ဒီဇာတ္လမ္းအေၾကာင္းကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေခးရဲ့ရွပ္ျပာရွပ္ျပာႏိုင္တဲ့အက်င့္ကစေျပာရမယ္။ ေခး ငယ္ငယ္ တည္းက နေမာ္နမဲ့ႏိုင္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေဘးေဘးဘီဘီကို ဘယ္ေတာ့မွ မၾကည့္ဘဲနဲ႔ ေခါင္းကိုေမာ့၊ လက္ကို တအားလႊဲၿပီးေတာ့ကို ေလွ်ာက္တာ၊ ျမင္တဲ့သူက ေရွာင္ပဲ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ တိုက္ၿပီသာမွတ္။ ျမင္ျမင္သမွ် လက္နဲ႔ မလြတ္တာမွန္သမွ် အကုန္တိုက္ခ်ပစ္တယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အိမ္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ အဝတ္ပံု ေတြ႔႔ရင္ေတာင္ ခလုတ္တိုက္တာ။ ေခး မွတ္မိေသးတယ္။ ငယ္ငယ္က ကုန္ေျခာက္ေစ်းတန္းေတြထဲကို ေစ်းသြား ဝယ္ရင္ ေခးကို ေမေမက ဘယ္ေတာ့မွ အထဲအထိ ေခၚမသြားဘူး။ ေစ်းတန္းထိပ္က ေစ်းေကာက္ရံုမွာ ထားပစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါက ေမေမ့အလြန္ ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေခးရဲ့လက္ကို ေမေမက ေၾကာက္တာကိုး။
~
ေခးတို႔ ေစ်းဝယ္ေနက် ေဒၚႀကီးပုတို႔ဆိုင္က ေစ်းတန္းရဲ့ အလယ္ေလာက္မွာ ရွိတယ္။ အဲဒီဆိုင္မေရာက္ခင္ ၾကားထဲမွာ ဆိုင္ေတာ္ေတာ္ မ်ားကလည္း ရွိေသးတယ္။ လမ္းကေလး က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ အာလူးေတြ၊ ၾကက္သြန္အနီ၊ အျဖဴ၊ ျငဳတ္သီးေတာင့္ေတြကို ဗန္းေတြနဲ႔ ထည့္ၿပီး ခင္းထားလိုက္တာမ်ား ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးလိုပဲ။ အဲဒီ ေစ်းတန္းထဲကို ေခး လိုက္လာၿပီဆိုရင္ ျငဳတ္သီးဗန္းကို လက္နဲ႔ဲ႔တိုက္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ၾကက္သြန္ဗန္းကို တိုက္ခ်၊ ေခးလက္နဲ႔ လြတ္ဖူးတဲ့ဆိုင္ဆိုတာက မရွိဘူး။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ကေတာ့ အေတာ့္ကိုဆိုးတယ္။ အဲဒီတုန္းက အိမ္မွာ ဝါဆုိ သကၤန္းကပ္ေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ဖို႔ ကုလားပဲလိုလို႔ သြားဝယ္တာ။ ေမေမ မအားေတာ့ တီတီေလးရယ္၊ ေခးရယ္ သြားဝယ္ၿပီး ျပန္အထြက္ ေခးရဲ့ ညာလက္နဲ႔ ပဲထည့္ထားတဲ့ ေတာင္းကို သြားတိုက္မိေတာ့။ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ။ မိုးတြင္းစိုစိုစြတ္စြတ္မွာ ေစ်းလမ္းၾကားထဲ ကုလားပဲေတြ ဝါထိန္သြားတာ။
~
အဲဒီေနာက္ပိုင္းတည္းက ေမေမက ေခးကိုကို ဘယ္ေတာ့မွ ေစ်းကိုမေခၚေတာ့ဘူး။ ေစ်းဝယ္ရမွာမ်ားလို႔ အေဖာ္ေခၚရမယ္ဆိုရင္လည္း တျခားသူတစ္ေယာက္ကိုပဲေခၚသြားတယ္။ အလွဴပြဲေတြဆိုရင္လည္း ေမေမက သူမပါဘဲ ဘယ္ေတာ့မွ ေခးကို မလႊတ္ဘူး။ ေခးရဲ့ ေဖေဖနဲ႔ဆို ပိုေတာင္ဆိုးေသးတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စိတ္ျမန္တဲ့ ေဖေဖက ေခးခလုတ္တိုက္မိရင္ ”ျပာကလပ္စိန္” ဆိုၿပီး တင္ပါးကို ဖ်န္းခနဲ႔ ခ်တတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ ေခး အတူတူသြားရင္ ေမေမက ဘုရားတေနရတယ္။ ေခးမ်ား ငိုလာမလား၊ ဘယ္သူ႔ကိုမ်ား ေလ်ာ္ေပးရမလဲ။ ဘယ္သူ႔ကမ်ား လာတိုင္မလဲရယ္ေပါ့။ အဲဒီလို ဟို႔လူ႔ကို ခလုတ္တိုက္လိုက္၊ ဒီပစည္းေတြကို တိုက္လိုက္၊ နေမာ္နမဲ့နဲ႔ႏွစ္ပါးသြားရင္း ေခးဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့တယ္။
~
ေခးေက်ာင္းၿပီးေတာ့ သင္တန္းတစ္ခုမွာ စာသင္တယ္။ အဲ ေနာက္ပိုင္း စာသင္သက္ကေလး ၂ ႏွစ္ေလာက္ ရလာေတာ့ သင္တန္းကေနထြက္ၿပီး ေဆးကုမၸဏီတစ္ခုကို အလုပ္ဝင္လိုက္တယ္။ စာသင္ဖူးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳ ေၾကာင့္ပဲျဖစ္မယ္။ ေခးက ဆရာဝန္ေတြကို သြားေတြ႔ရမယ့္ ဝန္ထမ္းေတြ၊ ရိုးရိုးေဆးအေရာင္းဝန္ထမ္းေတြကို ေဆး အေၾကာင္းေတြ ျပန္သင္ေပးရတဲ့ အလုပ္ကိုပါ တြဲၿပီး လုပ္ရတယ္။ ေခးတို႔ ရံုးက ရံုးခြဲ ၆ ခုရွိတယ္။ အထက္ ျမန္မာျပည္ဆိုရင္ မႏၱေလးရယ္၊ ေနျပည္ေတာ္ရယ္၊ ေတာင္ႀကီးရယ္။ ေအာက္ျမန္မာျပည္က်ေတာ့ ရန္ကုန္၊ ပုသိမ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ရယ္၊ ရန္ကုန္ကေတာ့ ရံုးခ်ဳပ္ေပါ့။
~
အဲဒီရံုး ၆ ရံုးမွာက ဝန္ထမ္းအေျပာင္းအလဲေတြရွိတယ္။ ေဆးအသစ္ေတြဝင္တာေတြရွိတယ္။ အဲဒီလူေတြကို Training ေပးဖို႔က်ေတာ့ ရံုးခြဲတိုင္းကို လိုက္မသြားဘူး။ ေအာက္ျမန္မာျပည္ဆို ရန္ကုန္၊ အထက္ျမန္မာျပည္အတြက္ဆို မႏၱေလးမွာ Training ေပါင္းေပးတယ္။ ၄ လတစ္ခါေပါ့။ အဲဒီကာလကေတာ့ အေရာင္းဝန္ထမ္းေတြလည္း ေခါင္းပူ။ ေခးတို႔လည္း ေခါင္းပူတဲ့ ကာလပဲ။ အခုလို ဒီဇင္ဘာဆိုပိုဆိုးပါတယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ေရာင္းရမယ္ဆိုတဲ့ ႊေမါနအ ေတြဆြဲရတယ္။
~
တကယ္ေရာင္းထြက္၊ မထြက္ကေတာ့ ေနာက္တစ္က႑ေပါ့။ ေစ်းရံုေတြမွာ မီးေလာင္လို႔ ဆံုးရႈံးသြားရတာေတြ ရွိသလို အေရးေပၚက်န္းမာေရး ကိစၥေတြအတြက္ ေဆးေတြကို ပိုၿပီး အဝယ္လိုက္လာတာမ်ိဳးေတြကလည္း ျခြင္းခ်က္ အေနနဲ႔ရွိတယ္။ ထားပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ေခးက ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလးကို ၁ ႏွစ္ကို ၃ ခါ ေလာက္ လြန္းပ်ံထိုးရတယ္ေပါ့။ ေခးတို႔ မန္းေလးသြားရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံက ကိုယ္စားလွယ္မန္ေနဂ်ာ Country Manager-CM ပါတယ္။ တခါတေလေတာ့ ဆရာလည္း ပါတတ္တယ္။ ေဆးေတြအေၾကာင္းသင္ရင္းနဲ႔ အစည္းအေဝးကိုပါ ေပါင္းလုပ္တာကိုး။ သူတို႔ပါရင္ေတာ့ ေခးတို႔က ေလယာဥ္နဲ႔ သြားရတယ္။ ေခးတစ္ေယာက္တည္း ဆိုရင္ေတာ့ ကားနဲ႔ပဲ သြားရတယ္။
~
မႏွစ္က ဒီဇင္ဘာကုန္ခါနီးေပါ့။ ေခးတို႔ရံုးရဲ့ ထံုးစံအတိုင္း အထက္ျမန္မာျပည္ကို ေရႊ႕ဖို႔လုပ္ရတယ္။ ဒီတစ္ခါ ေတာ့ ပစၥည္းအသစ္ေတြ ဝင္ထားေတာ့ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ယူရတယ္။ ၅ ရက္ေလာက္ေတာင္ ဆိုေတာ့ နည္းနည္း ေတာ့မလြယ္ေၾကာပဲ။ ဒါေပမယ့္ CM ပါမယ္၊ သူကေတာ့ ေစ်းကြက္အေၾကာင္းသင္မယ္။ ေခးက ေဆးပစၥည္းေတြ အေၾကာင္းသင္မယ္။ တစ္လွည့္စီသင္ရမွာဆိုေတာ့ သိပ္ၿပီးေတာ့ မပင္ပန္းေလာက္ပါဘူးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔သြားဖို႔လုပ္ေတာ့ မနက္ျဖန္ခါလို သြားမယ္လည္းဆိုေရာ ဒီေန႔ညေန CM က ကားအက္ဆီးဒင့္တစ္ခု ျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားဆိုေတာ့ ရွင္းရတာၾကာေနတဲ့ အျပင္ နဂိုတည္းက ႏွလံုးေရာဂါရွိတဲ့သူဆိုေတာ့ သူျပေနၾက ေဆးခန္းက ဆရာဝန္က ေလာေလာဆယ္ အနားယူရမယ္။ ေလယာဥ္မစီးပါနဲ႔ဦးတဲ့။
~
ဟိုမွာကလည္း တျခားရံုးကလူေတြကို လာဖို႔ဆိုၿပီး အကုန္လံုးကို အေၾကာင္းၾကားၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ေခး တစ္ေယာက္တည္း သြားဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာတာေပါ့။ ေခးက အရင္သြားႏွင့္၊ ေနာက္ရက္ေတြက်မွ ဆရာတို႔ေတြက လိုက္လာၾကမယ္။ ေတာင္ႀကီးဘက္ကို ဆက္ထြက္မယ္ေပါ့။ ခရီးထြက္ခါနီးမွ အဲလိုရုတ္တရက္ထျဖစ္ေတာ့ စီစဥ္ထား တာေတြဟာ အကုန္လံုးအလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ ေတြျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ စာသင္ဖို႔အတြက္ သယ္သြားရမယ့္ ဖိုင္ေတြ၊ ဟုိမွာ အစည္းအေဝး လုပ္ဖို႔အတြက္အေရးႀကီးတဲ့ ဖိုင္ေတြ၊ အို…အားလံုး ေခးတစ္ေယာက္တည္းပဲ သယ္ရေတာ့မယ္။
~
ဒါနဲ႔ပဲ မရွပ္ျပာ ေခးတစ္ေယာက္ မနက္ျဖန္ခါသြားဖို႔ကိစၥကို ဒီညေနမွပဲ သုတ္သီးသုတ္ျပာ စီစဥ္ရေတာ့တယ္။ လက္ဆြဲခရီးေဆာင္အိတ္ေလးထဲကို အဝတ္အစားေတြထည့္၊ ယူသြားမယ့္ စာရြက္၊ ဖိုင္ေတြ ကိုေတာ့ သက္သက္ တစ္အိတ္ထဲထည့္၊ Laptop ကိုေတာ့ လြယ္သြားမယ္ေပါ့။ ပ်ာတီးပ်ာယာလုပ္တတ္တဲ့ ေခးဟာ ေလယဥ္လက္မွတ္ကို ဘယ္အခ်ိန္လဲဆိုတာကိုေတာင္ ေသခ်ာမၾကည့္မိဘူး။ ေခးစိတ္ထဲမွာ မနက္ ၉ နာရီလို႔ ထင္ထားေပမယ့္ ေကာ္ဖီ ေသာက္တဲ့အခ်ိန္က်မွ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၈ နာရီခြဲထြက္မွာတဲ့။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ေခးရဲ့ထံုးစံအတိုင္းပဲ ဒုံုးစိုင္းရေတာ့တာေပါ့။ ေခးစီးလာတဲ့ တကၠစီက ျပည္တြင္းထြက္ခြာဆိုတဲ့ အေပါက္ဝကို အေရာက္၊ Counter ပိတ္ၿပီလို႔ အဲဒီက ဝန္ထမ္းေတြက ေျပာပါေလေရာ။
~
ဒီေတာ့ ကားေပၚက ပစၥည္းေတြကို ဆြဲခ်၊ အေလာတႀကီးနဲ႔ ေျပးအဝင္၊ ေျခလွမ္းေတာင္ ၄ လွမ္း ျပည့္ေအာင္ မလွမ္းရေသးဘူး။ ေခးအရပ္ထက္နည္းနည္း ပိုရွည္ေနတဲ့၊ ေခါက္ဝတ္ဖို႔ ေမ့လာခဲ့တဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေအာက္နားကို ဖိနပ္အခြၽန္နဲ႔ တပ္နင္းအမိ၊ ဗိုင္းခနဲ႔ အသံနဲ႔အတူ ေခးကိုမ်က္စိထဲမွာ ၾကယ္ေတြ၊ လေတြစံုသြားပါတယ္။ ေစာေစာက ကြၽတ္စီကြၽတ္စီျမည္ေနတဲ့ ေလဆိပ္ဟာ တိတ္သြားတယ္။ အားလံုးရဲ့ မ်က္လံုးေတြဟာ ေခးအေပၚမွာ စုၿပံဳလာသလိုပဲ။ ကိုယ့္ဝတ္ထားတဲ့အဝတ္အစားကို ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္နင္းမိလို႔ ေခ်ာ္လဲရတဲ့အျဖစ္ဟာ အေတာ့္ကို ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ႏိုင္တာေပါ့။ ေခးေလ အေငြ႕ျဖစ္ၿပီး ေပ်ာက္ေတာင္ သြားခ်င္တယ္။
~
ပြင့္လင္းေပမယ့္ ရွက္တတ္တဲ့ေခးဟာ မလွမ္းမကမ္းက ခံုမွာထိုင္ေနတဲ့ ရြယ္တူေကာင္ေလးေတြေၾကာင့္ အေပၚကိုေတာင္ ေမာ့မၾကည့္ရဲေလာက္ေအာင္ျဖစ္သြားပါတယ္။ နာလည္းနာ၊ ရွက္ လည္းရွက္နဲ႔ အဲဒီေနရာေလးမွာပဲ ေျခေထာက္ကို ပြတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေခးနဲ႔ လက္တစ္ကမ္းအကြာကို ေရာက္သြားတဲ့ ဴေစအသစ ရယ္၊ ပုုခံုးေပၚကေန လြင့္ထြက္သြားတဲ့ အိတ္ရယ္ကို ေကာက္ယူေနတဲ့ တစ္စံုတစ္ဦးရဲ့ လက္၊ ၿပီးေတာ့ ေခးဆီကို လွမ္းလာေနတဲ့ ညွပ္ဖိနပ္ နီညိဳေရာင္စီးထားတဲ့ ေျခေထာက္ အစံု။ ”အဆင္ေျပရဲ့လား…ခ်ာတိတ္” လို႔ေမးသံၾကားေပမယ့္ ရွက္ရွက္နဲ႔ ထူပူေနတဲ့ ေခးဟာ ေခါင္းညိမ့္ျပမိသလား၊ ေခါင္းခါျပမိသလားမသိဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီတစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူဟာ ေခးအနားမွာ ရပ္ေနဆဲဆိုတာကိုပါပဲ။
~
”လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ရရဲ့လားကြ” လို႔ ေမးသံထပ္ၾကားေတာ့မွ ထရပ္ဖို႔သတိရသြားတဲ့အထိ ေၾကာင္ေတာင္ ေတာင္ကိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ေခးကို ဒုကၡေပးသြားတဲ့ ခ်စ္လွစြာတဲ့ ဖိနပ္ထိပ္က ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းျပတ္သြားလို႔ ဖိနပ္စီးဖို႔ရာ လည္း ဘယ္လိုမွကို အဆင္မေျပေတာ့ပါဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ရတာလည္း အေတာ္ကို ကသိကေအာက္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေကာင္တာကို သြားၿပီးဝန္ထမ္းတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ ေစာေစာကလူရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေခးလည္း အတြင္းထဲကို အဆင္ေျပေျပ ဝင္လို႔ရသြားပါတယ္။ ေခးရဲ့ ပစၥည္းေတြကို စစ္တာ၊ သယ္တာကလည္း သူပဲ လုပ္ေပးခဲ့ တယ္နဲ႔တူပါတယ္။
~
ငိုခ်င္ေနတဲ့ ေခးဟာ ၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အထိ နာေနတဲ့ေျခေထာက္ကိုပဲ လက္နဲ႔ ပြတ္ေနမိပါတယ္။ စိတ္ ထဲကေနလည္း ”ငါေနာ္။ ဘာလို႔မ်ား ေလာမိတာပါလိမ့္။ ခုခ်က္ျခင္းလည္း ေလယာဥ္က တက္ေသးတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ အခုေတာ့ အရွက္ကိုလံုးလံုးကြဲတာပဲ” ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဘဲ အဲဒီလို အျပစ္တင္ေနေတာ့ ေခးေဘးနားမွာရွိတဲ့ ေစာေစာ ကလူ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိလိုက္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ အလြယ္တကူမိတ္ေဆြမျဖစ္လြယ္တတ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ ဥာဥ္ေလးရယ္၊ ေက်းဇူးတင္စကားကိုေတာင္ အဆီအေပါက္တည့္ေအာင္ မေျပာတတ္တာရယ္ေၾကာင့္ ေစာေစာကလူကို စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာျဖစ္ေသးဘူး။
~
အဲဒီခဏေလးအတြင္းမွာ ေခးအနားကို ေစာေစာကလူႀကီး ျပန္ေရာက္လာၿပီး ဖိနပ္အပါးေလးတစ္ရံကို ”မင္းအတြက္” ဆိုၿပီး ေပးလာပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားသံနည္းနည္းေလးဝဲေနၿပီး ေခးဆီကို ဖိနပ္လွမ္းေပးတဲ့ ညာဘက္လက္ခံုမွာ မဲွ႕နက္နက္ေလးတစ္လံုးရွိေနပါတယ္။ ေခးကိုၿပံဳးျပေနတဲ့ အဲဒီလူႀကီးဟာ ေခးထက္ အသက္ ၆၊ ၇ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးပံုေပၚပါတယ္။ သူလည္း ခရီးသြားမယ့္သူပဲထင္ပါရဲ့။ သူရင္ဘက္မွာက ႔ေညါသည ဗငမတေပ တဲ့။ ေခးနဲ႔ ေလယာဥ္ခ်င္းေတာ့မတူဘူးေပါ့။ သူတို႔က ေနာက္က်မယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ခုနက သူ႔ ပစၥည္းေတြကို ဃ့နခု ႈည လုပ္ေန တုန္း ေခးေခ်ာ္လဲလို႔လာထူတာေပါ့။
~
”လန္႔ေနတယ္ ထင္တယ္၊ ေသာက္လိုက္ပါဦး” ဆိုၿပီး ေခးေရွ႕ကို ေကာ္ဖီေအးတစ္ခြက္ေပးေတာ့လည္း ေခး က တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ယူၿပီးေမာ့ေသာက္ပစ္လိုက္တယ္။ သူ ဝယ္ေပးတဲ့ မုန္႔၊ ဟမ္ဘာဂါ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒါကိုလည္း ယူစားလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိလည္း ေက်းဇူးတင္စကား မေျပာျဖစ္ဘူး။ ႏႈတ္ေႏွးေနတဲ့ ေခးက ဘယ္လိုစကားစ ေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ ”ဗငမ ႀေါေည ေလေၾကာင္းလိုင္းနဲ႔ မႏၱေလး၊ ပုဂံကိုလိုက္ပါမည့္ ခရီးသည္မ်ား၊ …” ဆိုၿပီး ေလယာဥ္ေပၚတက္ဖို႔ သတိေပးသံေၾကာင့္ ေခးလည္း မတ္တပ္ရပ္မိပါတယ္။ ဖိနပ္ရွာေပးခဲ့တဲ့အတြက္ရယ္၊ ေခးရွက္ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေဖာ္ျပဳေပးခဲ့တဲ့အတြက္ရယ္ကို ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာရမယ့္အစား ”သြားေတာ့မယ္ေနာ္” ဆိုတဲ့ စကားတစ္လံုးတည္းသာ အေျပးအလႊားေျပာခဲ့ရတယ္။ သူ႔အနားကထြက္ခါနီးေတာင္ သူ႔ေျခေထာက္ကို တစ္ခါထပ္ၿပီး ခလုတ္တိုက္ျဖစ္လိုက္တဲ့ ေခး ကိုေတာ့ အေတာ္ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္တဲ့ မိန္းကေလးပဲ ဆိုၿပီး ေကာက္ခ်က္ ခ်ေကာင္းခ်ပါလိမ့္မည္။
~
အဲဒီအေခါက္က မႏၱေလးကို ဘယ္လို ေရာက္သြားမွန္းေတာင္မသိဘူး။ လာႀကိဳတဲ့ကားေပၚမွာ အထုပ္ေတြ တင္ၿပီးေတာ့ တည္းမယ့္ ဟိုတယ္သာေရာက္သြားတယ္။ ေခး အရွက္မေျပေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ေခါက္သြားရင္ ပစၥည္း အားလံုးစုထည့္လို႔ရေအာင္ Laggage ကိုပဲ ယူသြားေတာ့မယ္။ ဂ်င္းပင္(န္) မဝတ္ေတာ့ဘူး။ တေျပးတည္းညီတဲ့ ဖိနပ္ကိုပဲ စီးသြားေတာ့မယ္။ ေလဆိပ္ကို အခ်ိန္မွီေရာက္ေအာင္ သြားမယ္။ စိတ္ထဲကေန အဲဒီလိုအရွက္ေျပ အစီအစဥ္ ဆြဲေနရင္းနဲ႔ အေစာပိုင္းေလးက အကူအညီေပးခဲ့တဲ့ လူႀကီးကို သတိရလာတယ္။ ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါလား။
~
အဲဒီတစ္ေခါက္ ျပန္လာၿပီးကတည္းက ရန္ကုန္မွာ ဟိုဟိုဒီဒီသြားရင္ လူႀကီးကိုမ်ား ေတြ႔မလားလို႔ ၾကည့္မိတတ္ လာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျပန္ေတြ႕ဖို႔ဆိုတာကလည္း ဘယ္လိုလုပ္ ေသခ်ာမလဲေနာ္။ ကဲ ျပန္ေတြ႔ပါၿပီတဲ့။ ေခးက ဘာလုပ္မွာလဲ။ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာပါၿပီတဲ့။ သူက ေခးကို မွတ္မိရင္ေတာ္ရဲ့။ မမွတ္မိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ေခးက သူငယ္ခ်င္းေတြကို အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ သူတို႔က ရယ္ၾကတယ္။ ”နင့္လူႀကီးလက္ခံုက မွဲ႔မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ၾကြက္ႏို႔ျဖစ္မွာပါတဲ့။” ေခးက အတည္ေျပာတာကို သူတို႔က ေလွာင္ၾကတယ္။ ေခးကို သူတို႔က ”ပူစီ” တဲ့။ ေၾကာင္ လိုက္တာ လို႔ေျပာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေခး လူႀကီးကုိ ျပန္ေတြ႔ခ်င္တာက တကယ္ပါ။
~
ေခးအလုပ္လုပ္ေနရင္းနဲ႔လည္း တခါတခါ အဲဒီလူႀကီးကို သတိရေနမိတယ္။ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ ဘယ္သတိရ ႏုိင္မလဲေနာ္။ အလုပ္က အလုပ္ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ေရွ႕လတုန္းက ကုန္စည္ျပပြဲေတြလုပ္ေတာ့ ေခးတို႔ ရံုးကလည္း တေနရာယူလိုက္တယ္။ စားေသာက္ကုန္ျပပြဲက ေဆးေတြနဲ႔ဆိုင္ေတာ့မဆိုင္ေပမယ့္ ေခးတို႔ဆီမွာ အစာေၾကေဆး အသစ္တစ္မ်ိဳး ဝင္ထားတာရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ကုန္ပစၥည္းအသစ္ကို လူေတြသတိျပဳမိေအာင္ အဲဒီလို ျပပြဲေတြကေန တဆင့္သြားတာေပါ့။ ေခးတို႔ဆိုင္ခန္းပတ္လည္ေတြက အကုန္ စားေသာက္ကုန္ေတြခ်ည္းပဲ။ ျမန္မာမုန္႔ကအစ လာၿပီးခင္းက်င္းက်မွာေလ။ အဲဒီျပပြဲေလးရက္မွာ ေခးက ေရွ႕ဆံုးတစ္ရက္၊ ေနာက္ဆံုး တစ္ရက္ ၂ ရက္သြားရမယ္။ ပထမေန႔ကေတာ့ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာၾကတယ္။ ဌာနဆိုင္ရာ လူႀကီးေတြ အဝင္ အထြက္ကလည္း ရွိေတာ့ လူက ဖတ္ဖတ္ကို ေမာလို႔။
~
ျပပြဲရဲ့ ေနာက္ဆံုးေန႔။ အဲဒီေန႔က လိုတဲ့ေဆးေတြကို ရံုးမွာ လွည့္ဝင္ယူဖို႔ရွိေပမယ့္ လွည္းတန္း မီးပိြဳင့္က ေစာေစာစီးစီးပိတ္ေနေတာ့ ေခးရဲ့ ထံုးစံအတိုင္း သုတ္သီးသုတ္ျပာျဖစ္ရတာေပါ့။ ရံုးကို ကတိုက္တရိုက္ သြားၿပီး ေဆးေတြယူ၊ ၿပီးေတာ့ ခန္းမရွိရာကိုသြား။ ပစၥည္းေတြပါလာေတာ့ ေရွ႕ေပါက္က မဝင္ဘဲနဲ႔ ကားသမား ဦးေလးႀကီးကို ေနာက္ေပါက္ကိုပဲ တန္းၿပီး ေမာင္းခိုင္းရတယ္။ ပစၥည္းေတြကိုမခ်ေသးဘဲနဲ႔ အဝကေန လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြက ရွိတဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႔ ခင္းက်င္းၿပီးေနၿပီ။ ဒီေတာ့ ေခးက ေအးေဆးပဲဆိုၿပီး အတြင္းဘက္ကိုေလွ်ာက္ဝင္လိုက္တုန္းမွာ လဖက္ထုပ္ေတြကို သယ္လာတဲ့ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က ေနာက္ကေန ဝင္တိုက္တယ္။ လူကေတာ့ လဲမသြားေပမယ့္ လက္ထဲမွာ ဟန္ပါပါနဲ႔ကိုင္ထားတဲ့ စာအုပ္ရယ္၊ ေဘာလ္ပင္ရယ္ကေတာ့ ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ကိုယ္က မတိုက္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ကို လာဝင္တိုက္တယ္။
~
စာအုပ္ကုိငံု႕ေကာက္ေနတုန္းမွာ ”ေစာေစာက ဝန္ထမ္းေလးကိုယ္စား ကြၽန္ေတာ္ကပဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္တို႔လည္း ဒီျပပြဲမွာ လဖက္ေတြကို လာၿပီးခင္းက်င္းတာပါ” ဆိုတဲ့ ဝဲတဲတဲအသံကို ၾကားလိုက္ေတာ့ ေခးေလ ၾကက္သီးေတာင္ထသြားတယ္။ ၁ဝ လ ေလာက္ၾကာတာေတာင္မွ မေမ့ႏိုင္ေသးတဲ့ အသံရွင္ေပါ့။ ခုနက တိုက္သြားတဲ့ ေကာင္ေလးကိုေတာင္ ႀကံဖန္ၿပီး ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ တကယ္ေျပာတာ။ လႈပ္ရွားေနတဲ့စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္း၊ ”ျပႆနာမရွိပါဘူး”လို႔ ေခးကေျပာၿပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူလည္း ေခးကိုမွတ္မိသြားတယ္။ ”ေအာ္. ခ်ာတိတ္”တဲ့။
~
အခု ေခးလမ္းသြားရင္ ခလုတ္တိုက္မိမွာ၊ လဲမွာ မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူး။ ေဖေဖ အျပင္သြားရင္ တြယ္ကပ္ၿပီး လိုက္ မရႈပ္ေတာ့ ျပာကလပ္စိန္လို႔ အေခၚမခံရေတာ့ဘူး။ ေခးအျပင္သြားမယ္ဆိုရင္လည္း ေမေမက စိတ္ခ်လက္ခ် လႊတ္ၿပီ။ ေမေမမပါေပမယ့္လည္း ေခးေလွ်ာက္မယ့္ လမ္းေတြကိုၾကည့္ေပးမယ့္သူ ေခးေဘးမွာရွိေနလို႔ေလ။ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာေတာ့ ေခးမေျပာလဲ ရိပ္မိၾကမွာေပါ့ေနာ္။
~
ေခးကို
24၊ 12၊ 2010
သက္ဆံုးႏွင္း 