”ဖိနပ္ဖိုး”

”မုန္႔ဖက္ထုပ္ …ပူပူေလး၊ အုန္းသီး မုန္႔ဖက္ထုပ္ ပူပူေလး…”

ေအးၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညခ်မ္းတြင္ တာတီး၏ မုန္႔ဖက္ထုပ္ေရာင္းေသာ အသံေလးကသာ ဘူတာရံုလမ္းတစ္ဝႈိက္တြင္ ပူပူေႏြးေႏြးေပၚထြက္ေနသည္္။ လမ္းေဘးရွိ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြက မီးမလင္းေတာ့။ မိုးေလးခပ္စိမ့္စိမ့္ႏွင့္ဆိုေတာ့ ေစာေစာစီးစီးမီးပိတ္ကာ ေကြးေနၾကၿပီထင္သည္။ လဘက္ရည္ဆိုင္အခ်ိဳ႔ကလည္း သိမ္းေတာင္သိမ္းၿပီေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕အိမ္မ်ားဆီကေတာ့ သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့ေလး ေတြ ပ်ံ႕ႏွံထြက္ေနသည္။ တာတီးအတြက္ေတာ့ သီခ်င္းသံထက္ ”မုန္႔သည္လာပါဦး” ဆိုေသာအသံကသာ ပိုၿပီးနားဝင္ခ်ိဳသည္။ မိုးကာစအနီေလးကို ပုခံုးကေန ၿခံဳသိုင္းထားသည့္ၾကားကပင္ ေလက ျဖဴးလိုက္ေတာ့ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းေတြ ထသြားသည္။ ယခု တိုက္တန္းေနရာတြင္ ဟစ္သာဟစ္ေနရသည္။ သူ႔ဆီက တခါမွ မုန္႔ဝယ္မစားဖူးသည္ကို တာတီးကသိေနသည္။ ထို႔အတြက္ သူပုခံုး ေပၚရွိ မုန္႔ေတာင္းေလးကိုဖံုးထားသည့္ မိုးကာအၾကည္စေလးကို ေလမလႊင့္ရေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖိကိုင္လိုက္ၿပီး ေျခလွမ္းကို ခပ္သြက္သြက္လွမ္းလိုက္သည္။ ည ၉ နာရီေက်ာ္ေလာက္ၿပီဆိုေတာ့ ဗိုက္က သိသိသာသာဆာလာၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေတာင္းထဲမွ မုန္႔မ်ား မကုန္မခ်င္း တာတီးက အိမ္သုိ႔မျပန္ခ်င္ေပ။ မုန္႔ကလည္း လက္က်န္ ၅ ထုပ္ေလာက္သာ ရွိေတာ့သည္မဟုတ္လား။

”ယူၾကဦးမလား၊ မုန္႔ဖက္ထုပ္ ပူပူေလး….”

ဂိတ္ေဟာင္းေနရာနားသို႔ ေရာက္ခါနီးလွ်င္ အသံကို ပံုမွန္ထက္ နည္းနည္းေလးဆြဲၿပီး ေအာ္လိုက္သည္။ ေျခလွမ္းကို ခပ္ေျဖးေျဖးသာလွမ္းလိုက္သည္။ လက္ခုပ္တီးၿပီး ”လာပါဦး” ဟု ေခၚမည့္ အသံကို နားစြင့္လိုက္သည္။ ဒီေနရာတစ္ဝိုက္တြင္ တာတီး၏ေဖာက္သည္မ်ားရွိသည္။ တာတီးထင္ထားသည့္ အတိုင္းပါပဲ။ လမ္းမႏွင့္ကပ္ေနသည့္ ဝယ္ေနက်အိမ္က ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။ မိုးကာအက်ီလွလွေလးဝတ္ထားေသာ ေကာင္မေလးသည္ တာတီးႏွင့္ရြယ္တူေလာက္ေတာ့ရွိမည္။ ေကာင္မေလးက မုန္႔ေတာင္းကို ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ”နင္ေျပာေတာ့ ပူပူေလးဆို၊ အခုဘယ္မွာ ပူလို႔လဲ” ဟု ရယ္ရယ္ ေမာေမာႏွင့္ ေျပာၿပီး မုန္႔ဖက္ထုပ္ကို ၅ ခုစလံုး ဝယ္သြားသည္။ အင္းေလ..ညေန ၆ နာရီေလာက္ကတည္းက သူ႔ပုခံုးေပၚက စိတ္ေတာင္းေလးထဲသို႔ ေရာက္ေနေသာမုန္႔မ်ားသည္ ပုဆိုးစုတ္ အေဟာင္းေလးျဖင့္ ဖံုးထားသည္ဆိုေပမယ့္ ယခု အခ်ိန္အထိေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ပူေႏြးေန ေတာ့မလဲ။ ”ေနာက္ေန႔လည္း လာေရာင္းဦးမယ္မလား”ဟု ေမးေတာ့ တာတီးက ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္သည္။ လာရမည္ေလ။ တာတီးက မုန္႔သည္ပဲမဟုတ္လား။ ေက်ာင္းျပန္တက္လွ်င္ ျပဌာန္းစာအုပ္မ်ား၊ ဗလာစာအုပ္မ်ား ဝယ္ရန္အတြက္ လံုေလာက္ေသာ ပိုက္ဆံရ ေအာင္ ေစ်းေရာင္းရမည္။ စာအုပ္ဖိုးရလွ်င္ေရာ၊ ထိုအခါက်လွ်င္လည္း ေရာင္းရဦးမည္ပဲေလ။ တခုခုသံုးရန္အတြက္ တာတီး ေစ်းေရာင္းရဦးမည္မဟုတ္လား။

 

ယခုေကာင္မေလးက မုန္႔လက္က်န္မ်ားကို အကုန္ဝယ္သြားသည္ဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္ရမည္ေပါ့။ ဗိုက္ကလည္း ဆာလာၿပီ မဟုတ္လား။ မုန္႔ေတာင္းအလြတ္ေလးကို ထမ္းၿပီး အိမ္ျပန္လာေတာ့ တာတီးအေဖ့ကို သတိရမိသြားသည္။ အေဖသာ သူ႔အနား မွာရွိရင္ ဆိုသည့္ အေတြးကို ေတြးမိေတာ့ တာတီး မ်က္ရည္လည္ လာသည္။ ”အေဖရယ္ သားကို ဘာလို႔မ်ား တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ရတာလဲဗ်ာ။ အေဖနဲ႔အတူတူ သားပါ ပါသြားရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲ”။ အေတာ့္ကိုရုိးသားေအးေဆးၿပီး စကားေျပာ လွ်င္ ညင္ညင္သာသာေျပာတတ္ေသာအေဖႏွင့္ အလွအပကို အလြန္မက္ေမာၿပီး စကားေျပာၾကမ္းေသာ အေမတို႔ မည္သို႔ေရ စက္ဆံုခဲ့သည္ကို တာတီးမခန္႔မွန္းတတ္။ တာတီးငယ္ငယ္က အေမသည္ ႏို႔တိုက္လွ်င္ အလွပ်က္မည္ဆိုၿပီး ႏြားနီႏုိ႔မႈန္႔ကိုသာ ေဖ်ာ္ၿပီး တိုက္သည္တဲ့။ ထိုစဥ္က တာတီးတို႔အေျခအေနသည္ ယခုေလာက္အထိ မဆိုးေသးေပ။ ေပ ၂ဝ ပတ္လည္ေလာက္ရွိေသာ ေျမကြက္ေလးတြင္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလး ရွိေသးသည္။

အေမက မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ၿပီး အျပင္ထြက္ဖို႔တာစူေနတတ္သည္။ ”တာတီးေလးကို ခဏၾကည့္ထားပါေဒၚေလး.. အၿပံဳးဒီနားခဏ” ဆိုၿပီး အိမ္နားရွိ ဘြားေလးအုန္းတို႔ လင္မယားထံတြင္ တာတီးကိုထားခဲ့တတ္သည္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အက်င့္လိုျဖစ္သြားသည္။ မနက္မိုးလင္းခ်ိန္ အေဖအလုပ္သြားလွ်င္ အေမကပါ အျပင္ကိုထြက္သည္။ တာတီးေလးသည္ ဘြားေလးအုန္းတို႔ႏွင့္ပင္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသည္။

 

တာတီးလမ္းေလွ်ာက္တတ္ခ်ိန္တြင္ ဘြားေလးအုန္းတို႔အိမ္ကေန အေဖပန္းရံအလုပ္က ျပန္လာမည္ကို ေစာင့္ေနတတ္ သည္။ အေဖ့အရိပ္ကို ျမင္၍ တာတီးကေျပးသြားလွ်င္ အေဖက ပုခံုးေပၚထမ္းတင္ၿပီး သီခ်င္းဆိုျပသည္။ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲက ခ်ိဳခ်ဥ္ကို ထုတ္ၿပီးေပးတတ္သည္။ တခါတခါတြင္ ကေရကရာမုန္႔ေတြ ပါလာတတ္သည္။ အလုပ္ကေနေမာေမာပန္းပန္းျပန္လာၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္၍ စားစရာခ်က္ထားၿပီးသား မရွိလွ်င္လည္း အေမ့ကို တစ္စံုတစ္ရာ မေျပာ။

”ကိုျမင့္ေမာင္ေနာ္..အၿပံဳးအလွႀကိဳက္တယ္လို႔ အရင္တည္းကေျပာၿပီးသားေနာ္”

”ခုမွလာမေျပာနဲ႔၊ အၿပံဳးတို႔က အပ်ိဳတည္းက ဒီလိုပဲလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနတတ္တာ”

”ဒီလိုလုပ္လို႔ကေတာ့ အၿပံဳးတို႔က မရဘူးေနာ္”

အေဖသည္ အေမ့ကိုမည္သုိ႔ေျပာေနသည္ကိုမၾကားရေသာ္လည္း အေမ့ျပန္ေျပာေသာအသံ၊ ျပန္ေအာ္ေသာအသံတို႔ကို ေတာ့ ဘြားေလးအုန္းတို႔အိမ္ကေန တာတီးေလးၾကားရသည္။ ၾကာေတာ့ အေမသည္ တာတီးေလးကို ေမ့ေလ်ာ့ေနသလို တာတီး ကိုယ္တိုင္ကလည္း အေမ့ကို တမ္းတမ္းတတ မရွိေတာ့။ မတြယ္တာေတာ့။ အေမႏွင့္ စကားေျပာရသည္ကို ေၾကာက္လာသည္။ အေဖရွိွလွ်င္ ဘဝလံုၿခံၿပီဟု တာတီးေလးက သေဘာထားလာသည္။ သို႔ေသာ္ တာတီး သူငယ္တန္းတက္ေသာႏွစ္တြင္ သူ၏ ျမင္မိုရ္ ေတာင္ တျခမ္းၿပိဳခဲ့သည္။ တိုက္အျမင့္မွ ျပဳတ္က်ၿပီး အေဖဆံုးသည္။ မေတာ္တဆ ထိခိုက္မႈႏွင့္လုပ္ငန္းခြင္မွာ ဆံုးေသာေၾကာင့္ အေမက ေလ်ာ္ေၾကးေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရလိုက္သည္။ တာတီးအတြက္ကေတာ့ အေႏြးေထြးဆံုးအရိပ္ႀကီး ဆံုးရႈံးသြားခဲ့သည္။ အေစာပိုင္းတည္းက အေမ့ကို ေၾကာက္ေနေသာတာတီးသည္ အဘြားေလးအုန္းတို႔အိမ္တြင္သာ အေနမ်ားေတာ့သည္။

 

တာတီးေလး နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့မွ အေမသည္ ရပ္ကြက္အတြင္းလည္ၿပီး ဖဲရိုက္တတ္သည္ကို သိလာသည္။ အေဖႏွင့္ ခဏခဏ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ရသည္မွာလည္း ထိုျပႆနာေၾကာင့္ ဆိုသည္ကို သိလာသည္။ အေဖမရွိေတာ့ေသာ္လည္း အေမ သည္ ရပ္ကြက္အတြင္း ဟုိဟိုသည္သည္ႏွင့္ အလည္မျပတ္ခဲ့။ ေနာက္ပိုင္း အေဖ့ညီ ဦးျမင့္ေအာင္ႏွင့္ ယူလိုက္သည္။ ဟိုလူႀကီးသည္ တာတီးအေပၚတြင္ ေကာင္းပံုျပသည္။ အေမ့ကုိလည္း ေဖးေဖးမမ ရွိပံုေပၚသည္။ ေနာက္ပိုင္းအေဖ၏ ေသစာပိုက္ဆံေလးကုန္ သြားေတာ့ ဦးျမင့္ေအာင္က အံုနားေၾကးယူၿပီး ဆုိကၠားနင္းသည္။ သူရွာေသာ ပိုက္ဆံႏွင့္ သူေသာက္ေသာ ပိုက္ဆံသည္ အခ်ိဳးက် ကုန္ၿမဲျဖစ္သည္။ သူတို႔လက္ထဲတြင္ ပိုက္ဆံစ ရႊင္ေနေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ အိမ္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတတ္ၿပီး ပိုက္ဆံ ျပတ္ေသာ အခါမ်ိဳးတြင္ ဦးျမင့္ေအာင္က တာတီး၏အေမကို ဆဲသံ၊ ရိုက္သံတို႔ ဆူညံေနတတ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း ဦးျမင့္ေအာင္ကို အေမက ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ရန္ေတြ႔ေနတတ္သည္။

 

ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ တာတီးေလး တအား စိတ္ဆင္းရဲရသည္။ ေနာက္တေန႔ ေက်ာင္းတက္လွ်င္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဝိုင္းၿပီး စၾကဦးမည္။ ”နင့္အေမက ၾကမ္းတမ္းလိုက္တာဟာ။ နင့္ကိုေရာ နင့္ပေထြးက ရိုက္ေသးလား” ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေမးတတ္ သည္။ သူတို႔ကို ျပန္ေျဖေပးရမည္ကို တာတီးက ရွက္သည္။ ထို႔အတြက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ မေပါင္းဘဲ တစ္ေယာက္တည္းသာ ေနတတ္လာသည္။ တခါတရံတြင္ တာတီးသည္ ညီေလးျဖစ္ျဖစ္၊ ညီမေလးျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ လိုခ်င္မိသည္။ အေမတို႔ႏွင့္ သူေႏြးေႏြးေထြးေထြး မေနရလွ်င္ေတာင္ ညီမေလးတို႔ႏွင့္ ေနႏိုင္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ တဘက္ကလည္း ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ေအာက္မွာ အငယ္ေတြ မရွိတာကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမည္။ မေတာ္တဆရွိေနလွ်င္ သူကဲ့သို႔ပင္ ညီေလး၊ ညီမေလးတို႔တေတြ စိတ္ရႈပ္ေနလိမ့္မည္။

မႏွစ္က အေမတို႔ ၂ လံုးထီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရံႈးသြားသည္။ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ တာတီးတို႔လက္ရွိေနထိုင္ေသာ အိမ္ေလးမွ ဆင္းေပးလိုက္ရၿပီး ၄ ရပ္ကြက္အေက်ာ္ေလာက္တြင္ ၁ဝ ေပပတ္လည္ေလာက္သာရွိေသာ အိမ္ေလးတစ္လံုးကို ငွားရမ္း ၿပီး ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ ထိုအိမ္ေလးသည္ အေတာ့ကို က်ဥ္းသည္ဆိုေသာ္လည္း ထားစရာပစၥည္းမယ္မယ္ရရမရွိေတာ့ေသာ တာတီး တို႔အတြက္ေတာ့ ေနဖို႔ လံုေလာက္သည္။ အေမႏွင့္ သူ႔ေယာက္်ားက အခန္းထဲတြင္ အိပ္သည္။ တာတီးေလးက မီးဖိုေခ်ာင္ လို႔ေျပာ၍ရေသာ ေနရာေလးတြင္ အိပ္သည္။ အရင္လိုသြားေနစရာအဘြားေလးအုန္းတို႔အိမ္လည္း မရွိေတာ့။ ထိုေနရာမွာပင္ တာတီး စာက်က္ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တာတီးကို အေမေက်ာင္းထားေပးတာပဲ ဝမ္းသာေနသည္။ တခါတခါေတာ့ တာတီး စိတ္ကူးၾကည့္ဖူးသည္။ ဦးျမင့္ေအာင္ တာတီးကို မႏွိပ္စက္ရေအာင္ အေမကိုယ္တိုင္ကသာ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေနတာ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု မရဲတရဲ ေတြးၾကည့္ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ထိုအေတြးသည္ တာတီး ၄ တန္းတက္ေသာ ႏွစ္မွစ၍ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အေမက တာတီးစာက်က္မည့္အခ်ိန္ကို ေစ်းေရာင္းထြက္ခိုင္းခဲ့သည္။

 

တာတီးတို႔ေက်ာင္းက မနက္၊ ညခြဲတက္ရေသာ ေက်ာင္းျဖစ္ၿပီး တာတီးက ညေနေက်ာင္းတက္ရသည္။ ထို႔အတြက္ မနက္ပိုင္း ေက်ာင္းမတက္ခင္စပ္ၾကားတြင္ ေစ်းေရာင္းႏုိင္သည္။ တာတီးတို႔ရပ္ကြက္နားရွိေစ်းကေန စံပယ္ပန္း၊ ဇြန္ပန္းကံုးမ်ားကို ေဖာက္သည္ယူၿပီး ေစ်းနားႏွင့္ ကားမွတ္တိုင္ေနရာတြင္ ေရာင္းရသည္။ စေရာင္းခါစတုန္းကေတာ့ တာတီးရွက္သည္။ ေအာ္ၿပီး မေရာင္းရဲ။ ပန္းကံုးေလးေတြကို ကိုင္ရင္း လူစံုရာတြင္ မိုးတိုးမတ္တပ္ ရပ္ေနတတ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ဝယ္သူေတြလာေတာ့မွ ေအာ္ ေရာင္းရသည္ကို သိလာသည္။ စၿပီးေအာ္ေရာင္းေသာေန႔တြင္ တာတီးသည္ အေဖ့ကိုသတိရလြန္းေသာေၾကာင့္ ကားဂိတ္တြင္ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ရႈိက္ႀကီးတငင္ငိုခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မိမိကဲ့သို႔ ပန္းေရာင္းေနေသာ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန တတ္လာသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ သူတို႔ႏွင့္အတူတူ ေဆာ့တတ္လာသည္။ ”ေဇာ္ႀကီး” ဆိုေသာ ေကာင္ကေလးက ညဘက္တြင္ သူလိုမ်ိဳး မုန္႔ဖက္ထုပ္လိုက္ေရာင္းပါလားဟု အေဖာ္စပ္လာခ်ိန္တြင္ တာတီးက ဝမ္းသာသြားခဲ့သည္။ အိမ္တြင္ ဆူဆူပူပူႏွင့္ေနရမည့္အစား ေစ်းေရာင္းထြက္ရတာမွ ေကာင္းေသးသည္။ ေစ်းဖိုးအရင္းကေတာ့ ေပးစရာမလို။ ေဒၚႀကီးျမက သူ႔မုန္႔ဖက္ထုပ္မ်ားကို ေရာင္းေပးလွ်င္ တေန႔ကို ၃ဝဝ ေလာက္ေပးသည္။ ထိုသို႔တာတီးညေနဘက္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်လွ်င္လည္း အေမသည္ ဘာတစ္ခုမွ် မေျပာေပ။ ေစာျပန္လွ်င္သာ ျပႆနာ။

 

တခါက တာတီး အိမ္ကို ေစာျပန္သြားဖူးသည္။ ေစ်းေရာင္းေနရင္းႏွင့္ ေျခေထာက္အနာက ေရာင္ကိုက္လာေသာေၾကာင့္ အိမ္ကို ညေန ၇ နာရီေလာက္ ျပန္သြားမိသည္။ တာတီးျပန္ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ အိမ္အတြင္းခန္း၌ ေယာက်ာ္းႀကီးမ်ား၊ မိန္းမႀကီးမ်ား အုပ္စုဖြဲေနၾကသည္။ သူတို႔ ဝိုင္းေကာင္းေနခ်ိန္တြင္ တာတီးက အိမ္ကိုျပန္ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ အေတာ့္ကို ရႈပ္တဲ့ကေလးဆိုၿပီး လမ္းေဘး ေခြးတစ္ေကာင္ကို ၾကည့္သည့္ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္သည္။ ထိုညက အေမက တာတီး၏ ဗိုက္ေခါက္ကို လိမ္ဆြဲသည္။ ”ဒီအခ်ိန္ အိမ္ျပန္မလာနဲ႔။ ေနာက္တစ္ခါဆို အမႈန္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိတ္ပစ္မယ္”ဟု ႀကိမ္းေမာင္းခဲ့ဖူးသည္။ ထို႔အတြက္ တာတီး၏ အိမ္ျပန္ခ်ိန္၊ အိပ္တန္းတက္ခ်ိန္သည္ အေစာဆံုး ည ၉ နာရီျဖစ္သည္။ တခါတရံ မုန္႔ေစာေစာကုန္သြားရင္လည္း လမ္းထိပ္ ကင္းတဲတြင္ ထိုင္ေနတတ္သည္။ အိမ္ျပန္တာထက္စာလွ်င္ ကင္းတဲတြင္ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ေနရသည္က နားေအးပါးေအး ရွိေသးသည္ မဟုတ္လား။

ၿပီးလွ်င္ မုန္႔ေဖာက္သည္ယူသည့္ ေဒၚႀကီးျမတို႔အိမ္သို႔ ပိုက္ဆံသြားရွင္းေပးသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွ ရွင္းေပးလွ်င္ ရေသာ္လည္း အိမ္သို႔ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားျပန္ပါသြားလွ်င္ အေမသို႔မဟုတ္ ဦးျမင့္ေအာင္က ယူသံုးလိုက္မည္ကို စိုးရိမ္သည္။ ေဖာက္သည္ ေပးေနေသာ ေဒၚႀကီးျမေအးတို႔ကို မ်က္ႏွာမပ်က္ခ်င္။ ၿပီးေတာ့ တာတီးက သူ႔ေန႔တြက္ခရေသာ ပိုက္ဆံကိုလည္းမယူေသး။ ေဒၚႀကီးျမကသာ သိမ္းထားေပးသည္။ ”နင့္အေမက အသံုးကၾကမ္းၾကမ္း၊ ႏႈတ္က ၾကမ္းၾကမ္း၊ နင့္ပေထြးက အရက္သမား၊ နင့္အစား ရင္ေလးတယ္ တာတီး။ နင့္ကိုေပးမယ့္ ေန႔တြက္ခ ပိုက္ဆံကို ငါသက္သက္ သိမ္းထားေပးမယ္ၾကားလား။ ေက်ာင္းအပ္ခေတြ၊ စာအုပ္ေတြဝယ္ဖို႔သံုး။ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္နင့္ကို ငါေက်ာင္းစိမ္းတစ္စံုသပ္သပ္ခ်ဳပ္ေပးမယ္။ ဘယ္လိုအေမမ်ိဳးဆီမွာ နင္လူလာျဖစ္ရ တာလဲ တာတီးရယ္။ အင္းေလ..ေက်ာင္းထားေပးတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလိုျဖစ္ေနၿပီ”

 

ထိုအစီအစဥ္ကို တာတီးကလည္းသေဘာက်ေသာေၾကာင့္ မုန္႔ဖိုးေလး ၅ဝ၊ ၁ဝဝ ေလာက္သာ လက္ထဲတြင္ စုထားသည္။ အေမက သိပ္ၿပီးသေဘာက်သည့္ ပံုမျပေပေသာ္လည္း ဘာတစ္ခုမွေတာ့ ဝင္မေျပာ။ မနက္ပိုင္းပန္းေရာင္းရေသာ ပိုက္ဆံကိုသာ သူ႔ကိုေပးရသည္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ တာတီးသည္ မုန္႔ဖက္ထုပ္ေရာင္းရင္း မိမိေက်ာင္းစရိတ္ကို မိမိဘာသာ ရွာေဖြေနရျခင္းျဖစ္ သည္။ အတန္းႀကီးလာေတာ့ အခန္းထဲတြင္ ဘာေၾကး၊ ညာေၾကးေတြက ပိုပိုမ်ားလာသည္။ စာအုပ္ဖိုးေတြက ျမင့္လာသည္။

 

အရာရာၿခိဳးၿခံေခြၽတာေနရခ်ိန္တြင္ တာတီးသည္ ဖိနပ္ေလး တရံေလာက္လိုခ်င္ေနမိသည္။ ဟုတ္သည္။ ဖိနပ္ေကာင္းေကာင္း တစ္ရံလိုခ်င္ေနမိသည္။ ေကာင္းေကာင္းဆိုသည္ကလည္း နာမည္ႀကီး၊ ေစ်းႀကီး ဖိနပ္မ်ိဳးမဟုတ္။ ကတၱီပါ ဖိနပ္ မဟုတ္။ သူ႔ေျခဖဝါးေလးလံုႏုိင္မည့္ ျမင္းၾကယ္ သို႔မဟုတ္ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူယခုစီးေနေသာ ေနာက္ပိုင္းျပတ္လုနီးပါး ပါးေန ေသာ တာယာဖိနပ္ထက္ ေကာင္းေသာ ဖိနပ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထိုတာယာဖိနပ္၏ သက္တမ္းသည္ အေတာ္ၾကာေနေသာေၾကာင့္ ဖိနပ္ေနာက္ပိုင္းသည္ မရွိေတာ့သေလာက္ ပါးေနၿပီ။ ၆ တန္းေက်ာင္းသားျဖစ္ေတာ့မည့္ တာတီးသည္ ေနာက္ၿမီးတိုေနေသာ တာယာဖိနပ္ကို စီးရမည္ကို ရွက္တတ္ေနၿပီ။ ညဘက္ မုန္႔ဖက္ ထုပ္ေရာင္းခ်ိန္တြင္ ဖိနပ္မစီးရသည္က သိပ္ၿပီးမသိသာလွေသာ္လည္း မနက္ပိုင္းပန္းေရာင္းခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဖိနပ္မစီးရသည္ကို တာတီးကရွက္သည္။ လမ္းႀကိဳ၊ လမ္းၾကားအိမ္မ်ားအထိပါ လုိက္ေလွ်ာက္ေရာင္းခ်ိန္တြင္ တာတီးတြင္ရွိေသာေနာက္ၿမီးတို ဖိနပ္ကေလးကိုလည္း ခ်မစီးရက္။ မေတာ္တဆသာ ျပတ္သြားခဲ့လွ်င္ဆိုေသာအေတြးက အၿမဲတမ္းခ်ီတံုခ်ီခ်ျဖစ္ေစသည္။ ေျခေျပာင္ ျဖင့္ သြားလာေနရေသာေၾကာင့္ တာတီး၏ ေျခေထာက္သည္ ပံုမွန္ ၁၁ ႏွစ္သား ကေလးတစ္ေယာက္၏ ေျခေထာက္ထက္ ၂ ဆခန္႔ႀကီးေနၿပီး လူႀကီးတစ္ေယာက္၏ ေျခဖဝါးကဲ့သို႔ မာေၾကာေနၿပီဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္မိသည္။

 

တာတီးဖိနပ္ လိုခ်င္ေၾကာင္း အေမ့ကို မေျပာျပရဲေပ။ ထို႔အတြက္ တာတီးဘာသာ ပိုက္ဆံကို ႀကိတ္ၿပီးစုရသည္။ တာတီးပန္းေရာင္းရေသာ အထဲကေန ပိုက္ဆံ ၅ဝ ေလာက္၊ မုန္႔ဖက္ထုတ္ဖိုးထဲက ၅ဝ ေလာက္သာ ပံုမွန္စုသြားႏိုင္လွ်င္ ခဏေလးႏွင့္ ပိုက္ဆံျပည့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတေန႔ ပန္းေရာင္းလွ်င္ အျမတ္ဘယ္ေလာက္ က်န္မည္ကို အေမက သိေနသည္။ ထို႔အတြက္ ပန္းဖိုးထဲကေန ပိုက္ဆံစုဖို႔ကို တာတီး စိတ္မကူးရဲ။ ဖိနပ္ကလည္း တကယ့္ကို လိုအပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဒၚႀကီး ျမေပးေသာ ပိုက္ဆံေလးကိုသာ မုန္႔မစားဘဲ၊ ဒုိးလွိမ့္တမ္းမကစားဘဲႏွင့္ စုထားျဖစ္သည္။

 

ဆူဆူညံညံအသံမ်ားကိုၾကားေတာ့မွသာ တာတီးတို႔လမ္းထိပ္သို႔ ေရာက္ေနသည္ကို သတိရလိုက္သည္။ စရိုက္စံုေသာ သူတို႔ ရပ္ကြက္တြင္ေတာ့ ဒီေနရာေလးသည္ လူအစံုဆံုးေသာေနရာျဖစ္သည္။ ဒီဆိုင္တြင္ ခ်က္အရက္ေရာင္းသည္။ ဘီအီးေရာင္းသည္။ အျမည္းအျဖစ္ ပဲျခမ္းေၾကာ္သုတ္ႏွင့္ ကဇြန္းရြက္သာရသည္။ တစ္ခါတုန္းက ဦးျမင့္ေအာင္ သြားဝယ္ခိုင္းတုန္းက တာတီးလာဖူးသည္။ အဲဒီတုန္းက အေမႏွင့္ ဦးျမင့္ေအာင္ အႀကီးအက်ယ္ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ ”နင္ မ်ိဳမယ့္၊ ဆိုမယ့္ဟာ ကိုယ့္ဘာသာသြားဝယ္၊ ေနာက္တစ္ ခါ တာတီးကို ဝယ္ခိုင္းရင္ ေဟာဒီဓါးနဲ႔ ခုတ္သတ္မယ္” ဟု အေမက ဓါးမကိုျပၿပီး ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ႀကိမ္းေမာင္းဖူးသည္။ အဲသည့္အခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းမွစၿပီး ဦးျမင့္ေအာင္က တာတီးကို ဘာမွ မခိုင္းရေတာ့။ အဲသည္လိုဆိုေတာ့လည္း အေမသည္ တာတီးကို သံေယာဇဥ္ရွိပံုရေသးသည္ပဲ။

 

အိမ္တံခါးဖြင့္ဝင္လိုက္ၿပီး ေျခကို ခပ္ဖြဖြနင္းကာ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔တခါတည္း တန္းဝင္သြားလိုက္သည္။ ဒယ္အုိးအဖံုးကို လွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပင္လယ္ငါးေျခာက္ကို ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္၊ ငရုတ္သီး ခပ္စပ္စပ္ႏွင့္ ခ်က္ထားသည့္အဆီမပါေသာ ဟင္းတစ္ခြက္။ ဝိုင္းမွာ အေမရံႈးထားသည္ႏွင့္တူပါသည္။ ေၾ<ြကရည္သုတ္ဇလံုထဲသို႔ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းကို ပံုထည့္လိုက္ၿပီး ၾကမး္ျပင္ေပၚတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္ကာ အေလာတႀကီးစားလိုက္မိသည္။ ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ ဖ်ာၾကားထဲတြင္ ထည့္ထားေသာ ပိုက္ဆံေလးမ်ားကို ထုတ္ယူၾကည့္လိုက္သည္။ ဖ်ာကို ခ်ဳပ္ထားသည့္ ႀကိဳးကိုနည္းနည္းေလး ဟၿပိး ထည့္ထားေသာေၾကာင့္ တာတီးပိုက္ဆံစုေသာ ေနရာကို မည္သူမွ မသိႏိုင္။ ပံုမွန္စုျဖစ္သည္မဟုတ္ေသာ္လည္း တခါတရံတြင္ ၅ဝ သိမ္းထားလိုက္၊ ၃ဝ သိမ္းထားလိုက္ႏွင့္ သူစုထားတာ ၄၊ ၅ လေလာက္ရွိေနၿပီ။ လက္ကတုန္တုန္ရီရီ ျဖင့္ ေရတြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံက ၁၅ဝဝအတိ။ ေနာက္တစ္ပတ္ ေလာက္တြင္ ပိုက္ဆံျပည့္ၿပီ။ ျမင္းၾကယ္ဖိနပ္ေလး ဝယ္စီးရေတာ့မည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဖိနပ္ခြၽတ္ၿပီး ကစားလွ်င္ တာတီးလည္း ဝင္ပါႏုိင္ၿပီ။ ”ေနာက္ၿမီးတို”ဟုလည္း တာတီးကို ဘယ္သူကမွ စေတာ့မည္မဟုတ္။ ထိုသု႔ိတာတီးေလး စိတ္ကူးႏွင့္ ေပ်ာ္ေနခ်ိန္တြင္ သူ႔အနားသုိ႔ ဦးျမင့္ေမာင္ေရာက္လာသည္။ တာတီးက မျမင္မိ။ ဟုိက သူ႔ပိုက္ဆံေတြကို ျမင္သြားသည္။ ”ေအာင္မယ္..ေကာင္ေလး..ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ပါလား၊ မင္းမေအ ပိုက္ဆံလား” အထိတ္ထိတ္အပ်ာပ်ာႏွင့္ ပိုက္ဆံကို ေနာက္သို႔ဝွက္လိုက္ေသာ္လည္း ေနာက္က်သြားၿပီ။ ဦးျမင့္ေအာင္က ေသေသခ်ာခ်ာႀကီးကို ေတြ႔သြားၿပီ။ ေနာက္ခန္းထဲက ”ပိုက္ဆံ” ဆိုေသာ အသံေၾကာင့္ တာတီးအေမလည္း ထလာသည္။ ”တာတီး..အဲဒါ ဘယ္သူ႔ပိုက္ဆံေတြလဲ။ နင္ ဘယ္သူ႔ဆီက ခိုးလာတာလဲ”

တာတီး ေခြၽးေတြျပန္လာသည္။ သူ႔ပိုက္ဆံဟု ေျပာလွ်င္လည္း အေမက ယူသြားမည္။ ခိုးလာသည္ဟုဆိုလွ်င္လည္း လိမ္ညာၿပီး မေျပာခ်င္။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ တာတီး အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္လာသည္။

”က်..က် ေနာ့္ ပိုက္.. ပိုက္ ဆံေတြ အေမ”

”ဘာ..နင့္ပိုက္ဆံ..ဟုတ္လား။ နင္က ဘယ္တုန္းက ပိုက္ဆံရွိဖူးလို႔လဲဟဲ့ ငနာေလးရဲ့၊ ေျပာစမ္း..အဲဒါ နင္ဘယ္ကေန ယူလာတာလဲ၊ နင္မေကာင္းတဲ့ အတတ္ေတြတတ္ေနၿပီလား”

”တ. တ..ကယ္ ေျပာ ေျပာ တာပါ အေမရဲ့။ တာတီးေစ်းေရာင္းရင္းနဲ႔ စုထားတာပါ”

”ေအာ္..လက္စသတ္ေတာ့ ေစ်းဖိုးဆိုေတာ့ ငါ့ပိုက္ဆံေပါ့ဟဲ့။ ေအာင္မေလး..ငါ့ပိုက္ဆံကို ျပန္ခုိးတာပဲ အိမ္တြင္းသူခိုးေလးရဲ့။ ေပးစမ္း မနက္က်ရင္ ေန႔ျပန္တိုးေပးရမယ္.”

”မလုပ္ပါနဲ႔ အေမရယ္။ တာတီး ဖိနပ္ဝယ္ဖို႔ စုထားတာပါ။ ၿပီးေတာ့ အေမ့ပိုက္ဆံထဲက ခိုးတာမဟုတ္ပါဘူး။ မုန္႔ဖက္ထုပ္ ေရာင္းရင္းနဲ႔ ေဒၚႀကီးျမေအး ေပးတဲ့ မုန္႔ဖိုးပါ အေမရဲ့။ တာတီးမွာ စီးစရာ ဖိနပ္မရွိေတာ့လို႔၊ ဖိနပ္အသစ္ဝယ္ခ်င္လို႔ပါ..”

တာတီးက ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔အေမကို သနားခံေသာမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒၚအၿပံဳး ေတြေဝသြားသည္။ တာတီးဆီက ပိုက္ဆံကို ဆက္မေတာင္းေတာ့။

သို႔ေသာ္.ဦးျမင့္ေအာင္က.

”ကဲစမ္းပါ..နင္တို႔သားအမိေတြ လွ်ာရွည္မေနစမ္းပါနဲ႔။ ေပး..ေပး ငါ့ကို အဲဒီပိုက္ဆံ။ ငါ ေရခ်ိန္မကိုက္ေသးဘူး။ လမ္းထိပ္က ဆိုင္ကို သြားမယ္”

ေျပာလည္းေျပာ၊ ပိုက္ဆံကုိလည္း လွမ္းလုသည္။ တာတီး၏လက္ကို လွမ္းခ်ဳပ္ကာ လက္ထဲက ပိုက္ဆံကို လုယူဖို႔ ႀကိဳးစား သည္။ တာတီးက ရုန္းသည္။ သူ႔ပိုက္ဆံကို ရင္ဘက္ၾကားထဲသို႔ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ဒါကို ဦးျမင့္ေအာင္က ျမင္ေတာ့ တာတီးကို အတင္းဆြဲသည္။ အက်ီရင္ဘက္ကို လက္ႏႈိက္ၿပီး ပိုက္ဆံကို ယူသည္။ လူႀကီးအားႏွင့္ ကေလးအားဆိုေတာ့ တာတီးမွာ မရုန္းသာ။ ”မလုပ္ပါနဲ႔။ မယူပါနဲ႔။ က်ေနာ္ ဖိနပ္ ဝယ္ခ်င္လို႔ပါ ဟီး..ဟီး”ဆိုေသာ စကားမ်ားကိုသာ လည္ေခ်ာင္းသံဗလံုးဗေထြးႏွင့္ ေအာ္ေနသည္။ ဦးျမင့္ေအာင္က ပိုက္ဆံကို ရေတာ့ တာတီးကို ေဆာင့္တြန္းလိုက္သည္။ ထရံေထာင့္တြင္ ေခြေခြေလး လဲက်သြား၍ နာရသည္ထက္ ပိုက္ဆံေလးကို ႏွေမ်ာတသျဖစ္ေနမိသည္။ ေဒၚအၿပံဳးကေတာ့ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္သာခ်ၿပီး တာတီးကို ေတြေတြႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

ဇိုးသမားႀကီးေနာက္သို႔ပါသြားေသာ သူ႔ပိုက္ဆံေလးကို တာတီးက ႏွေမ်ာေနသည္။ ေနက်ဲက်ဲေတာက္ပူေသာ မတ္လ ေလာက္က ႀကံဳခဲ့ရသည့္ ဖိနပ္မရွိသည့္ ဒုကၡမ်ိဳးကို ထပ္ၿပီး ခံစားရဦးေတာ့မည္။ ေႏြကတည္းက သူက်စ္က်စ္ပါေအာင္ စုထားေသာ ပိုက္ဆံေလးသည္ ဘံုဆိုင္တြင္ ေရထဲေမ်ာသြားေတာ့မည္။ အျဖစ္အပ်က္သည္ မိနစ္ပိုင္းမွ်သာ ၾကာေသာ္လည္း ခုနက တာတီးသည္ ပိုက္ဆံ တစ္ေထာင့္ငါးရာတိတိပိုင္ေသးသည္။ ယခုေတာ့ တာတီးတြင္ ရင္ဘက္နာေနေသာ ဒါဏ္ရာသာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ သြားပါၿပီ ပိုက္ဆံေလးရယ္။ တာတီးသည္ အိမ္အျပင္ဘက္သို႔ တယီးတယုိင္ႏွင့္ ထြက္သြားေသာ ဦးျမင့္ေအာင္၏ေနာက္ေက်ာကို မ်က္ရည္အရႊဲသားျဖင့္ လိုက္ၾကည့္ေနမိေသာ္လည္း ကြဲကဲြျပားျပားမျမင္ေတာ့။ လွ်ပ္စီးတစ္ခ်က္အလက္တြင္ ျမင္လိုက္ရေသာ ဦးျမင့္ေအာင္၏ ယိုင္တိယိုင္တိုင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနပံုသည္ သရဲႀကီးတစ္ေကာင္ႏွင့္ တူေနသည္ဟု တာတီး ထင္လိုက္မိသည္။

ထိုညက တာတီးေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္။ ယခင္ေန႔ညမ်ားကဆိုလွ်င္ သူ႔ဖိနပ္ေလးရလာမည့္ အေၾကာင္းကို စိတ္ကူးေနတတ္သည္။ အိပ္ရာမွ လန္႔ႏိုးခ်ိန္တိုင္းတြင္ သူ႔ပိုက္ဆံေလးကို ထစမ္းတတ္သည္။ ယခုညေတာ့ ထိုသို႔လုပ္စရာမလိုေတာ့။ ဖ်ာစုတ္ေလးေပၚတြင္ ေခါင္းအုံးတင္လိုက္ခ်ိန္တြင္ တာတီးသည္ သူ႔ကိုယ္သူ အသက္ရွိေသာလူတစ္ေယာက္ဟု မထင္မိေတာ့။ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း မ်က္စိမွိတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာသည္။ ”ငါ ေယာက်္ား၊ မငိုရဘူး။ ပိုက္ဆံက ျပန္စုရင္ ျပည့္တယ္” ဟု စိတ္တင္းထားေသာ္လည္း ခဏေလာက္ေတာ့ ငိုခ်လိုက္ခ်င္သည္။ ထိုညက အိပ္မက္ထဲတြင္ ဟိုဘက္ လမ္းထဲက ဘာဘူတို႔ဆိုင္တြင္ ျမင္းၾကယ္ဖိနပ္ေလးသြားဝယ္သည္။ သူ႔ႀကိဳက္ေသာ ဖိနပ္သဲႀကိဳးအစိမ္းေရာင္ကို ေရြးဝယ္သည္။ ဖိနပ္ဖိုးေပးရန္ ပိုက္ဆံကို ထုတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ဦးျမင့္ေအာင္ ေရာက္လာၿပီးဆြဲလုသည္။ သူက ျပန္လုခ်ိန္တြင္ ဦးျမင့္ေအာင္က ေဆာင့္တြန္းလိုက္ ေသာေၾကာင့္ တာတီး ကတၱရာလမ္းေပၚ ဖင္ထိုင္လဲက်ၿပီး တင္ပါးနာသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အနားမွ ဆူဆူညံညံအသံမ်ားႏွင့္ ဝိုင္းေအာ္ၾကသည္။

”ဟဲ့..ဟဲ့..အၿပံဳး..ထစမ္း..နင့္ေယာက်္ား ျမင့္ေအာင္ လမ္းထိပ္က ေရေျမာင္းေဘးထဲကို က်ေနလို႔”

”ညတုန္းတည္းက မူးမူးနဲ႔ လဲက်ေနတာ။ အခု တစ္ကိုယ္လံုးေအးစက္ေနၿပီ”

”ေသေတာင္ ေသေနၿပီလားမသိဘူး”

ထိုအသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ခ်ိန္တြင္ တာတီးသည္ အိပ္မက္မက္ေနတာမဟုတ္မွန္းကို နားလည္လိုက္ၿပီး အိပ္ရာမွ လူးလဲ ထလိုက္သည္။ ညတုန္းက ငိုၿပီး အိပ္သြားေသာေၾကာင့္ မ်က္စိမ်ားက က်ိန္းစပ္ေနသည္။ ခ်က္ျခင္းဖြင့္လို႔မရေသး။ မ်က္စိကို လက္ႏွင့္နာနာပြတ္ကာ အိမ္ေရွ႕ထြက္လာေတာ့ အေမ့ကို အိမ္ေပၚမွာမေတြ႔ေတာ့။ လမ္းေပၚေရာက္ေနၿပီ။ တျခားသူမ်ား လာေခၚ ရာသို႔ ဆံပင္စုတ္ဖြားႏွင့္ ထြက္လိုက္သြားေသာ အေမ့ေနာက္သို႔ တာတီးပါ ေရာေယာင္ၿပီး လိုက္သြားလိုက္သည္။ တာတီးတို႔ အိမ္သို႔မေရာက္ခင္ လမ္းမီးတိုင္ ၅ တိုင္ခန္႔အကြာတြင္ လူစုႀကီးကို ေတြ႔ရသည္။ တာတီးတို႔လာတာျမင္ေတာ့ သူတို႔က လမ္းရွဲ ေပးသည္။ သူ႔ေယာက်္ားအနီးသို႔ အေမက အေျပးသြားလိုက္သည္။ အေသေကာင္ကို ၾကည့္ၿပီး အေမက ခုႏွစ္သံခ်ီႏွင့္ ငိုေနခ်ိန္တြင္ တာတီးက ေဘးေဘးဘီဘီကို ျပဴးတိျပဴးေၾကာင္ေလးႏွင့္ လိုက္ၾကည့္မိသည္။

 

ေရေျမာင္းႏႈတ္ခမ္းတြင္ ျမင့္ေအာင္၏ ဖိနပ္တစ္ဘက္ကိုေတြ႔ရသည္။ ေနာက္တစ္ဘက္ကေျမာင္းထဲတြင္ က်ေနသည္။ ျမင့္ေအာင္ေသသည့္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး လူေတြက ထင္ေၾကးအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးၾကသည္။ ဒါက ရဲအမႈေဟ့၊ မကိုင္ၾကႏွင့္လည္း ေျပာေန ၾကသည္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးကို သြားေခၚဖို႔လည္းေျပာေနၾကသည္။ ”ဆရာဝန္ေဆးမွတ္တမ္းယူလည္း ဒီေကာင္ေသြးထဲမွာ အရက္ပဲရွိ ေနမွာပဲ။ အလကား အလုပ္ရႈပ္တဲ့ေကာင္”ဟု စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနေသာအသံႏွင့္ ေျပာေနၾကသူမ်ားရွိေနၾကသကဲ့သို႕ ”ဆန္ကုန္ ေျမေလး တစ္ေယာက္ေတာ့ ေလ်ာ့သြားၿပီ”ဟု ဝန္ေပါ့သြားေသာအသံႏွင့္လည္းေျပာေနၾကသည္။ ထိုခဏတြင္ တာတီးသည္ ငိုေနေသာ အေမ့ကိုလည္း သနားစိတ္ျဖစ္မလာမိ။ ဟိုလူႀကီးအတြက္လည္း စိတ္ထဲတြင္ မည့္သို႔ေသာ ခံစားမႈမွ် ျဖစ္ေပၚမလာ။ တာတီး စိတ္ဝင္တစားႏွင့္ မ်က္ေျခမျပတ္ လိုက္ၾကည့္ေနသည္က ျမင့္ေအာင္၏ ဖိနပ္။

 

လူေသအေလာင္းကို ရင္ခြဲရံုသို႔ပို႔ရန္လုပ္ေနခ်ိန္တြင္ တာတီးသည္ ေျမာင္းေဘာင္ေပၚက ဖိနပ္ႏွင့္ ေျမာင္းထဲက ဖိနပ္တစ္ဘက္တို႔ကို ဆယ္ယူၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ ညက ရိုက္ႏွက္သြားသည္ကို စိတ္နာေသာေၾကာင့္ အဲဒီလူ၏ဖိနပ္ကိုေတာင္ မျမင္ခ်င္ဘူးလို႔လည္း တာတီးမလုပ္ႏိုင္။ တျခားသူေကာက္ သြားမွျဖင့္ ဒုကၡ။ ဖိနပ္က ခံုလည္း ေကာင္းေသးသည္။ သဲႀကိဳးကလည္း ေကာင္းေသးသည္။ စီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖိနပ္က သူႏွင့္ အနည္းငယ္ေခ်ာင္ေနသည္။ ကိစၥမရွိ။ တာတီးလည္း တေန႔တြင္ လူေကာင္ ဒီထက္ႀကီးလာဦးမည္။ အဲဒီက်ရင္ ေတာ္သြားလိမ့္မည္။ အဲဒီမတိုင္ခင္ေတာ့ မျပတ္ေအာင္ ဂရုစိုက္ရလိမ့္မည္။ ေလာေလာဆယ္ အေနအထားတြင္ သူေက်ာင္းတက္ခ်ိန္အမွီ အေမက ဖိနပ္အသစ္ဝယ္ ေပးႏိုင္သည့္ ပံုမေပၚ။ ဒီဖိနပ္ကိုသာ စီးရမည္။ စဥ္းစားေနရင္း ဒီဖိနပ္စီးကာ ေစ်းေရာင္းၾကည့္ခ်င္လာသည္။ ဒါဆို ေက်ာက္ခဲစူးစရာမလိုေတာ့။ ေျခဖဝါးေတြမနာႏိုင္ေတာ့။ အေတာ့္ ကို အဆင္ေျပသည္။ အေမ ဒုတိယအႀကိမ္ မုဆိုးမျဖစ္တာကို တာတီးက ေပ်ာ္ေနတာလား။ ဒါေတာ့မဟုတ္။ ဦးျမင့္ေအာင္ ေသသြားေသာေၾကာင့္ ဝမ္းသာေနသည္လား။ အဲဒီလိုႀကီးလည္းမဟုတ္ျပန္။ တာတီးတြင္ ယခု ဖိနပ္စီးစရာရသြားကို ေက်နပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

ဒီဖိနပ္အတြက္ က်သင့္ေသာအခေၾကးေငြကို သူေပးေခ်ၿပီးၿပီမဟုတ္ပါလား။

 

ႏွင္းႏုလြင္

3.1.2010