က်န္ရွိေနေသာ ေထာင့္မလဲ၊ သဲမေကာ္ေန႔ရက္မ်ားသို႔ January 27, 2011

ငါတို႔ ၿဖိဳခ်ခဲ့သမွ် သကၠရာဇ္ေတြထဲမွာ
ဘယ္အရာက ျပန္ေကာက္လို႔
အေကာင္းဆံုးျဖစ္မလဲ။

ဟို ႏွစ္မ်ားဆီက ငါတို႔ေတြဟာ
မစားေကာင္းတဲ့အသီးကို
ရႈရႈိက္မိေကာင္း ရႈရႈိက္ခဲ့မိမယ္
မသြားသင့္တဲ့အရပ္ကို
ေျခလွမ္း ျပန္ေကာင္းျပင္ခဲ့မိမယ္
စိတ္ထဲမွာ အရိပ္လိုေခြေနတဲ့
နာနာက်ဥ္းက်ဥ္းေတြကို ေမ့ေမာျခင္းလည္းရွိခဲ့ဘူးမယ္
ျပာပူပံုေပၚ လက္ကေလးနဲ႔ရက္ရင္း
ေအးျမျခင္းကို ဆာေလာင္ဖူးျခင္းမ်ိဳးလည္းရွိမယ္။

ရွိပါေလ့ေစ
အဲဒါေတြဟာ မနက္ျဖန္အတြက္ေတာ့
အရည္ေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ခ်ိဳခ်ဥ္တခဲသာသာပဲ
တန္ေၾကးရွိေတာ့မယ္။

အဆိုးအညစ္ေတြကို ဖယ္ရွား
အေကာင္းအသစ္ေတြ ပြားရင္း
ရာစုသစ္ဆီ သြားဖို႔
ေမြးဖြားခဲ့ရာ နာရီလက္တံကေန ျပန္အစျပဳရမယ္

ဒီေန႔ဒီရက္ကစလို
က်န္ရွိတဲ့ဘ၀စာမ်က္ႏွာမွာ
ျပႆဒါးေတြ ကင္းေ၀းပါေစ သူငယ္ခ်င္း။

ႏွင္း@ ႏွင္းႏုလြင္

26.01.2011
သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ပိုင္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္

“ခ်စ္သူသည္သာ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာနယ္ေျမ”

အရိပ္လိုေနျပဖို႔ အခြင့္အေရးမရေသးသမွ်

အတိတ္ကံကိုပဲ ႀကိတ္လို႔ က်ိန္ဆဲရမယ္

ေ၀းကြာျခင္းဟာ (ငါတို႔) သစၥာတရားကို

ေမွာက္မွားေစပါ့မလား။

 

ငါ့အတြက္အလင္းေရာင္ဆိုတာ

လေရာင္ေလးေတြ ၾကမ္းေပၚကၽြံၾက

ၾကယ္လွလွေလးေတြ ေတးဆိုသံၾကားတိုင္း

မသဲမကြဲေရရြတ္မိရာ

တစ္လံုးတညး္ေသာ နင့္နာမည္ေလးလည္းျဖစ္တယ္။

 

ငါ့ရဲ့ ေရွ႕ျဖစ္ေဟာစာတမ္းဆိုတာ

ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ရာသီၾကား

ဘယ္လိုေသြးထိုးစကားမ်ိဳးနဲ႔မွ

အေရာင္ေျပာင္းမသြားႏိုင္တဲ့

နင့္ဘယ္ဘက္အိတ္ကပ္ထဲက

တစ္ဘ၀စာ ခရီးသြားလက္မွတ္လည္းျဖစ္တယ္။

 

ငါ ဘ၀ရဲ့ တက္က်မ္းဆိုတာ

ငါတို႔ခင္းတဲ့လမ္းထက္က

ၾကည္ႏူးျခင္းကို ေရတြက္ႏိုင္ရာ

ငါတို႔ခ်င္းသာ နားလည္ထားတဲ့

သင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာလည္းျဖစ္တယ္။

 

ငါရဲ့ၾကည့္မွန္ဆိုတာ

နာရီမျပတ္ လွည့္ပတ္စီးဆင္း

ေသြးေၾကာထဲသြင္းမိတဲ့မူးယစ္ေဆးလို

ေငးေမာတြယ္တာ ခဏခဏရႈရႈိက္မိရာ

နင့္ရုပ္ပံုလႊာလည္း ျဖစ္တယ္။

 

ငါ့ျမတ္ႏိုးျခင္းဆိုတာ

မ်က္စိကမိႈင္း နားကထိုင္းခ်ိန္

ဆံျဖဴအဖြားအို ပါးျပင္ထက္

တယုတယေပးအပ္လာမယ့္

နင့္ အၾကင္နာ ႏႈတ္ခမ္းေလးလည္း ျဖစ္တယ္။

 

ငါဆင္ျမန္းလိုတဲ့ပန္းဟာ

နင့္ႏႈတ္တစ္ရာနဲ႔ သီကံုးဖြဲ႕ႏြဲ႕ပါတဲ့

ျဖဴစင္ေမႊးပ်ံ နင္တို႔ၿခံထြက္

ပန္းျမတ္စံပယ္လည္းျဖစ္တယ္။

 

ငါ့ဘ၀ရဲ့ေတာင္းဆုဆိုတာ

မိုးညိဳ႕ညိဳ႕ တိမ္ျပာျပာ

နင့္ ပုခံုးေပၚ ပါးကိုအပ္

ရတုႏွစ္မ်ားစြာေရတြက္လိုတဲ့

ေနမ၀င္ ကဗ်ာေတြတည့္တံ့ေစမႈလည္း ျဖစ္တယ္။

 

ငါကေလ…နင့္ရင္ခြင္ကလြဲရင္

ဘယ္သစ္ပင္ကိုမွ

အရိပ္ရတယ္လို႔မထင္မိေတာ့

ငွက္ေမာင္ႏွံ ေတးသံက်ဴးတိုင္း

ရင္ဘက္ထဲက စူးစူးနစ္နစ္ကို လြမ္းေနမိရဲ့။

.

.

ႏွင္းႏုလြင္

26၊ 01၊ 2011

 

ေက်ာရိုးဆစ္ျပဳတ္ေန႔စြဲႏွင့္ ရွင္သန္ျခင္း January 14, 2011

ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ျပန္စစ္ေတာ့ ျဖတ္ေလွ်ာက္ သေကၤတေတြက

ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ တစ္လက္မေလာက္ မနီးရိုးစြဲ ရွည္ေနတာ

မေန႔က လက္က်န္ေကာ္ဖီကို ဒီေန႔အန႔ံခံၾကည့္ေတာ့

လ်စ္လ်ဴရႈခံသေဘာတရားေတြက အထင္အရွားကို မ်က္ႏွာျပလာ

~

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ

သီခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဘာသာမျပန္ဘဲနားေထာင္ခဲ့ၾက

စာေပေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မသိသလိုသာ ဖတ္ခဲ့ၾက

ပန္းရနံ႕ကို ေမ့ေလ်ာ့ရင္း ပန္းခင္းထဲကို ျဖတ္ကူးခဲ့ၾက

ရုပ္၀ါဒီတိုက္ပြဲကို အႀကိမ္ႀကိမ္ႏႊဲရင္း

ဆင္အခ်င္းခ်င္းက်ီစားရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ

ဆိတ္ကေလးလို လက္၀င္လွ်ိဳခဲ့ၾကတာ

~

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ

အားလံုး အားလံုးဟာ 21 ရာစုအမွီ ေခါက္ရိုးခ်ိဳးခံခဲ့ရ

ေန႔ရက္အေဟာင္းတိုင္းကို ေၾကးစားဆန္ဆန္ေပါင္ႏွံေရာင္းခ်ရင္း

ေၾကးစားလက္စစ္စစ္ရဲ့ ရိုက္ပုတ္၊ ပံုသြင္း၊ ထုဆစ္ျခင္းအတိုင္းပဲ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္က ေရာင္းကုန္ (သို႔မဟုတ္)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ္တိုင္ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်သူ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့သက္၀င္မႈဟာ တစတစနဲ႔ ျပာႏွမ္းလာ

~

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ

ကမၻာ့ရြာႀကီးကို ခ်ိန္သားတက် ပံုေဖာ္ျပရင္း

မိရိုးဖလာဘာသာစကားကို မုသာ၀ါဒနဲ႔ တြဲဖက္ကိုးကြယ္ခဲ့ရ

ၾကမၼာရိုင္းငင္တဲ့ေန႔ေတြဆို ကိုယ့္တပ္ကိုယ္ျပန္နင္းရင္း

အရိုးေဆြးေလာက္တဲ့သတိတရနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ႏွလံုးသားကို

နက္နဲစြာ သို႔မဟုတ္ ေပါ့ပါးဟန္နဲ႔ မထိတထိ သၿဂိဳဟ္ခဲ့ၾက

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေဖာင္ရွိရာကူးခတ္ရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေရငတ္လာ

~

ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ရာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔တသီးတသန္႔ခံစားဖို႔

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္တြင္းျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္တီးခတ္ဖို႔

ကၽြန္ေတာ့္တို႔ျမစ္ကို စကားလံုးက်စ္က်စ္နဲ႔စီးဆင္းေစဖို႔

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူကၽြံျခင္းမခံရဖို႔

ေရွာင္ရင္း၊ ကြင္းရင္း၊ ထိုးစစ္ဆင္ရင္းနဲ႔

ကၽြန္ေတာ္တို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔မ်က္ႏွာထက္မွာ

ေသြးဟာ မ်က္ရည္လိုစီးလို႔။

~
~
ႏွင္းႏုလြင္
13၊ 01၊ 2011

လြမ္းမိတဲ့ည January 10, 2011

ေမွာင္ထဲ မည္းထဲ
သတိရစိတ္က ငုတ္တုတ္ထိုင္
ေငးမိေငးရာကိုငိုင္ေနရင္း
လြမ္းတဲ့စိတ္က
အိပ္ရာခင္းလို တြန္႔ေၾကလာ။

မျမင္မႈန္၀ါး၀ါးမွာ
စိတ္ဟာ ခႏၶာ ကိုခြာ
အတိတ္လိုလို အရိပ္လိုလို
တေစၦတစ္ေကာင္လိုလြင့္ေမ်ာ
ညနက္နက္မွာ
အလြမ္းေတြက အေရာင္ရင့္ရင့္လာ။

ေသာတရွင္ရဲ့လိုရာေတးမွာ
ရင္ဘက္ခ်င္းညွိသံေတြ
ေၾကကြဲဖြယ္ဆြတ္ပ်ံ႕
အလြမ္းဓါတ္ခံဂီတမွာ
ၾကယ္ေတြဟာ အလိုက္သင့္ေၾကြ။

ခေရေကာက္သူတစ္ေယာက္သာ
အရိႈက္ထိတဲ့ သတိတရေတြ
သီရင္း ကံုးရင္း
အခ်စ္ရယ္
ေ၀းကြာျခင္းကို ဘယ္သို႔ နာရမယ္..
သတိတရနဲ႔ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ အိုရမယ္
ကြယ္..လြမ္းရခက္ေလတယ္။

ႏွင္းႏုလြင္
03၊ 01၊ 2011

“ႏွစ္ေဟာင္းသို႔ႏႈတ္ဆက္ျခင္း” December 31, 2010

တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ဆင္ခဲ့ျမန္းခဲ့

ႏြမ္းသည္လည္းရွိ

လန္းသည္လည္းရွိ

ပကတိတန္းဖိုးမေပ်ာက္ေသးတဲ့

ေဟာဒီ ၀တ္ရံုလႊာေလး

စနစ္တက် ေခါက္သိမ္းလိုက္ရေအာင္

ခမ်ာ

ပင္ပန္းလြန္းခဲ့ၿပီမလား။

ငိုပါရႈိက္ပါမ်ားလို႔

မ်က္၀န္းေလးလည္း မို႔ခဲ့ရ

ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔

ေပ်ာ္ခဲ့ရတာေတြရွိေနရ

သူ႔ေကာင္းကင္မွာ

ဆင္ျခင္တံုငွက္ေလးေတြ

အားသြန္ခြန္စိုက္ ပ်ံသန္းဖူးမွာေပါ့။

ဘ၀လည္းမျမင္

ဘ၀င္လည္းမျမင့္

ရိုးရိုးက်င့္လုိ႔

သူသူငါငါကို

အတင့္ဆန္းေစခဲ့ၿပီးၿပီ။

အိုနာေသေဘး

ခပ္နာနာေတြး

ေဆြးခ်က္ေတြ မျပယ့္တျပယ့္

ေဆးခ်က္ေတြ ေရးေရးျခယ္ရင္း

ဘ၀ ဘ၀ေတြ

(သူ)က

အသစ္ျဖစ္ေစၿပီးၿပီ မဟုတ္လား။

ေကာငး္သည္လည္းရွိ

ဆိုးလည္းရွိ

ငါတို႔၊ သူတို႔ေတြ

သူ႔၀မ္းၾကာတိုက္မွာ

စနစ္တက် သေႏၶတည္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲမဟုတ္လား။

သူမွားေကာင္းမွားခဲ့ဖူးတာေတြရွိရဲ့

က်ားကုတ္က်ားခဲနဲ႔

သူ႔အသက္သူ

တခက္တခဲဆယ္ယူခဲ့တယ္မွတ္

ခု သူ

ငါတို႔အပါးက

မဆံုေသာလမ္းနဲ႔

ထာ၀ရ လက္ျပရေတာ့မယ္။

ကဲ

သူ႔ေက်းဇူးေတြကိုတမ္းတ

သူ႔ဆြတ္ပ်ံဖြယ္ရာကို ျပန္နမ္းရႈိက္ရင္း

မ်က္စိကို ခဏမွိတ္

သူ႔ထြက္ခြာမႈကို

အေလးအနက္ျပဳလိုက္ရေအာင္

ႏႈတ္ဆက္ျခင္း ဒီဇင္ဘာရဲ့ ည ၁၂ နာရီတိတိ။

ႏွင္းႏုလြင္

31၊ 12၊ 2010