မင္းေတြ႔တယ္ဟုတ္…သူငယ္ခ်င္း။
၂၁ရာစုရဲ့ အေပ်ာ္ဖတ္၀တၳဳဆိုတာ
ဆိတ္ကြယ္ရာကို မၾကာခဏသြားတတ္တဲ့အေၾကာင္း။
ပုခံုးသားေအာက္ကအလွကို
ခဏခဏ မ်က္စပစ္တတ္ေၾကာင္း။
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြဆို
ေဆာင္းတြင္း စစ္စစ္ကို
ေျခာက္လက္မ စကတ္နဲ႔ ျဖတ္သန္းျပေၾကာင္းကို။
ဒိတ္လြန္ေနတဲ့ အသားတံုးကို
သြားဖံုးသားနဲ႔ တၿမံႈ႕ၿမံႈ႕၀ါးရသလို
အဲဒါေတြကေလ
မ်ိဳရခက္တဲ့ အကၡရာေတြ မဟုတ္ဘူးလား။
ေခတ္ရဲ့ တံခါးေခါက္မႈကို
အဲဒီအျပာေရာင္ ယဥ္ေက်းမႈအတိုင္းစီးေမ်ာမလား။
မင္းဘက္က အသင့္အေနအထားဆို
ငါတို႔လက္ေဗြရာေတြ
ေဟာဒီအရပ္ကေန ျပဌာန္းၾကည့္ခ်င္တဲ့အာသီသေတာ့
ငါ့စိတ္မယ္ တင္းျပည့္က်မ္းျပည့္ဖူးပြင့္ေနတယ္ သူငယ္ခ်င္း။
ငါတို႔ ရႈရႈိက္ဖူးတဲ့ စာေပရဲ့ အႏွစ္သာရကို
ေဟာဒီ မထင္မရွားအရပ္ကေန
ပံုေအာ ပစ္လႊတ္ရမယ္။
ငါတို႔ရပ္ေနရာ ေဟာဒီလမ္းဆံုကေန
အတည္တက် ရြာသြန္းျပၾကရမယ္။
တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို စိုစြတ္ေစ
တစ္မိသားခ်င္းကို စိုစြတ္ေစ
ငါတို႔ဟာ
ရထားစစ္စစ္ျဖစ္ေၾကာင္းလက္မွတ္ရဖို႔
ဘူူတာတိုင္းကို ျဖတ္သန္းျပဖို႔လိုေနၿပီ။
ေစ်းကြက္စကားအရဆို
အမွန္တကယ္ စားသံုးသူဟာ
ေၾကာ္ျငာအားကို တြန္းလွန္ၿပီး
ငါတို႔ဆီကို ေရြ႕လ်ားလာလိမ့္မယ္။
“ဆင္တူးရိုးမွား သတိျပဳဖို႔ေတာ့ လိုမယ္သူငယ္ခ်င္း”
ျဖဴျဖဴစင္စင္အခ်စ္ရဲ့ အဖြ႕ဲအႏြဲ႔ဟာ
လက္ေလး၂ ဘက္ယွက္တဲ့
အျခယ္အသနဲ႔တင္ ထင္ရွားေပၚလြင္ေၾကာင္းျပဖို႔
ငါတို႔လက္ေတြ အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္းျပဖို႔
ငါတို႔လိပ္ျပာဟာ စာဆန္ဆန္လွေၾကာင္းျပဖို႔
သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ
ငါတို႔ ေဟာဒီအရပ္က စၿပီး ေလးနက္ျပရမယ္။
.
.
ႏွင္းႏုလြင္
25၊ 12၊ 2010
သက္ဆံုးႏွင္း 