“မနက္ျဖန္ခါ သားတို႔၊ သမီးတို႔ ဆုေပးပြဲမွာ ထူးထူးျခားျခားျဖစ္သြားဖို႔ ဆရာႀကီးက အစီအစဥ္သစ္တခု ထည့္ထားတယ္။ သိခ်င္ၾကလား´´
“သိခ်င္ပါတယ္ ဆရာႀကီး”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးသံၿပဳိင္ေျပာလိုက္ေသာအသံသည္ ေစာေစာက ေက်ာင္းသီခ်င္းဆိုစဥ္က အသံထက္ေတာင္ ပို၍ ၿမိဳင္ေသးသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလက ၂ တြင္ မနက္ပိုင္း ေက်ာင္းစာသင္ခ်ိန္မစခင္ ေက်ာင္းေရွ႕အလံတိုင္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းသီဆို၊ ၿပီးလွ်င္ ဆရာႀကီးက ဆံုးမၾသ၀ါဒစကားေျပာၿမဲ ျဖစ္သည္။ ယေန႔တြင္ ၾသ၀ါဒ စကားမေျပာၾကားေသးဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာအေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေၾကျငာမည္ဆိုေတာ့ အားလံုးက အံၾသသင့္သြားၾကသည္။
`မနက္ျဖန္ခါ သားတို႔၊ သမီးတို႔ရဲ့ ပညာရည္ခၽြန္ဆုေပးပြဲနဲ႔ ေက်ာင္းသားစံုညီပြဲေတာ္ကို ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းေအာင္ ဆရာႀကီးက က်ပန္းစကားေျပာၿပိဳင္ပြဲေလးတစ္ခု ထည့္ေပးခ်င္တယ္။ ေက်ာင္းသားတိုင္းပါ၀င္ခြင့္ရတယ္။ ဆုတက္ေရာက္ယူမယ့္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ ကေတာ့ မျဖစ္မေနပါ၀င္ေစခ်င္တယ္။ ဆရာႀကီးက ဒီအစီအစဥ္ကို စဥ္းစားထားတာ ၾကာၿပီ။ ကေလးတို႔ကို ဒီေန႔မွ အသိေပးရတာကေတာ့ သားတို႔သမီးတို႔ရဲ့ မနက္ျဖန္ခါမွာ စြမ္းရည္ကို ဘယ္လိုအသံုးျပဳမလဲဆိုတာကို သိခ်င္လို႔ပဲ။ ကေလးတို႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ၿပိဳင္လို္႔ရတယ္။
ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ၀ါသနာေတြ၊ ကိုယ့္အေတြ႔အႀကံဳေတြ၊ ကိုယ့္ေက်ာင္းအေၾကာင္း စသည္ေပါ့ေလ။ တစ္ခုရွိတာက ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့အေၾကာင္းအရာမ်ိဳး၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ထိခုိက္မယ့္ ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးကို ေရွာင္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားရမယ္ေနာ္။ တစ္ေယာက္ကို အခ်ိန္ကေတာ့ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ရမယ္။ ဒီည စဥ္းစားလာခဲ့က်ကြယ္။ အခု စာသင္ခန္းထဲကိုေရာက္ရင္ ကိုယ့္အတန္းပိုင္ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြကို စာရင္းေပးလို႔ရတယ္။ ကေလးတို႔ကေရာ စိတ္၀င္စားၾကလား´´
“စိတ္၀င္စားပါတယ္ ဆရာႀကီး´´
“ဟုတ္ပါၿပီ…အားလံုး သြားႏိုင္ၾကပါၿပီကြယ္။´´
ဆရာႀကီးက ခြင့္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး စီတန္းၿပီး ႏွစ္ေယာက္ တစ္တြဲစီ လွည့္ျပန္လိုက္ၾကသည္။ ေက်ာင္းစည္းကမ္းအရ အတန္းႀကီးသည့္ ၈တန္းသမားမ်ား၊ သူတို႔ၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၇တန္း၊ ထို႔ေနာက္မွ ၆တန္း၊ ၅ တန္းတို႔က စနစ္တက်အလွည့္ႏွင့္ျပန္ရသည္။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦးစေနာက္ျခင္း၊ ေက်ာ္တက္ျခင္း မျပဳရဘဲ မိမိအတန္းထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္ျပန္ရသည္။ ေက်ာင္းခန္းထဲေရာက္သည့္အထိ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ ဆရာႀကီးေျပာလိုက္ေသာ အေၾကာင္းအရာတို႔ကို ထပ္ခါတလဲလဲ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ မနက္ျဖန္ခါ ဆုေပးပြဲ၊ မနက္ျဖန္ခါ က်ပန္းစကားေျပာၿပိဳင္ပြဲဆိုေသာ စကားသံတို႔က ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။
“ထူးေက်ာ္…သားမနက္ျဖန္ခါအတြက္ ျပင္ဆင္လာခဲ့မယ္မလား၊ သားက စာစီစာကံုးလည္း အေရးေကာင္းတယ္ဆိုေတာ့ အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားေနာ္´´
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ´´
အတန္းပိုင္ဆရာမေဒၚရီရီက က်ပန္းစကားေျပာၿပိဳင္ပြဲအတြက္ စာရင္းေကာက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ပထမဦးစြာ ေမးလိုက္ၿပီး စာရင္းသြင္းလိုက္သည္။ ဆုရေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူတိုင္းပါ၀င္ေစခ်င္သည္ဟု ဆရာႀကီးက ေျပာလိုက္သည္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္က မနက္ျဖန္ခါတြင္ ဆုယူရမည္။ ေျခာက္တန္းတြင္ ပထမဆုရခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ မနက္ျဖန္ခါဆုေပးပြဲတက္ေရာက္ရမည္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္စာသင္ေနေသာ္လည္း စာထဲတြင္ စိတ္က သိပ္မရွိ။ မနက္ျဖန္ခါအတြက္ စိတ္ေစာေနမိသလို အေဖမ်ား ေမ့ေနမလားဟု ေတြးကာ ပူပန္ေနမိသည္။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မနက္ျဖန္ခါ က်ပန္းစကားေျပာပြဲကို သိပ္ၿပီး စိတ္ပါ၀င္စားျခင္းမရွိလွ။ ဆုေပးပြဲကို မည္သို႔လာရမည္ကိုသာ စိတ္ေစာေနမိသည္။
ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္ရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ထိုအေၾကာင္းကိုသာ စဥ္းစားေနမိသည္။ မနက္ျဖန္ခါတြင္ အက်ီအသစ္ေလးမ်ား ၀တ္ရပါ့မလား ဟုေတြးၿပီး ပူပန္ေနမိသည္။ ညတုန္းကေတာ့ အေဖ့ကို ထပ္ေျပာရန္သတိရေသာ္လည္း အေဖ့မ်က္ႏွာ သိပ္မေကာင္းေသာေၾကာင့္ မေျပာျဖစ္ခဲ့။ ညစာ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ထမင္းပန္းကန္ထဲသို႔ ငါးေၾကာ္၂ ေကာင္ထည့္ေပးၿပီး အေဖကထမင္းကိုသာ ငံု႔စားေနသည္။ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္တြင္လည္း သူဖြာေနက် ဂ်ိဳးသိန္း ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးကို ဖြာကာ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္တြင္ သြားထိုင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားတစ္ခြန္းမွ်မေျပာ။ ထို႔အတြက္ အေဖ ေနမေကာင္းမ်ား ျဖစ္လာသလား၊ ေစ်းထဲမွာမ်ား အဆင္မေျပျဖစ္ လာလားဟု ေတြးကာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ေသာ စကားမ်ားကို ထပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့။
မနက္က ကၽြန္ေတာ္အိပ္ရာႏိုးေတာ့ အေဖမရွိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထမင္းၾကမ္းကို ေၾကာ္ေပးၿပီး ၀ါးအုပ္ေဆာင္းေလးႏွင့္ ဖံုးထားခဲ့သည္။ အေဖက သူကုန္ထမ္းမည့္ေစ်းသို႔ မိုးမလင္းခင္သြားတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနထိုင္ရာအိမ္ႏွင့္ ေစ်းသည္ ၁၅ မိနစ္ခန္႔လမ္းေလွ်ာက္ ရေသးသည္။ မနက္ေ၀လီေ၀လင္းတြင္ ကုန္ကားမ်ားကေန အသီး၊ အရြက္၊ ပန္းတို႔ကို ဆိုင္ေတြဆီကို ခ်ေပးရသည္။ ေစ်းခ်ိန္တြင္လည္း ဆိုက္ကားဂိတ္၊ ကားဂိတ္မ်ားသို႔ ထမ္းပိုးပို႔ရေသာေၾကာင့္ အေဖက အိမ္မွ ေစာေစာထသြားတတ္သည္။ ေန႔လည္ခင္း ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသြား ခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ အေဖက ျပန္လာၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ထားကာ ညေနေစ်းအခ်ိန္မတိုင္ခင္ ျပန္ေျပးရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းကေန ျပန္ေရာက္ၿပီး အေတာ္ၾကာသည္အထိ အေဖက ျပန္မေရာက္တတ္ေသး။
အေဖက ေစာၿပီးျပန္ေရာက္ေနလွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရယ္ရယ္ေမာေမာေနသည္ကရွားသည္။ အေဖသည္ စကားမ်ားမ်ားမေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ့္၏ ဆံုးသြားသည္ဟု ဆုိေသာ အေမကိုတမ္းတေနရင္းႏွင့္ တခါတခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေဖ့၏ သားအရင္းမဟုတ္ဟု သံသယ၀င္မိသည္။ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့ကို သူေသာက္ေနက် ေဆးေပါ့လိပ္ေလာက္ေတာင္ မခင္တြယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မခ်စ္ဟု ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္တြင္ လိုအပ္ေသာ အသံုးအေဆာင္မ်ား၊ မုန္႔ဖိုးပိုက္ဆံမ်ားကို အလံုအေလာက္ ေပးတတ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အေဖသည္ တခါဖူးမွ် ေက်ာင္းလိုက္မအပ္ဖူးေပ။ အိမ္နီးနားခ်င္း ဆရာမ ေဒၚတင္တင္ေအာင္ကေနတဆင့္သာ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ အကူအညီေတာင္းတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေလ့ သိပ္မရွိဆုိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေဆာ့ ေနခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ အေဖႏွင့္ တိုးလွ်င္ အေဖ့မ်က္ႏွာက ပို၍ခက္ထန္သြားတတ္သည္။
“သြား…စာသြားက်က္။ မင္း…လူမိုက္ျဖစ္ခ်င္သလား´´
“ေက်ာင္းထြက္ၿပီးေတာ့ ကစားခ်င္သလား´´
“ငါလုပ္လိုက္ရ နာေတာ့မယ္၊ ေက်ာင္းသားက ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ မသိဘူးလား´´
အေဖက ထိုသို႔မာမာထန္ထန္ေျပာကာ မ်က္ေထာင့္နီႏွင့္ စိုက္ၾကည့္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တင္ပါးကို အေဖ့လက္ဖ၀ါး ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးႏွင့္ ရိုက္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္သည္။ ထို႔အတြက္ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္မခ်စ္။ အေဖ့ႏွိပ္စက္ျခင္းကို ခံရဖို႔ လူျဖစ္လာသူဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္ေနမိသည္။ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သားအဖသည္ တစ္အိမ္တည္းေနရင္းႏွင့္ အေတာ္ေ၀းေ၀းကိုေရာက္ေနခဲ့သည္။
မနက္ျဖန္ခါေက်ာင္းတြင္ ဆုယူရမည့္အေၾကာင္းကိုလည္း အေဖ့ကို လြန္ခဲ့ေသာ တစ္လေလာက္တည္းက ႀကိဳေျပာထားဖူးသည္။ အရင္ႏွစ္ေတြက ဆုေပးပြဲမတိုင္ခင္ ၄ ရက္ေလာက္ အလိုတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို အ၀တ္အစားအသစ္ ၀ယ္ေပးၿပီးျဖစ္သည္။ ဒီႏွစ္တြင္ေတာ့ ယခုထက္ထိ မရေသး။“သူသတိရလို႔ ၀ယ္ေပးေတာ့လည္း အက်ီအသစ္ရတယ္။ ေမ့ၿပီးေတာ့ မ၀ယ္ေပးေတာ့လည္း ရွိတာနဲ႔ပဲ သြားတာေပါ့´´ ဟု စိတ္ကို ေဖါ့ၿပီးေတြးထားေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္ေနမိသည္က အမွန္ျဖစ္သည္။
အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္ေတာ့ လြယ္အိတ္ကို တိုင္က သံခ်ိတ္တြင္ခ်ိတ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အ၀တ္အစားမ်ားထည့္ထားသည့္ ထင္းရႈးပံုး အေဟာင္းေလးနားကို သြားၾကည့္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းကျပန္မေရာက္ခင္ အေဖမ်ား ၀ယ္ထားေလမလားဟု ေတြးၾကည့္မိသည္။ သို႔ေသာ ပတၱာျပဳတ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့ ထင္းရႈးပံုးေလးသည္ မနက္တုန္းက အတိုင္းပင္။ “ေမြးတုန္းကေတာ့ ေမြးထားၿပီး ဒါေလာက္ေလးေတာင္ လုပ္မေပးခ်င္ဘူး။ ဘယ္လို အေဖလဲမသိဘူး´´ အက်ီအျဖဴေလးကို စြပ္က်ယ္အက်ီေလးႏွင့္ လဲ၀တ္ေနရင္း အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္တင္လိုက္မိသည္။ တန္းေပၚတြင္ မနက္က ခၽြတ္ထားခဲ့သာ ေဘာင္းဘီတိုေလးကိုလဲ၀တ္ကာ အိမ္ေနာက္ဘက္ ေရကပ်ဥ္တြင္ ထြက္ထိုင္ေနလိုက္မိသည္။ သံုးေရအိုးထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရကမရွိ။ အိမ္ကေန ထိုင္ေစာင့္ေနမည့္အစား ေရခပ္ထားႏွင့္မည္ဟု စိတ္ကူးကာ ေရထမ္းပံုးေလး ၂ ပံုးကို ထမ္းပိုးတြင္ လွ်ိဳကာ လမ္းထိပ္က ေရတံုကင္တြင္ ေရသယ္သြားရန္တာစူလုိက္မိသည္။
ထိုေရတံုကင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ရွိ တစ္ခုတည္းေသာ ေရတြင္းျဖစ္သည္။ ထိုေရတြင္းကို တူးထားသည္မွာ သိပ္မၾကာေသး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္းထဲရွိ ေရတြင္းတူသည့္ ဦးႀကီး ေက်ာ္ဦးတို႔ေအာ္ေၾကာလန္ေသာ ေရတြင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္း၏အေနာက္ဘက္ ၃ လမ္းထဲတြင္ ေရတြင္းတူးစဥ္က ေပ ၂၀ ေက်ာ္ေလးႏွင့္ ေရေက်ာကိုမိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းတြင္ေတာ့ ေပ ၆၀ ေက်ာ္သည္ အထိေရၾကည္မလိုက္ေသး။ ေပ ၈၀ ေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့မွ ရြံ႕ေရက လြတ္သည္။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္တို႔ တြင္းမွေရသည္ အသံုးျပဳရတာ အေတာ့္ကို အဆင္ေျပသည္။ ေရသည္ နံျခင္း၊ ေပါ့ရႊတ္ျခင္းမ်ိဳးမရွိ။ သူမ်ားတြင္းေရမ်ားလို ေရေၾကာင့္ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ ျပာသြားျခင္းမ်ိဳးလည္း မရွိ။ ဒီညေရကို သယ္ၿပီးအိုးထဲတြင္ တိမ္ထားလွ်င္ ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ေသာက္ေရအျဖစ္ေတာင္ သံုးႏိုင္ေသးသည္။ ထို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးက ထိုေရတြင္းကိုသာ အားကိုးအားထားျပဳၿပီး သံုးစြဲၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေရတြင္းနားကို ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္း ေအးမိုးကို ေရတံုကင္နားတြင္ ေတြ႕သည္။ သူမက လမ္းဒီဘက္တြင္ ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လမ္းထဲမွာ သိပ္မဆံုျဖစ္။
“ေအးမိုး…နင္ေရလာခပ္တာလား´´
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရတံုကင္နားတြင္ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ေအးမိုးက အံ့ၾသသင့္သြားပံုရသည္။ ေအးမိုးက ဟုတ္တယ္ ဟု “နင္ကေရာ….ေရေတြ၊ ဘာေတြခပ္လို႔ပါလား´´ ဟု တံု႔ျပန္ေမးလိုက္သည္။ အင္းေလ..ကၽြန္ေတာ္က တခါမွ ေရမခပ္ဘူးေပ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်ိဳးမည့္ေရကအစ အိမ္မွာ အဆင္သင့္မဟုတ္လား။
“ေအးမိုး…နင္မနက္ျဖန္ခါအတြက္ ေခါင္းစဥ္ စဥ္းစားၿပီးၿပီလား´´
ကၽြန္ေတာ္ေမးေတာ့ ေအးမိုးက ေခါင္းခါျပသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ နင္ေရာဟု မေမးေတာ့ဘဲ
“ဦးေလးျပန္မေရာက္ေသးဘူးလား။´´ဟု ေမးရင္း “ဦးေလးက နင့္ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္ေနာ္´´ ဟုေျပာလိုက္သည္။
“နင္မသိလို႔ပါ ေအးမိုးရာ။ အေဖက ငါ့ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး။ ငါ့ကိုဆို စကားေကာင္းေကာင္းေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အေဖက မနက္မိုးလင္ရင္ အလုပ္သြား၊ ညေန ျပန္လာေတာ့ ငါ့ကို စာက်က္ခိုင္း။ သူျဖစ္ခ်င္တာသာ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ခိုင္းေနတာ´´
“နင္အထင္မွားေနတာျဖစ္မယ္ ထူးေက်ာ္။ ဦးေလးက နင့္ကို ေကာင္းစားေစခ်င္တာပါ။ ငါလူတတ္ႀကီး လုပ္ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ငါထင္သေလာက္ေလး ေျပာၾကည့္မယ္။ ဦးေလးက ဒီေရတြင္းတူးတဲ့သူေတြလိုပဲျဖစ္ရမယ္။ ေရၾကည္ေသာက္ရေအာင္ အပင္ပန္းခံၿပီး တြင္းကို နက္နက္တူးေနတာ။ ေရေၾကာလြယ္လြယ္မိထားတာမွမဟုတ္တာ။ ေခၽြးသံတရြဲရြဲနဲ႔ေရတြင္းတူးေနရေတာ့ စကားခ်ိဳခ်ိဳဘယ္ေျပာျဖစ္မလဲဟာ။ နင္အထင္မမွားပါနဲ႔´´
ေအးမေျပာေသာစကားကို ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ၿပီးေတာ့ ေရထမ္းပံုးကို ထမ္းကာ လွည့္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရအိုးထဲသို႔ ေရျဖည့္ေနခ်ိန္တြင္ အေဖျပန္လာသည္ကို ရိပ္ခနဲ႔ေတြ႔လိုက္သည္။ ရာ၀င္အိုးထဲ ေရကိုသြန္ထည့္၊ ေရစိုေျခေထာက္ကို လာကပ္ေနေသာ အမိႈက္မ်ားကို ေဆးခ်လိုက္ၿပီး ေနာက္ေဖးေပါက္ကာ တက္ကာ မနက္က အေဖခ်က္ခဲ့ေသာ ဟင္းကို ျပန္ေႏြးရန္ျပင္ဆင္လိုက္မိသည္။
“ထူးေက်ာ္…ဘာလုပ္ေနလဲ။ ဒီကို ခဏလာဦး´´
အေဖ့ေခၚသံၾကားလွ်င္ ျပန္ထူးမေနေတာ့ဘဲ အိမ္ေရွ႕ဘက္ကို ထြက္လာလိုက္မိသည္။ အေဖသည္ အလုပ္က ျပန္လာေသာ အ၀တ္အစားႏွင့္ပင္ ေရေႏြးၾကမ္းထိုင္ေသာက္ေနေသးသည္။
“မနက္ျဖန္ခါ ဆုေပးပြဲအတြက္ ၀ယ္လာတာ။ ေစ်းထဲက အလုပ္သမားဂိုဏ္းမွာ လူေတြကမ်ား၊ အလုပ္အကိုင္ကရွားဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္ ၀ယ္တာေနာက္က်သြားတယ္´´
သူ႔လြယ္အိတ္အေဟာင္းေလးထဲမွ အထုပ္ႏွစ္ထုပ္ကို ထုတ္ယူကာ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔ ကမ္းေပးလိုက္သည္။ အေဖကမ္းေပးေသာ စကၠဴအညိဳေရာင္အိတ္ေလး ၂ အိတ္ကို လွမ္းယူလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြတုန္ေနသည္။ သိခ်င္စိတ္ႏွင့္ အိတ္အေသးေလးကို အရင္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိပ္လိုခ်င္ေနသည့္ အုန္းႏွစ္ပင္ ပုဆိုးအစိမ္း အသစ္ကေလး။ ေနာက္အိတ္အႀကီးထဲတြင္ေတာ့ ေကာ္လံကတံုး ရွပ္အက်ီေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့အရြယ္၀တ္ တိုက္ပံုအက်ီအေသးေလးတစ္ထည္။ ေအာ္…အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တိုက္ပံုအက်ီေလးက အစ စဥ္းစားေပးခဲ့သည္ပဲ။ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ဖတ္ႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာလိုအပ္သည္ကို အေဖသိေနသည့္ အေၾကာင္းကို ေတြးမိေတာ့ ၀မ္းသာစိတ္ျဖင့္ ၾကက္သီးမ်ားပင္ထသြားသည္။
“ငါ့လို ကုန္ထမ္းသမား မျဖစ္ေစနဲ႔ကြာ´´ ဟု တစ္ခြန္းသာ ေျပာၿပီး အေဖသည္ သူေသာက္လက္စ ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္ထဲသို႔ ေရေႏြးကို ငွဲ႕ထည့္ေနသည္။ အလုပ္ၾကမ္း၊ ဘ၀ၾကမ္းသမား အေဖသည္ ထိုစကားတစ္ခြန္းႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မည္မွ်ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း၊ မည္မွ် အထင္ႀကီးေၾကာင္း။ မည္မွ် ေမွ်ာ္လင့္ထားေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သိသြားသည္။ အေဖသည္ သူ႔ေမတၱာကို ႏႈတ္ဖ်ားႏွင့္ မဆိုခဲ့။ ႏူးညံ့ညင္သာစြာ မေဖာ္ျပခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ ေအးမိုးစကားအတိုင္းေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အေဖသည္ စကားမ်ားမ်ား မေျပာဘဲ အလုပ္မ်ားမ်ားလုပ္ကာ ေရတြင္းနက္နက္တူးေနျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရေကာင္းေရသန္႔ေသာက္ရေအာင္ အေဖေရတြင္းတူးေနခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ခုမွ သိသည့္အတြက္ရယ္၊ အေဖ့ကို စိတ္ႏွင့္ ပစ္မွားခဲ့မိသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေနာင္တ ရလိုက္မိသည္။ အရြယ္ေရာက္ခါစ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းႏႈတ္ၿပီး တျခားကေလးမ်ားလို အလုပ္လုပ္ခိုင္းခဲ့လွ်င္ အေဖေတာင္သက္သာ ဦးမည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း လမ္းမေပၚတြင္ ေပ်ာ္သည့္ကေလးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္လာမည္။ ဆူပူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စာမက်က္ခိုင္းခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေတာ္ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမည္မဟုတ္။ အေဖ့ကၽြန္ေတာ့ကို ခ်စ္ေသာနည္းလမ္းသည္ အမ်ားအျမင္တြင္ မွန္ကန္ေသာ နည္းလမ္းဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျမင့္သို႔ေရာက္ေစလိုေသာ အေဖ့ေစတနာသည္ အရိုင္းပန္း ဆန္ေကာင္းဆန္ ေနမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရန႔ံၾကြယ္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိသြားၿပီ။ တျခားသူမ်ား၏ အေဖေတြကဲ့သုိ႔ပင္ အေဖ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္အၾကြင္းမဲ့ယံုၾကည္သြားသည္။
“အေဖသားကို မခ်စ္ဘူးလို႔ ထင္ေနတာ´´
ကၽြန္ေတာ္က အ၀တ္အစားအသစ္ေတြကို ရင္ဘက္မွာကပ္ထားရင္းေျပာေတာ့ အေဖက “ငါ့သားအိပ္မွပဲ အေဖနမ္းရတာ။ ဒီနားကို လာပါဦးကြာ´´ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ေပါင္ေပၚသို႔တင္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မိမိကိုယ္ကို လသားအရြယ္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားသည္ဟု ခံစားမိသြားသည္။ မာေၾကာေတာင့္တင္းေနေသာ အေဖ့ပံုခံုးေပၚကေန လမ္းဘက္ကိုေက်ာ္ၾကည့္ေတာ့ အိမ္ကေလးေတြ ေသးသြားၿပီး အေဖ့ကို္ယ္လံုးက ႀကီးေနသည္။ အေဖ့ေခၽြးနံ႔ကို ရႈရိႈက္ကာ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိေလးကို မွိတ္ၿပီး အသာေလး ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ အေဖ့ေပါင္ေပၚတြင္ ထိုင္ေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ့္ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းစတိတ္စင္ေပၚတြင္ က်ပန္းစကားေျပာေနသည္ဟု ထင္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနေသာေခါင္းစဥ္သည္ `ေဖေဖၿပံဳးေနသည္´´ျဖစ္ၿပီး စတိတ္စင္ေအာက္က အားေပးေနသည့္ ေဖေဖကလည္း မိန္မိန္႔ႀကီးၿပံဳးလ်က္။
ႏွင္းႏုလြင္
04.02.2011
သက္ဆံုးႏွင္း 