ကြၽန္မ ၅ တန္းတက္လို႔ ႏွစ္ဝက္မက်ိဳးခင္မွာပဲ ေဖေဖဟာ ဧရာဝတီတိုင္းအတြင္းက နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာပါတယ္။ အေစာပိုင္းကေတာ့ ကြၽန္မနဲ႔ေမေမကို ထားခဲ့ၿပီး ေဖေဖက အရင္သြားႏွင့္မယ္၊ ေနာက္မွ ကြၽန္မတို႔ကလိုက္သြားမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေမေမကို ကူညီေပးမယ့္သူမရွိတာရယ္၊ ေဖေဖတစ္ ေယာက္တည္း ေနေရး၊ စားေရးအဆင္မေျပာမွာရယ္ကို စိုးရိမ္ၿပီး ကြၽန္မတို႔ပါ တခါတည္း လိုက္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက တြဲလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကိုခြဲသြားရမွာဆိုေတာ့ ကြၽန္မေလ ဝမ္းနည္းေနမိတယ္။ ကြၽန္မမွတ္မိ ေနေသးတယ္။ ကြၽန္မတို႔ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းေျပာင္းခြင့္သြားယူတဲ့ေန႕ကဆို သူငယ္ခ်င္းေတြက ဝမ္းနည္းေနၿပီး စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေျပာႏိုင္ၾကဘူး။
~
ဒီလိုနဲ႔ မိုးေတြသည္းႀကီးမည္းႀကီးရြာတဲ့တေန႔မွာ ေဖေဖအလုပ္တာဝန္က်ရာၿမိဳ႕ေလးကို ကြၽန္မတို႔ေတြေျပာင္းေရႊ႕ ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္-ပုသိမ္ကားလမ္းမႀကီးကေန ခြဲဆင္းလာတဲ့လမ္းမအတိုင္း အေတာ္ၾကာၾကာသြားမိတဲ့အခါမွာေတာ့ ကြၽန္မတို႔ေနထိုင္ရမယ့္ ၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္ပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္ေရာက္ျခင္းမွာ ပထမဆံုး စိတ္ပ်က္သြားတာက ကတၲရာလမ္းေဟာင္းေလးပါ။ ခ်ိဳင့္ရာေတြ ထင္ေနတဲ့လမ္းေတြဟာ ဘယ္လိုပဲၾကည့္ၾကည့္ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ေန ပါတယ္။ ေရွးေဟာင္းအိမ္လို ေရနံေခ်းေတြ သုတ္ထားတဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ေတြကို ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ အမ်ားအျပားေတြ႔ရပါတယ္။ ၿခံစည္းရိုးေတြကလည္း သစ္တိုင္နဲ႔၊ ေရနံေခ်းမည္းမည္းေတြနဲ႔ေပါ့။
~
ကြၽန္မတို႔ေနဖို႔စီစဥ္ထားတဲ့ အိမ္ဆိုရင္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ကြၽန္မရဲ့ တီရွပ္ျဖဴျဖဴေလးေတြ၊ ေဘာင္းဘီျဖဴျဖဴေလး ေတြ မည္းသြားမွာကို အရမ္းေၾကာက္လို႔ အိမ္နံရံေတြနဲ႔ မထိမိေအာင္ အေတာ္ကို သတိထားေနရတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မဟာ အျဖဴေရာင္ေတြကို အရမ္းႏွစ္သက္တဲ့ ေကာင္မေလးပါ။ ကြၽန္မရဲ့ ေက်ာင္းဝတ္စံုေလးဟာ အၿမဲျဖဴေဖြး ရွင္းသန္႔ေနတယ္။ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ေလးကလည္း အျဖဴေရာင္ပဲ။
~
ကြၽန္မကိုခ်စ္တဲ့ ေမေမကလည္း ကြၽန္မအတြက္ဆိုရင္ ဖိနပ္ေလးကအစ အျဖဴေရာင္ကိုပဲ ဆင္ေပးပါတယ္။ မနက္ေက်ာင္းသြားရင္ ပုခံုးေလာက္ပဲရွိတဲ့ ဆံပင္နက္နက္ေလးကို ေမေမက ႏွစ္ဘက္ခြဲၿပီး အျဖဴေရာင္ဖဲႀကိဳးေလးနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ေပးပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာအျဖဴေရာင္မင္းသမီးေလးလို ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ကြၽန္မဟာ ေဖေဖအလုပ္ေျပာင္း ေရႊ႕တဲ့ၿမိဳ႕ငယ္ေလးကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရုပ္ဆုိးတဲ့ လမ္းေဟာင္းေတြရယ္၊ အိမ္အိုေတြရယ္ကိုၾကည့္ၿပီး အေတာ္ကို စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ေမေမနဲ႔ေဖေဖကေတာ့ ေလေကာင္းေလသန္႔ရႈရတဲ့ၿမိဳ႕ေလး၊ ရိုးသားျဖဴစင္တဲ့ၿမိဳ႕ေလးဆိုၿပီး အရမ္းကိုႏွစ္သက္ သေဘာက်ေနေလရဲ့။
~
ၿမိဳ႕ရဲ့တစ္ခုတည္းေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းအိုေလးမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ရေပမယ့္ ကြၽန္မေလ အုတ္ခ်ပ္ နီနီေတြမိုးထားတဲ့ အဲဒီေက်ာင္းကို မႏွစ္သက္ဘူး။ ကြၽန္မတို႔ေနတဲ့အိမ္ကေန ၁ဝ မီးနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ေရာက္ႏိုင္တဲ့ အဲဒီေက်ာင္းေလးရဲ့နံေဘးမွာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြရွိေပမယ့္ ေျ>ြမေၾကာက္တတ္တဲ့ ကြၽန္မကေတာ့ အဲဒီျမက္ခင္းေတြကို စိတ္ထဲမွာ မႏွစ္သက္ျဖစ္ေနမိတယ္။
~
အဲဒီလိုမ်ိဳးအရာရာကို ဇီဇာေၾကာင္တတ္တဲ့ ကြၽန္မဟာ ေက်ာင္းေရာက္ၿပီးလို႔ တစ္ပတ္ျပည့္သြားတဲ့အခ်ိန္ အထိသူငယ္ခ်င္း မရွိေသးဘူး။ အရင္တုန္းက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တည္းထိုင္တဲ့ခံုမွာ ကၽြန္မကို ေနရာခ် ထားေပးေပမယ့္ အခုအဲဒီေကာင္မေလးက ခြင့္ယူထားတာေၾကာင့္ ကြၽန္မေဘးမွာ ထိုင္မယ့္သူငယ္ခ်င္းလည္း မရွိေသးဘူး။ တစ္ခုကံေကာင္းတာက ကြၽန္မတို႔အိမ္နဲ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမနဲ႔က အိမ္ခ်င္းနီးတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသြား၊ ေက်ာင္းျပန္အတြက္ေတာ့ အေဖာ္ရွိတယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။
~
ညေနေစာင္း ေဖေဖရံုးကျပန္လာခ်ိန္ေရာက္ရင္ ကြၽန္မတို႔ေတြ ၿမိဳ႕ေလးရဲ့အျပင္မွာ ရစ္ေခြစီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္နံေဘးကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကပါတယ္။ ရႊံ႕ေပမွာကို စိုးေပမယ့္ ေဖေဖတို႔နဲ႔ အတူတူသြားရေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔ အသက္ ၄ဝ နားေရာက္မွ ကြၽန္မကို ေမြးခဲ့တာဆိုေတာ့ အခု ကြၽန္မအသက္ ၁ဝ ႏွစ္ ေလာက္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဖေဖတို႔က ၅ဝ ေက်ာ္ေနၿပီ။ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မကို တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္သလို ကြၽန္မလိုခ်င္ရာမွန္သမွ်ကို ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တဲ့ ေဖေဖတို႔ဟာ ကြၽန္မမႏွစ္သက္တဲ့၊ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္တဲ့ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ဘာလို႔မ်ား ႏွစ္သက္ေနတာပါလိမ့္ဆိုတာကို ကြၽန္မ စဥ္းစားလို႔ကို မရႏိုင္ပါဘူး။
~
ဒီလိုနဲ႔ တနလၤာေန႔ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ တရက္မွာေတာ့ ကြၽန္မေဘးနားမွာထိုင္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းအေဖာ္ဟာ ကြၽန္မထက္ ေစာၿပီးေက်ာင္းကို ေရာက္ေနပါတယ္။ သူ႔ေဘးနားကို ဝင္ထိုင္ၿပီး သူ႔ကိုအကဲခတ္ၾကည့္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ
”အလိုေလး … ေတာ္ေတာ္ကို အရုပ္ဆိုးလိုက္တဲ့ ေကာင္မေလးပါလား”
~
သူမရဲ့အသားဟာ ညိဳတယ္ဆိုတာထက္ လြန္ကဲၿပီး အေတာ္ကိုမည္းတဲ့အထဲမွာ ပါေနပါတယ္။ မ်က္လံုး ေပါက္ကေလး ပါတယ္ဆိုရံုေလး။ သူမစာေရးတဲ့ညာဘက္ လက္ခံုမွာလည္း အမာရြတ္ႀကီးနဲ႔။ သူမရဲ့ ေက်ာင္းဝတ္စံုဟာ ႏြမ္းဖတ္လို႔။ ကြၽန္မလို ဖဲႀကိဳးျဖဴေလးစည္းမထားတဲ့သူမရဲ့ ဆံပင္ဟာ နီက်င္က်င္နဲ႔။ အဲဒီဆံပင္နီေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေကာင္မေလးဟာ ကြၽန္မကို တစ္ခ်က္ေလး ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ၿပီး ရယ္ျပလိုက္တဲ့အခါ သူမရဲ့ သြားေတြကလည္း က်ိဳးတိုး က်ဲတဲနဲ႔။
~
ကြၽန္မကိုဘာလို႔မ်ား သူ႔အနားမွာထားတာပါလိမ့္။ ကြၽန္မတို႔နဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းဆရာမဟာ ကြၽန္မအသန္႔ႀကိဳက္မွန္း သိပါရက္နဲ႔ ဘာလို႔မ်ား ဒီခံုမွာ ကြၽန္မကို ေနရာခ်ထားပါလိမ့္။ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ဆရာမကို လွမ္းၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မအၾကည့္ကိုနားလည္တယ္ ထင္ပါရဲ့။ ကြၽန္မကို ၿပံဳးၾကည့္ေနတယ္။ ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ဆရာမကိုေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြျပည့္ေနတယ္။ ဝုိင္းၿပီးႏႈတ္ဆက္ေနၾကတဲ့တပည့္ေတြကို ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ ဆရာမဟာ တကယ့္ကို ေခ်ာေမာလွပတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးပါ။ ဒါနဲ႔မ်ား ဘာလို႔ ဒီလိုရုပ္ဆိုးဆိုးၿမိဳ႕ေလးမွာ ဆရာမ လာလုပ္ ေနတာပါလိမ့္။ ကြၽန္မေခါင္းထဲမွာ ေမးခြန္းေတြက ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္။ ကြၽန္မသိခ်င္စိတ္ကို ဘယ္လိုမွ မေအာင့္ အည္းႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုးမွာ-
”ဆရာမ၊ ဒီၿမိဳ႕ေလးက အရမ္းရုပ္ဆိုးတာပဲေနာ္။ လမ္းေတြကလည္း ဆိုးတယ္၊ ၿခံေတြကလည္း မလွဘူး။ ၿပီးေတာ့ သမီးေဘးနားက နီေထြးဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးကလည္း ရုပ္ဆိုးတယ္။ ဒီေလာက္ အက်ည္းတန္တဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ဆရာမေခ်ာေခ်ာေလးက ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာမလာလုပ္ေနတာလဲ”
~
ကြၽန္မေမးတာကို ဆရာမက ဘာမွ အေျဖမေပးေသးဘဲနဲ႔ သူမကို ႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္ကို ျပန္ၿပီး စကားေျပာေနတယ္။ ကြၽန္မတို႔ေရွ႕ကို နည္းနည္းေလွ်ာက္သြားေတာ့ ကေလးေတြကို မိုးပ်ံပူေဖာင္းေရာင္းေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆိုေတာ့ မူလတန္း ကေလးေတြဟာ သူ႔အနားမွာ ဝိုင္းအံုလို႔။ ဟိုကေလးက တစ္လံုးဆြဲလိုက္၊ ဒီကေလးက တစ္လံုးဆြဲလိုက္နဲ႔ အေတာ္ေတာ္ေလးကို ေရာင္းရပါတယ္။ အဲဒီပူစီေဖာင္းေရာင္းေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ဆရာမက ကြၽန္မကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးပါတယ္။
~
”သမီး အခုေရာင္းေနတဲ့ ပူစီေဖာင္းေတြထဲမွာ ဘယ္အေရာင္မပါဘူးလဲ”
ကြၽန္မစိတ္ထဲကေန အေရာင္ေတြကို ေရတြက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အဝါ၊ အစိမ္း၊ အနီ၊ အျပာ၊ ပန္းေရာင္ဆိုၿပီး အေရာင္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႔ေပမယ့္ အနက္ေရာင္မရွိဘူး။
~
”အနက္ေရာင္မရွိတာ၊ ဆရာမ”
”အင္း၊ ဟုတ္တယ္သမီး၊ အနက္ေရာင္မရွိဘူး။ ဘာလို႔ မိုးပ်ံပူေဖာင္း အနက္ေရာင္မရွိတာလဲသမီး”
”အနက္ေရာင္က လွမွ မလွတာ ဆရာမ”
ကြၽန္မက ခ်က္ျခင္းျပန္ေျဖေတာ့ ဆရာမက ေခါင္းညိမ့္ျပတယ္။
”ဟုတ္တယ္ သမီး။ ကေလးေတြက အေရာင္လွလွ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေလးေတြကို သေဘာက်တယ္၊ အနက္ေရာင္ဆိုရင္ အေရာင္မလွေတာ့ ကေလးေတြက ဘယ္ႀကိဳက္မလဲ၊ ဒါဆို မေရာင္းရေတာ့ဘူးေလ ဟုတ္တယ္မလားသမိီး။”
”ဟုတ္တယ္ ဆရာမ။ သမီးဆို အေရာင္လွလွ မိုးပ်ံေဘာလံုးေလးပဲ ယူမယ္”
”အင္း၊ ဟုတ္ပါၿပီသမီးရယ္။ ဒါဆို ေဘာလံုးေလးေတြ မိုးေပၚပ်ံတက္ႏိုင္တာ ဘာလို႔လဲဆိုတာကို ပူေဖာင္း ေရာင္းတဲ့ ဦးေလးႀကီးကို သြားေမးၾကည့္လိုက္ပါကြယ္”
~
ဒါနဲ႔ကြၽန္မလည္း ပူေဖာင္းေရာင္းတဲ့ဦးေလးႀကီးနားကို သြားၿပီးေမးလိုက္မိတယ္။
”ေလးေလး၊ ေဘာလံုးေလးေတြ မိုးေပၚပ်ံႏိုင္တာ ဘာလို႔လဲဟင္”
ေဘာလံုးေရာင္းေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးဟာ ခုနက ကေလးတစ္အုပ္ႀကီးကို ေရာင္းလုိက္ရေတာ့ အေတာ့္ကို ပင္ပန္းေနတဲ့ ပံုေပၚေနပါတယ္။ သူ႔နဖူးေပၚစီးက်ေနတဲ့ ေခြၽးေတြကို လက္ခံုနဲ႔သုတ္၊ သူ႔ဦးထုပ္ေလးကို ခြၽတ္ၿပီးယပ္ခတ္ ေနရာကေန ကြၽန္မကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အေျဖေပးတယ္။
~
”ေဘာလံုးေလးေတြ မိုးေပၚပ်ံႏိုင္တာ သူ႔အထဲမွာပါတဲ့ဓါတ္ေငြ႔ေၾကာင့္ေပါ့ သမီးငယ္ရဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
ကြၽန္မေခါင္းခါျပရင္းနဲ႔ ထပ္ေမးမိတယ္။
~
”ဒါဆို ေလးေလး ေဘာလံုးအနက္ေရာင္ေလးေတြကေရာ မိုးေပၚပ်ံႏိုင္လားဟင္”
”ပ်ံႏိုင္တာေပါ့ သမီး။ ေဘာလံုးေလးေတြ မိုးေပၚပ်ံတက္ဖို႔က သူတို႔အထဲမွာထည့္တဲ့ ဓါတ္ေငြ႔နဲ႔ပဲဆိုင္တယ္။ အေရာင္လွေပမယ့္ ဓါတ္ေငြ႕မထည့္ထားရင္ အေပၚကို မပ်ံတက္ႏိုင္ဘူး။ အေရာင္လွတိုင္း မိုးေပၚပ်ံမယ့္ ပူေဖာင္းမဟုတ္ဘူးေပါ့ကြယ္”
ကြၽန္မဆရာမကို အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္ေတာ့ ဆရာမက ေခါင္းၿငိမ့္နားေထာင္ေနရာကေန…..
”ဟုတ္တယ္သမီး။ ပူစီေဖာင္းေလးေတြ မိုးေပၚပ်ံတက္ဖို႔က အဲဒီေဘာလံုးရဲ့ အေရာင္နဲ႔ မဆိုင္ဘူးသမီး။ ဘယ္လိုအေရာင္မ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္အေပၚကို တက္ႏိုင္တယ္။ အဲ..ဒါေပမယ့္ သူမွာေတာ့ အျမင့္ေရာက္ေစတဲ့ ဓါတ္ေငြ႕လိုတယ္။ အဲဒီလိုပဲ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ရံႈးနိမ့္မႈေတြဟာ သူ႔ရဲ့ အေပၚယံရုပ္အလွနဲ႔ မဆိုင္ဘူးသမီး။ သူခံယူထားတဲ့ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္တဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္။ သမီးေဘးနားမွာ ထိုင္တဲ့ နီေထြးဟာ တကယ့္ကို ပညာကို လိုခ်င္စိတ္ရွိတဲ့ကေလးမေလးပဲ သမီး။
ေက်ာင္းေနခ်င္လြန္းလို႔ သူ႔အေမရဲ့ အေၾကာ္ဆိုင္ကိုကူရင္းကေန ေက်ာင္းတက္ေနရတာ။ ေက်ာင္းတက္ ခ်ိန္မွီေအာင္ မနက္အေစာႀကီးထၿပီး အေၾကာ္ေရာင္းရေသးတယ္သမီး။ သူ႔လက္က ဒါဏ္ရာကလည္း သူ႔အေမရဲ့ အေၾကာ္တဲမွာ ကူေပးရင္းနဲ႔ ဆီပူေလာင္လို႔ ျဖစ္သြားတာ။ တကယ္ေတာ့ နီေထြးေလးဟာ မိုးေပၚပ်ံတက္မယ့္ အနက္ေရာင္ ပူေဖာင္းေလးပဲသမီး။ ရုပ္အလွျပည့္စံုမွသာ လူရာဝင္ဆံ့တယ္ဆိုတာကို ျဖစ္သင့္ရဲ့လားဆိုတာကို သမီးေလး ေတြးၾကည့္ေပါ့ကြယ္။”
~
ဆရာမက စကားကို အရွည္ႀကီးေျပာၿပီး လမ္းေဘးကို တစ္ခ်က္ေစာင္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ျမက္ခင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေလးဟာ ေလတိုက္တိုင္း ယိမ္းႏဲြ႔လို႔။ ၿမိဳ႕ေလးရဲ့အျပင္ဘက္က ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္ၿပီးလာခဲ့တဲ့ ေလႏုေအးေလးဟာ စိတ္ကို လန္းဆန္းသြားေစသလို ဆရာမစကားကလည္း ကၽြန္မစိတ္ေတြကုိ ၾကည္လင္လာေစတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘဝအတြက္ ဘာက ပိုၿပီးအေရးႀကီးတာကို ကြၽန္မ သိသြားၿပီ။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ၿပီး ပကာသနကင္းတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ အခုေတာ့ လွေနၿပီ။ လမ္းေလးေတြလည္း လွေနၿပီ၊ နီေထြးေလးလည္း လွသြားပါၿပီ။
~
~
Happy Times Magazine
December, 2010