႏွာေလးက ငယ္လို႔။ အိမ္မွာ ဧည့္သည္ေတြလာၿပီး ျပန္သြားရင္ ဇ မေနတတ္ေတာ့။ အဲဒီေတာ့ ဇ လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္က
.
”ဖိနပ္ဝွက္ျခင္း”
.
အိမ္ကို လာေဆာ့တဲ့ကေလးေတြ၊ ဧည့္သည္ေတြရဲ့ ဖိနပ္ကို အကုန္ဖြက္တယ္။ စပါးပုတ္ေတြ၊ ပဲအိတ္ေတြေအာက္မွာ ဖြက္တယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ဖြက္တယ္။ ဖိနပ္ကို ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ၿပီး သစ္ပင္မွာခ်ိတ္တယ္။ ဖိနပ္ဖြက္တဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေဆာပေလာ္တီးရတာလည္း မ်ားေနၿပီ။ သူ႔ကို တီးရတာကလည္း အဘိုးအဘြားအလစ္ကို ေစာင့္၇ေသးတာ။ ၾကာေတာ့မႏွင္းရံုတို႔အထာသိေနၿပီ။ ဧည့္သည္လာရင္ ဇ ကိုပဲ ၾကည့္ေနတယ္။ ဇရွိတဲ့ေနရာ ဖိနပ္ရွိတဲ့ေနရာပဲ။ ဆိုေတာ့ ဇတစ္ေယာက္ ဖိနပ္ဖြက္တဲ့ ဂြင္က က်ဥ္းလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇပဲေလ။ တျခားလူမွ မဟုတ္တာ။
.
အဲဒီေန႔ကေတာ့ မႏွင္းရံုတို႔ရဲ့ ဝမ္းကြဲညီမ အဝင္းေလးတို႔ အိမ္လည္လာတဲ့ေန႔။ ထိန္ပင္ရြာကေန တကူးတကလာၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြဆိုေတာ့ လူႀကီးေတြဟာ စကားေျပာေကာင္းေနၾကတ့ဲအခ်ိန္မွာ
”အို…မႏွင္းရံုတို႔ အိမ္ေထာင့္ကို ဘာေကာင္ဝင္လည္းမသိဘူး။ ဘာေကာင္ေတြ ေမြးထားေသးလဲ”
မႏွင္းရံုတို႔ ဘႀကီး၊ အဝင္းေလးတို႔ အေဖက ေမးတယ္။
”ဘာမွ မေမြးထားဘူးဘႀကီး။ ႏြားေတြကလည္း ရြာျပင္မွာ လႊတ္ထားတယ္။ ဘာလို႔လဲဘႀကီး ”
”ေအးေအး….ငါ့မ်က္စိထဲမွာ ၿခံေထာင့္မွာ လႈပ္လႈပ္၊ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ ဘာေကာင္မွန္းမသိလို႔”
”ဘယ္မွာတုန္းဘႀကီးျမင္တာ၊ ဘႀကီးအျမင္မွားတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္”
ေျပာလည္းေျပာ၊ ၾကည့္လည္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဟုတ္ပဲ။ ၿခံေထာင့္နားက ေသာက္ေရကန္နားမွာ တလႈပ္လႈပ္။ ဘာေကာင္မ်ား လဲလို႔ သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပထမဆံုးျမင္ရတာက ေျခေထာက္ေလး ၂ ေခ်ာင္း။ မိုးေပၚေထာင္ေနၿပီး ယက္ကန္ယက္ကန္ ျဖစ္ေနတာ။ ရာဝင္အိုးထဲမွာ ေခါင္းစိုက္ေနတဲ့ သတၱဝါေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့…
”ဇ”
ေရေတြအန္ထြက္ေအာင္လုပ္ေပး၊ ႏွာႏွပ္ေပးေတာ့မွ လူ႔ေလာကနဲ႔ ျပန္ၿပီး အဆက္အသြယ္ရလာတယ္။ စိတ္ပူေနတဲ့ သူ႔အဖိုးအဖြားေတြကို မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ ဇ ေျပာလိုက္တာက
”ဖိနပ္ဖြက္စရာေနရာမရွိေတာ့လို႔” တဲ့။
.
အဲဒီေနာက္ပိုင္း လူႀကီးေတြက ဇကို အေတာ္ေလးကို သနားသြားတယ္။ ခမ်ာ အေဖာ္မင္လို႔၊ ဘာညာဆုိၿပီးေပါ့။ အဝင္းေလးကလည္း သူ႔သားအငယ္ေကာင္ အပုေလးကို ဇ နဲ႔အတူလာထားတယ္။ ေနာင္ႏွစ္ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္က်ရင္ သူတို႔ ၂ ေယာက္လံုးက ခုႏွစ္တန္းတက္ရေတာ့ မယ့္သူေတြ။ ဇတို႔ ရြာမွာက မူလြန္ေက်ာင္းေလးပဲ ရွိတယ္။ ေျခာက္တန္းေလာက္အထိပဲ ထားတယ္။ အတန္းႀကီးရင္ သူတို႔ ရြာကေန နာရီဝက္ေလာက္ေဝးတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ သြားထားရမယ္ေလ။ ေရမြန္းထားတဲ့ အရွိန္ကို ေၾကာက္လို႔လား။ အေဖာ္ပဲေကာင္း ေနလို႔လားမသိ။ ဘယ္လိုအသံမ်ိဳးကိုမွ မၾကားရဘူး။ အဲ…ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ခါနီးတဲ့ တေန႔ေတာ့..။
.
ဇ အသစ္ထြင္ထားတဲ့ကစားနည္းေလးက ရဲေဘာ္လုပ္တဲ့နည္း။ သူတို႔အိမ္က ေမာင္းေထာင္ခြက္ေတြကိုေခါင္းမွာစြပ္ၿပီး ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ လုပ္ၾကတယ္။ လူေကာင္နည္းနည္းထြားတဲ့ ဇ အတြက္ေတာ့ ေမာင္းေထာင္ခြက္ေတြကကြက္တိကိုက္။ ဒါေပမယ့္ အပုေလးက အေကာင္ခပ္ညွက္ညွက္။ ေမာင္းေထာင္ခြက္နဲ႔ဆို ေခါင္းက ေခ်ာင္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔သူတို႔ အဖြားေလးရဲ့ ေထြးခံခြက္ ကိုယူၿပီး ေခါင္းစြပ္ထားေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေဆာ့ရင္း၊ ေဆာ့ရင္း ေခၽြးေတြသံေတြ ထြက္လာေတာ့ အပုေလးေခါင္းကေန ေထြးခံခြက္က ေအာက္ထဲကို ေလ်ာက်လာတယ္။ ေန႔လည္က်ေတာ့ ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴ ခၽြတ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ နဖူးမွာ တစ္ေနတယ္။ ဒီမွာတင္ ဥာဏ္ႀကီးရွင္ ဇတို႔က အေပၚကေန ေထြးခံကို ဆြဲ၊ အိမ္နားက ကေလးေတြက အပုေလးရဲ့ ေျခေထာက္ကိုကိုင္။ က်ားကန္ၿပီး ဆြဲၾကတာ။ လူႀကီးေတြ အေရာက္ျမန္လို႔။ မဟုတ္ရင္ အပုေလးအျဖစ္က မစဥ္းစားရဲစရာ။ ဒါနဲ႔ပဲ အပုေလးလည္း ထိန္ပင္ရြာ ျပန္ေျပးေတာ့တာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္သြားသလဲ ဆိုရင္ ”ဇ” ဆိုတာနဲ႔ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ က်ေတာ့တဲ့အထိ။
.
ေက်ာင္းတက္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ဇ တစ္ေယာက္ထူးထူးျခားျခားဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ တစ္ခုရွိတာက သူ႔အိမ္နားက ပုတုမဆိုတဲ့ လူညွက္မေလးကို ေရအိုးထဲထည့္ၿပီး လွည့္လို႔။ ေျခေထာက္ျပန္ထုတ္မရျဖစ္တာ။ ေရအိုးကို ခြဲလိုက္ရတာ။ ဒီေလာက္ပဲရွိတယ္။ အဲ..ဒါေပမယ့္ သူ႔အေမ မႏွင္းရံုကိုေတာ့ ”ဖရီးကစ္” ဆိုတာကို သင္ေပးေသးတယ္။
.
”အေမ…ဖရီးကစ္ ဆိုတာကို သိလား”
ဂဏန္းတြက္ေနရာကေန သူ႔အေမကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ဒီေန႔ သူတို႔အိမ္ကို စပးါဖိုး ေငြလာေခ်တဲ့ ဧည့္သည္ေတြရွိေနလို႔ ဇ နည္းနည္း ၿငိမ္ေနတယ္။
”ဇ..ဘာေတြ ေပါက္တတ္ကရလိုက္ေမးေနတာလဲ။ ကိုယ့္စာကိုယ္လုပ္စမ္း”
”ဟာ..အေမကလည္း ဇဆိုရင္ အေကာင္းကိုမျမင္ဘူး။ ကဲ…အေမမျမင္ဖူးဘူးမလား။ လုပ္ျပမယ္။ အေမၾကည့္ေန။ အဲ..အေမ့လက္ထဲက ပိုက္ဆံေတြ ေဘးမွာထားၿပီး အေမဒီနားလာ”
”ဒီမွာၾကည့္ေနာ္အေမ..ဇ လက္ထဲမွာ ဘာမွ မရွိဘူး။ ဖ၇ီးေနာ္။ အဲဒီ ဖရီးလက္ကေလးက အေမ့ပိုက္ဆံကို ေဟာဒီလိုယူၿပီး…ေဟာဒီလို ကစ္ၿပီးထြက္ေျပးတာကို..”
.
”ဇ” ဆိုတဲ့ သူ႔အေမရဲ့ ေအာ္သံမထြက္ႏိုင္ေသးခင္မွာ ဇတို႔က ရြာလယ္က မုန္႔ဆိုင္ကို ေရာက္ေနေပၿပီ။ အဲဒီလိုမ်ိဳး မိဘဆီကေန လုိသေလာက္ႏႈိက္သံုး၊ အဖိုးအဖြားေတြရဲ့ ျဖည့္ဆည္းေပးမႈနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ဇ။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ လုပ္ခ်လိုက္တဲ့ အျပစ္တစ္ခုေၾကာင့္ ဇ ရဲ့ ဘဝႀကီးအေျပာင္းအလဲျဖစ္သြားတယ္ေပါ့။
.
”ဘိုးရင္ႀကီး ၿခံထဲမွာ မခ်စ္စုသိီးေတြ ဝမ္းေရာင္လိုက္ေနၿပီေဟ့”
ဒီသတင္းကို ဝမး္သာအားရနဲ႔သယ္လာသူက ဇ။ ဘိုးရင္ႀကီးဆိုတာက က်ပ္သိပ္မျပည့္တဲ့ အဘႀကီး။ ရြာေနာက္ပိုင္းက ၿခံက်ယ္ႀကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနတယ္။ ပံုမွန္အခ်ိန္ေတြဆိုရင္ ရြာထဲကို ထြက္လာေပမယ့္ စိတ္ေနာက္လာရင္ေတာ့ ေလးဂြတစ္လက္နဲ႔ သူ႔ၿခံနားကပ္သမွ် လူတိုင္းကို ပစ္ေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ အားလံုးလိုလိုက ဘိုးရင္ႀကီးရဲ့ၿခံနားကို မသြားၾကဘူး။ အခု ဇ ေျပာတာက အဲဒီအဘႀကီးရဲ့ၿခံ။
”ဟုတ္လားဇ။ နင္ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ”
ေခ်ာစုမရဲ့အေမး။
”မနက္က အရီးေလးစံတို႔အိမ္သြားရင္းနဲ႔ေတြ႔တာ။ အသီးေတြ ေခ်ာလိုက္ပံုမ်ား..စားလိုက္ရရင္ေတာ့.. ရွလႊတ္”
”ၾကည့္လည္းလုပ္ပါဟာ။ ဘဘိုးရင္ႀကီး စိတ္ေဖါက္လာလို႔ ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေနမယ္”
အားလံုးထဲမွာ အသက္ႀကီးတဲ့ မိသန္းတင္က ေျပာေတာ့
”ေအးပါ သန္းတင္ရယ္။ ဇ တို႔က မပိုင္ရင္ ဘာမွ မလုပ္ဘူး။ မနက္တုန္းက ငါ ဘိုးရင္ႀကီးကို ထန္းလ်က္ေတြ သြားေပးထားတာ။ သူက ထန္းလ်က္ႀကိဳက္တယ္ဟ။ ငါ့ကို မွတ္မိမွာပါ”
ဒိီလိုနဲ႔ ဇ တို႔အုပ္စု ခ်ိီတက္သြားၿပီး သရက္ပင္ေပၚကို တက္ခ်ိန္မွာပဲ
.
”ဘယ္က အေလနေတာကေလးေတြလဲ။ ငါ့့အပင္ေပၚတက္တာ။ ဆင္းစမ္းေဟ့။ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ေလးဂြက အေၾကာင္းမေရြးဘူးေဟ့” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ေလာက္စလံုးသီးေတြ ပလူပ်ံၾကလာတယ္။
”နင္ေျပာေတာ့ ပိုင္တယ္ဆို ဇရဲ့။ အီး…ဟီး…”
အငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ေခ်ာစုမက ငိုေတာ့တာပဲ။
”မငိုစမ္းပါနဲ႔ ေခ်ာစုမရယ္။ ငါအႀကံေတြထုတ္တတ္ပါတယ္။ နင္တို႔က အပင္ေပၚက ဆင္းၿပီး ၿခံေနာက္ကိုေျပး။ ငါ့ကိုေတာ့ ထန္းလ်က္မ်က္ႏွာနဲ႔ မတိီးေလာက္ပါဘူး။ င့ါမ်က္ႏွာ သြားျပလိုက္မယ္”
.
အဲဒီလို ဇာတ္ညႊန္းခြဲၿပီး သရက္ပင္ေပၚကဆင္းလာတဲ့ ဇ ရဲ့ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ဆီကို ေလာက္စလံုးသီးေတြက တန္းၿပီးလာတယ္။ ေဖာက္ ခနဲ အသံနဲ႔အတူ နားထင္ကေန ေသြးေတြက ျဖာခနဲစီးက်လာတယ္။ ေျခဦးတည့္ရာ စြတ္ေျပးေတာ့ ဒူးလည္းကြဲသြားတယ္။ က်န္တဲ့ကေလးေတြကလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန္႔နဲ႔ထြက္ေျပး။ ေသြးျမင္ေတာ့ ဘိုးရင္ႀကီးကလည္း သူ႔တဲေနာက္မွာ သြားပုန္းေနတယ္။
.
ခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ အဲဒီမခ်စ္စုသရက္သီး ဇာတ္လမ္းေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေပၚက သူ႔ဘႀကီးအိမ္ကို ”ဇ” ေရာက္သြားတယ္။ ကေလး တစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ႏိုင္ေအာင္ မထိန္းႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး မႏွင္းရံုတို႔ကို အျပစ္တင္ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ ေက်ာင္းထြက္ လက္မွတ္ပါတခါတည္း ယူသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးကို နာမည္ရင္းမေခၚဘဲ ”ဇ” လို႔ ေခၚတဲ့ကိစၥ။ ေနာက္တစ္ခါ သူရြာလာလို႔ ”ဇ” လို႔ ေခၚသံၾကားရင္ ကေလးနဲ႔ သူတို႔ကို တခါတည္း အဆက္အသြယ္ျဖတ္ပစ္မယ္ဆိုေတာ့ မိဘေတြက ႏႈတ္က်ိဳးေနတာကို ျပန္ျပင္ရေတာ့တယ္။ ဘဘုန္းကေတာ့ ရြာသားေတြ ”ဇ” လို႔ ေခၚရင္ ျမစ္ထဲက ေဗဒါေတြကို ဆယ္ရမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ပ်ဥ္းမကုန္းရြာမွာ ”ဇ” ဆိုတဲ့ နာမည္ဟာ မိုးဥတု ၃ ခါကုန္ခါနီးေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုလွျမင့္နဲ႔ မႏွင္းရံုကေတာ့ တခါတခါ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး သူတို႔ရဲ့ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာေလးကို သြားသြားၾကည့္တာေပါ့။ ဒီမွာတင္ပဲ ”ဇ” ရဲ့ဇာတ္လမ္းက ျပတ္သြားသလားဆိုေတာ့…
.
ဒီႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီမွာ ပ်ဥ္းမကုန္းရြာက မူလြန္ေက်ာင္းအတြက္ တာဝန္က်ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔အတူ လုပ္အားေပး ဆရာမေလးေတြပါ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီအထဲက ဆရာမေပါက္စေလး တစ္ေယာက္ရဲ့ နားထင္မွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား အမာရြတ္တစ္ခုရွိေနပါတယ္။ အဲဒီအမာရြတ္ကိုေတြ႔တဲ့သူတိုင္းက နာမည္တစ္လံုးကို ေယာင္ၿပီး ေခၚမိမလို႔ ျဖစ္ၿပီးသြားခါမွ ဘဘုန္းရဲ့ ေဗဒါအမိန္႔ကို သြားသတိရေတာ့ ေခၚလိုက္တဲ့ နာမည္က…
.
”ေနျခည္လင္း”
ဟုတ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၆ ႏွစ္ေလာက္က နာမည္ေပးကင္ပြန္းတပ္ထားတဲ့ အဲဒီနာမည္ပိုင္ရွင္ရဲ့ နားထင္မွာ အမာရြတ္ သာမရွိခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ ေနတက္ေရတက္မွာေမြးတဲ့၊ သက္ဦးစေန၊ ”ဇ” ပါလို႔ ဘယ္သူမွ တပ္အပ္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဘိုးအဘြားေတြကေတာ့ ခုမွ မိန္းမနဲ႔တူတဲ့ သူတို႔ေျမးမအတြက္ ၿပံဳးလို႔ေပ်ာ္လို႔။ ဇရဲ့ ဒဏ္ကို ေကာင္းေကာင္းခံဘူးၾကတဲ့ ရြာသား ေတြကေတာ့ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပ့ါမလား၊ ျဖစ္ေရာျဖစ္ရဲ့လား ဆိုၿပီး ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ နားစြင့္ရင္း။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ပ်ဥ္းမကုန္းရြာေလးကို ပ်ံႏွံလာတဲ့ လုပ္အားေပး ဆရာမေလး ေဒၚေနျခည္လင္းရဲ့ စာသင္သံခ်ိဳခ်ိဳလြင္လြင္ေလးက…
.
.
”ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္၊
ဖူးတံဝင့္လိုခ်ီ၊
ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း၊
ငါတို႔စာသင္ေက်ာင္း”
.
.
ႏွင္းႏုလြင္
၂၂၊၁၀၊၂၀၁၀
သက္ဆံုးႏွင္း 