သက္ဆံုးႏွင္း

ဒါးက (သို႔) ကၽြန္မရင္ရဲ့ စံပါယ္ပန္းေလး၊ ကၽြန္မရင္ေငြ႕နဲ႔ အလွမ္းေ၀းတာ ၾကာလွေပါ့။

“ေဖေဖၿပံဳးေနသည္” February 5, 2011

Filed under: ေရးမိေရးရာ စာတိုေပစ — thetsonehnin @ 3:00 AM

“မနက္ျဖန္ခါ သားတို႔၊ သမီးတို႔ ဆုေပးပြဲမွာ ထူးထူးျခားျခားျဖစ္သြားဖို႔ ဆရာႀကီးက အစီအစဥ္သစ္တခု ထည့္ထားတယ္။ သိခ်င္ၾကလား´´

“သိခ်င္ပါတယ္ ဆရာႀကီး”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးသံၿပဳိင္ေျပာလိုက္ေသာအသံသည္ ေစာေစာက ေက်ာင္းသီခ်င္းဆိုစဥ္က အသံထက္ေတာင္ ပို၍ ၿမိဳင္ေသးသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလက ၂ တြင္ မနက္ပိုင္း ေက်ာင္းစာသင္ခ်ိန္မစခင္ ေက်ာင္းေရွ႕အလံတိုင္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းသီဆို၊ ၿပီးလွ်င္ ဆရာႀကီးက ဆံုးမၾသ၀ါဒစကားေျပာၿမဲ ျဖစ္သည္။ ယေန႔တြင္ ၾသ၀ါဒ စကားမေျပာၾကားေသးဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာအေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေၾကျငာမည္ဆိုေတာ့ အားလံုးက အံၾသသင့္သြားၾကသည္။

`မနက္ျဖန္ခါ သားတို႔၊ သမီးတို႔ရဲ့ ပညာရည္ခၽြန္ဆုေပးပြဲနဲ႔ ေက်ာင္းသားစံုညီပြဲေတာ္ကို ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းေအာင္ ဆရာႀကီးက က်ပန္းစကားေျပာၿပိဳင္ပြဲေလးတစ္ခု ထည့္ေပးခ်င္တယ္။ ေက်ာင္းသားတိုင္းပါ၀င္ခြင့္ရတယ္။ ဆုတက္ေရာက္ယူမယ့္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ ကေတာ့ မျဖစ္မေနပါ၀င္ေစခ်င္တယ္။ ဆရာႀကီးက ဒီအစီအစဥ္ကို စဥ္းစားထားတာ ၾကာၿပီ။ ကေလးတို႔ကို ဒီေန႔မွ အသိေပးရတာကေတာ့ သားတို႔သမီးတို႔ရဲ့ မနက္ျဖန္ခါမွာ စြမ္းရည္ကို ဘယ္လိုအသံုးျပဳမလဲဆိုတာကို သိခ်င္လို႔ပဲ။ ကေလးတို႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ၿပိဳင္လို္႔ရတယ္။

ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ၀ါသနာေတြ၊ ကိုယ့္အေတြ႔အႀကံဳေတြ၊ ကိုယ့္ေက်ာင္းအေၾကာင္း စသည္ေပါ့ေလ။ တစ္ခုရွိတာက ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့အေၾကာင္းအရာမ်ိဳး၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ထိခုိက္မယ့္ ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးကို ေရွာင္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားရမယ္ေနာ္။ တစ္ေယာက္ကို အခ်ိန္ကေတာ့ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ရမယ္။ ဒီည စဥ္းစားလာခဲ့က်ကြယ္။ အခု စာသင္ခန္းထဲကိုေရာက္ရင္ ကိုယ့္အတန္းပိုင္ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြကို စာရင္းေပးလို႔ရတယ္။ ကေလးတို႔ကေရာ စိတ္၀င္စားၾကလား´´

“စိတ္၀င္စားပါတယ္ ဆရာႀကီး´´

“ဟုတ္ပါၿပီ…အားလံုး သြားႏိုင္ၾကပါၿပီကြယ္။´´

ဆရာႀကီးက ခြင့္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး စီတန္းၿပီး ႏွစ္ေယာက္ တစ္တြဲစီ လွည့္ျပန္လိုက္ၾကသည္။  ေက်ာင္းစည္းကမ္းအရ အတန္းႀကီးသည့္ ၈တန္းသမားမ်ား၊ သူတို႔ၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၇တန္း၊ ထို႔ေနာက္မွ ၆တန္း၊ ၅ တန္းတို႔က စနစ္တက်အလွည့္ႏွင့္ျပန္ရသည္။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦးစေနာက္ျခင္း၊ ေက်ာ္တက္ျခင္း မျပဳရဘဲ မိမိအတန္းထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္ျပန္ရသည္။ ေက်ာင္းခန္းထဲေရာက္သည့္အထိ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ ဆရာႀကီးေျပာလိုက္ေသာ အေၾကာင္းအရာတို႔ကို ထပ္ခါတလဲလဲ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ မနက္ျဖန္ခါ ဆုေပးပြဲ၊ မနက္ျဖန္ခါ က်ပန္းစကားေျပာၿပိဳင္ပြဲဆိုေသာ စကားသံတို႔က ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။

“ထူးေက်ာ္…သားမနက္ျဖန္ခါအတြက္ ျပင္ဆင္လာခဲ့မယ္မလား၊ သားက စာစီစာကံုးလည္း အေရးေကာင္းတယ္ဆိုေတာ့ အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားေနာ္´´

“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ´´

အတန္းပိုင္ဆရာမေဒၚရီရီက က်ပန္းစကားေျပာၿပိဳင္ပြဲအတြက္ စာရင္းေကာက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ပထမဦးစြာ ေမးလိုက္ၿပီး စာရင္းသြင္းလိုက္သည္။ ဆုရေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူတိုင္းပါ၀င္ေစခ်င္သည္ဟု ဆရာႀကီးက ေျပာလိုက္သည္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္က မနက္ျဖန္ခါတြင္ ဆုယူရမည္။ ေျခာက္တန္းတြင္ ပထမဆုရခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ မနက္ျဖန္ခါဆုေပးပြဲတက္ေရာက္ရမည္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္စာသင္ေနေသာ္လည္း စာထဲတြင္ စိတ္က သိပ္မရွိ။ မနက္ျဖန္ခါအတြက္ စိတ္ေစာေနမိသလို အေဖမ်ား ေမ့ေနမလားဟု ေတြးကာ ပူပန္ေနမိသည္။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မနက္ျဖန္ခါ က်ပန္းစကားေျပာပြဲကို သိပ္ၿပီး စိတ္ပါ၀င္စားျခင္းမရွိလွ။ ဆုေပးပြဲကို မည္သို႔လာရမည္ကိုသာ စိတ္ေစာေနမိသည္။

ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္ရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ထိုအေၾကာင္းကိုသာ စဥ္းစားေနမိသည္။ မနက္ျဖန္ခါတြင္ အက်ီအသစ္ေလးမ်ား ၀တ္ရပါ့မလား ဟုေတြးၿပီး ပူပန္ေနမိသည္။ ညတုန္းကေတာ့ အေဖ့ကို ထပ္ေျပာရန္သတိရေသာ္လည္း အေဖ့မ်က္ႏွာ သိပ္မေကာင္းေသာေၾကာင့္ မေျပာျဖစ္ခဲ့။ ညစာ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ထမင္းပန္းကန္ထဲသို႔ ငါးေၾကာ္၂ ေကာင္ထည့္ေပးၿပီး အေဖကထမင္းကိုသာ ငံု႔စားေနသည္။ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္တြင္လည္း သူဖြာေနက် ဂ်ိဳးသိန္း ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးကို ဖြာကာ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္တြင္ သြားထိုင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားတစ္ခြန္းမွ်မေျပာ။ ထို႔အတြက္ အေဖ ေနမေကာင္းမ်ား ျဖစ္လာသလား၊ ေစ်းထဲမွာမ်ား အဆင္မေျပျဖစ္ လာလားဟု ေတြးကာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ေသာ စကားမ်ားကို ထပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့။

မနက္က ကၽြန္ေတာ္အိပ္ရာႏိုးေတာ့ အေဖမရွိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထမင္းၾကမ္းကို ေၾကာ္ေပးၿပီး ၀ါးအုပ္ေဆာင္းေလးႏွင့္ ဖံုးထားခဲ့သည္။ အေဖက သူကုန္ထမ္းမည့္ေစ်းသို႔  မိုးမလင္းခင္သြားတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနထိုင္ရာအိမ္ႏွင့္ ေစ်းသည္ ၁၅ မိနစ္ခန္႔လမ္းေလွ်ာက္ ရေသးသည္။ မနက္ေ၀လီေ၀လင္းတြင္ ကုန္ကားမ်ားကေန အသီး၊ အရြက္၊ ပန္းတို႔ကို ဆိုင္ေတြဆီကို ခ်ေပးရသည္။ ေစ်းခ်ိန္တြင္လည္း ဆိုက္ကားဂိတ္၊ ကားဂိတ္မ်ားသို႔ ထမ္းပိုးပို႔ရေသာေၾကာင့္ အေဖက အိမ္မွ ေစာေစာထသြားတတ္သည္။ ေန႔လည္ခင္း ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသြား ခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ အေဖက ျပန္လာၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ထားကာ ညေနေစ်းအခ်ိန္မတိုင္ခင္ ျပန္ေျပးရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းကေန ျပန္ေရာက္ၿပီး အေတာ္ၾကာသည္အထိ အေဖက ျပန္မေရာက္တတ္ေသး။

အေဖက ေစာၿပီးျပန္ေရာက္ေနလွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရယ္ရယ္ေမာေမာေနသည္ကရွားသည္။ အေဖသည္ စကားမ်ားမ်ားမေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ့္၏ ဆံုးသြားသည္ဟု ဆုိေသာ အေမကိုတမ္းတေနရင္းႏွင့္ တခါတခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေဖ့၏ သားအရင္းမဟုတ္ဟု သံသယ၀င္မိသည္။ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့ကို သူေသာက္ေနက် ေဆးေပါ့လိပ္ေလာက္ေတာင္ မခင္တြယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မခ်စ္ဟု ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္တြင္ လိုအပ္ေသာ အသံုးအေဆာင္မ်ား၊ မုန္႔ဖိုးပိုက္ဆံမ်ားကို အလံုအေလာက္ ေပးတတ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အေဖသည္ တခါဖူးမွ် ေက်ာင္းလိုက္မအပ္ဖူးေပ။ အိမ္နီးနားခ်င္း ဆရာမ ေဒၚတင္တင္ေအာင္ကေနတဆင့္သာ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ အကူအညီေတာင္းတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေလ့ သိပ္မရွိဆုိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေဆာ့ ေနခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ အေဖႏွင့္ တိုးလွ်င္ အေဖ့မ်က္ႏွာက ပို၍ခက္ထန္သြားတတ္သည္။

“သြား…စာသြားက်က္။ မင္း…လူမိုက္ျဖစ္ခ်င္သလား´´

“ေက်ာင္းထြက္ၿပီးေတာ့ ကစားခ်င္သလား´´

“ငါလုပ္လိုက္ရ နာေတာ့မယ္၊ ေက်ာင္းသားက ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ မသိဘူးလား´´

အေဖက ထိုသို႔မာမာထန္ထန္ေျပာကာ မ်က္ေထာင့္နီႏွင့္ စိုက္ၾကည့္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တင္ပါးကို အေဖ့လက္ဖ၀ါး ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးႏွင့္ ရိုက္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္သည္။ ထို႔အတြက္ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္မခ်စ္။ အေဖ့ႏွိပ္စက္ျခင္းကို ခံရဖို႔ လူျဖစ္လာသူဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္ေနမိသည္။ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သားအဖသည္ တစ္အိမ္တည္းေနရင္းႏွင့္ အေတာ္ေ၀းေ၀းကိုေရာက္ေနခဲ့သည္။

မနက္ျဖန္ခါေက်ာင္းတြင္ ဆုယူရမည့္အေၾကာင္းကိုလည္း အေဖ့ကို လြန္ခဲ့ေသာ တစ္လေလာက္တည္းက ႀကိဳေျပာထားဖူးသည္။ အရင္ႏွစ္ေတြက ဆုေပးပြဲမတိုင္ခင္ ၄ ရက္ေလာက္ အလိုတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို အ၀တ္အစားအသစ္ ၀ယ္ေပးၿပီးျဖစ္သည္။ ဒီႏွစ္တြင္ေတာ့ ယခုထက္ထိ မရေသး။“သူသတိရလို႔ ၀ယ္ေပးေတာ့လည္း အက်ီအသစ္ရတယ္။ ေမ့ၿပီးေတာ့ မ၀ယ္ေပးေတာ့လည္း ရွိတာနဲ႔ပဲ သြားတာေပါ့´´ ဟု စိတ္ကို ေဖါ့ၿပီးေတြးထားေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္ေနမိသည္က အမွန္ျဖစ္သည္။

အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္ေတာ့ လြယ္အိတ္ကို တိုင္က သံခ်ိတ္တြင္ခ်ိတ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အ၀တ္အစားမ်ားထည့္ထားသည့္ ထင္းရႈးပံုး အေဟာင္းေလးနားကို သြားၾကည့္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းကျပန္မေရာက္ခင္ အေဖမ်ား ၀ယ္ထားေလမလားဟု ေတြးၾကည့္မိသည္။ သို႔ေသာ ပတၱာျပဳတ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့ ထင္းရႈးပံုးေလးသည္ မနက္တုန္းက အတိုင္းပင္။ “ေမြးတုန္းကေတာ့ ေမြးထားၿပီး ဒါေလာက္ေလးေတာင္ လုပ္မေပးခ်င္ဘူး။ ဘယ္လို အေဖလဲမသိဘူး´´ အက်ီအျဖဴေလးကို စြပ္က်ယ္အက်ီေလးႏွင့္ လဲ၀တ္ေနရင္း အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္တင္လိုက္မိသည္။ တန္းေပၚတြင္ မနက္က ခၽြတ္ထားခဲ့သာ ေဘာင္းဘီတိုေလးကိုလဲ၀တ္ကာ အိမ္ေနာက္ဘက္ ေရကပ်ဥ္တြင္ ထြက္ထိုင္ေနလိုက္မိသည္။ သံုးေရအိုးထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရကမရွိ။ အိမ္ကေန ထိုင္ေစာင့္ေနမည့္အစား ေရခပ္ထားႏွင့္မည္ဟု စိတ္ကူးကာ ေရထမ္းပံုးေလး ၂ ပံုးကို ထမ္းပိုးတြင္ လွ်ိဳကာ လမ္းထိပ္က ေရတံုကင္တြင္ ေရသယ္သြားရန္တာစူလုိက္မိသည္။

ထိုေရတံုကင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ရွိ တစ္ခုတည္းေသာ ေရတြင္းျဖစ္သည္။ ထိုေရတြင္းကို တူးထားသည္မွာ သိပ္မၾကာေသး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္းထဲရွိ ေရတြင္းတူသည့္ ဦးႀကီး ေက်ာ္ဦးတို႔ေအာ္ေၾကာလန္ေသာ ေရတြင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္း၏အေနာက္ဘက္ ၃ လမ္းထဲတြင္ ေရတြင္းတူးစဥ္က ေပ ၂၀ ေက်ာ္ေလးႏွင့္ ေရေက်ာကိုမိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းတြင္ေတာ့ ေပ ၆၀ ေက်ာ္သည္ အထိေရၾကည္မလိုက္ေသး။ ေပ ၈၀ ေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့မွ ရြံ႕ေရက လြတ္သည္။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္တို႔ တြင္းမွေရသည္ အသံုးျပဳရတာ အေတာ့္ကို အဆင္ေျပသည္။ ေရသည္ နံျခင္း၊ ေပါ့ရႊတ္ျခင္းမ်ိဳးမရွိ။ သူမ်ားတြင္းေရမ်ားလို ေရေၾကာင့္ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ ျပာသြားျခင္းမ်ိဳးလည္း မရွိ။ ဒီညေရကို သယ္ၿပီးအိုးထဲတြင္ တိမ္ထားလွ်င္ ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ေသာက္ေရအျဖစ္ေတာင္ သံုးႏိုင္ေသးသည္။ ထို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးက ထိုေရတြင္းကိုသာ အားကိုးအားထားျပဳၿပီး သံုးစြဲၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေရတြင္းနားကို ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္း ေအးမိုးကို ေရတံုကင္နားတြင္ ေတြ႕သည္။ သူမက လမ္းဒီဘက္တြင္ ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လမ္းထဲမွာ သိပ္မဆံုျဖစ္။

“ေအးမိုး…နင္ေရလာခပ္တာလား´´

ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရတံုကင္နားတြင္ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ေအးမိုးက အံ့ၾသသင့္သြားပံုရသည္။ ေအးမိုးက ဟုတ္တယ္ ဟု  “နင္ကေရာ….ေရေတြ၊ ဘာေတြခပ္လို႔ပါလား´´ ဟု တံု႔ျပန္ေမးလိုက္သည္။ အင္းေလ..ကၽြန္ေတာ္က တခါမွ ေရမခပ္ဘူးေပ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်ိဳးမည့္ေရကအစ အိမ္မွာ အဆင္သင့္မဟုတ္လား။

“ေအးမိုး…နင္မနက္ျဖန္ခါအတြက္ ေခါင္းစဥ္ စဥ္းစားၿပီးၿပီလား´´

ကၽြန္ေတာ္ေမးေတာ့ ေအးမိုးက ေခါင္းခါျပသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ နင္ေရာဟု မေမးေတာ့ဘဲ

“ဦးေလးျပန္မေရာက္ေသးဘူးလား။´´ဟု ေမးရင္း “ဦးေလးက နင့္ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္ေနာ္´´ ဟုေျပာလိုက္သည္။

“နင္မသိလို႔ပါ ေအးမိုးရာ။ အေဖက ငါ့ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး။ ငါ့ကိုဆို စကားေကာင္းေကာင္းေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အေဖက မနက္မိုးလင္ရင္ အလုပ္သြား၊ ညေန ျပန္လာေတာ့ ငါ့ကို စာက်က္ခိုင္း။ သူျဖစ္ခ်င္တာသာ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ခိုင္းေနတာ´´

“နင္အထင္မွားေနတာျဖစ္မယ္ ထူးေက်ာ္။ ဦးေလးက နင့္ကို ေကာင္းစားေစခ်င္တာပါ။ ငါလူတတ္ႀကီး လုပ္ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ငါထင္သေလာက္ေလး ေျပာၾကည့္မယ္။ ဦးေလးက ဒီေရတြင္းတူးတဲ့သူေတြလိုပဲျဖစ္ရမယ္။ ေရၾကည္ေသာက္ရေအာင္ အပင္ပန္းခံၿပီး တြင္းကို နက္နက္တူးေနတာ။ ေရေၾကာလြယ္လြယ္မိထားတာမွမဟုတ္တာ။ ေခၽြးသံတရြဲရြဲနဲ႔ေရတြင္းတူးေနရေတာ့ စကားခ်ိဳခ်ိဳဘယ္ေျပာျဖစ္မလဲဟာ။ နင္အထင္မမွားပါနဲ႔´´

ေအးမေျပာေသာစကားကို ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ၿပီးေတာ့ ေရထမ္းပံုးကို ထမ္းကာ လွည့္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရအိုးထဲသို႔ ေရျဖည့္ေနခ်ိန္တြင္ အေဖျပန္လာသည္ကို ရိပ္ခနဲ႔ေတြ႔လိုက္သည္။ ရာ၀င္အိုးထဲ ေရကိုသြန္ထည့္၊ ေရစိုေျခေထာက္ကို လာကပ္ေနေသာ အမိႈက္မ်ားကို ေဆးခ်လိုက္ၿပီး ေနာက္ေဖးေပါက္ကာ တက္ကာ မနက္က အေဖခ်က္ခဲ့ေသာ ဟင္းကို ျပန္ေႏြးရန္ျပင္ဆင္လိုက္မိသည္။

“ထူးေက်ာ္…ဘာလုပ္ေနလဲ။ ဒီကို ခဏလာဦး´´

အေဖ့ေခၚသံၾကားလွ်င္ ျပန္ထူးမေနေတာ့ဘဲ အိမ္ေရွ႕ဘက္ကို ထြက္လာလိုက္မိသည္။ အေဖသည္ အလုပ္က ျပန္လာေသာ အ၀တ္အစားႏွင့္ပင္ ေရေႏြးၾကမ္းထိုင္ေသာက္ေနေသးသည္။

“မနက္ျဖန္ခါ ဆုေပးပြဲအတြက္ ၀ယ္လာတာ။ ေစ်းထဲက အလုပ္သမားဂိုဏ္းမွာ လူေတြကမ်ား၊ အလုပ္အကိုင္ကရွားဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္ ၀ယ္တာေနာက္က်သြားတယ္´´

သူ႔လြယ္အိတ္အေဟာင္းေလးထဲမွ အထုပ္ႏွစ္ထုပ္ကို ထုတ္ယူကာ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔ ကမ္းေပးလိုက္သည္။ အေဖကမ္းေပးေသာ စကၠဴအညိဳေရာင္အိတ္ေလး ၂ အိတ္ကို လွမ္းယူလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြတုန္ေနသည္။ သိခ်င္စိတ္ႏွင့္ အိတ္အေသးေလးကို အရင္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိပ္လိုခ်င္ေနသည့္ အုန္းႏွစ္ပင္ ပုဆိုးအစိမ္း အသစ္ကေလး။ ေနာက္အိတ္အႀကီးထဲတြင္ေတာ့ ေကာ္လံကတံုး ရွပ္အက်ီေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့အရြယ္၀တ္ တိုက္ပံုအက်ီအေသးေလးတစ္ထည္။ ေအာ္…အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တိုက္ပံုအက်ီေလးက အစ စဥ္းစားေပးခဲ့သည္ပဲ။ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ဖတ္ႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာလိုအပ္သည္ကို အေဖသိေနသည့္ အေၾကာင္းကို ေတြးမိေတာ့ ၀မ္းသာစိတ္ျဖင့္ ၾကက္သီးမ်ားပင္ထသြားသည္။

“ငါ့လို ကုန္ထမ္းသမား မျဖစ္ေစနဲ႔ကြာ´´ ဟု တစ္ခြန္းသာ ေျပာၿပီး အေဖသည္ သူေသာက္လက္စ ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္ထဲသို႔ ေရေႏြးကို ငွဲ႕ထည့္ေနသည္။ အလုပ္ၾကမ္း၊ ဘ၀ၾကမ္းသမား အေဖသည္ ထိုစကားတစ္ခြန္းႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မည္မွ်ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း၊ မည္မွ် အထင္ႀကီးေၾကာင္း။ မည္မွ် ေမွ်ာ္လင့္ထားေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သိသြားသည္။ အေဖသည္ သူ႔ေမတၱာကို ႏႈတ္ဖ်ားႏွင့္ မဆိုခဲ့။ ႏူးညံ့ညင္သာစြာ မေဖာ္ျပခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ ေအးမိုးစကားအတိုင္းေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အေဖသည္ စကားမ်ားမ်ား မေျပာဘဲ အလုပ္မ်ားမ်ားလုပ္ကာ ေရတြင္းနက္နက္တူးေနျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရေကာင္းေရသန္႔ေသာက္ရေအာင္ အေဖေရတြင္းတူးေနခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ခုမွ သိသည့္အတြက္ရယ္၊ အေဖ့ကို စိတ္ႏွင့္ ပစ္မွားခဲ့မိသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေနာင္တ ရလိုက္မိသည္။  အရြယ္ေရာက္ခါစ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းႏႈတ္ၿပီး တျခားကေလးမ်ားလို အလုပ္လုပ္ခိုင္းခဲ့လွ်င္ အေဖေတာင္သက္သာ ဦးမည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း လမ္းမေပၚတြင္ ေပ်ာ္သည့္ကေလးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္လာမည္။ ဆူပူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စာမက်က္ခိုင္းခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေတာ္ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမည္မဟုတ္။ အေဖ့ကၽြန္ေတာ့ကို ခ်စ္ေသာနည္းလမ္းသည္ အမ်ားအျမင္တြင္ မွန္ကန္ေသာ နည္းလမ္းဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျမင့္သို႔ေရာက္ေစလိုေသာ အေဖ့ေစတနာသည္ အရိုင္းပန္း ဆန္ေကာင္းဆန္ ေနမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရန႔ံၾကြယ္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိသြားၿပီ။ တျခားသူမ်ား၏ အေဖေတြကဲ့သုိ႔ပင္ အေဖ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္အၾကြင္းမဲ့ယံုၾကည္သြားသည္။

“အေဖသားကို မခ်စ္ဘူးလို႔ ထင္ေနတာ´´

ကၽြန္ေတာ္က အ၀တ္အစားအသစ္ေတြကို ရင္ဘက္မွာကပ္ထားရင္းေျပာေတာ့ အေဖက “ငါ့သားအိပ္မွပဲ အေဖနမ္းရတာ။ ဒီနားကို လာပါဦးကြာ´´ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ေပါင္ေပၚသို႔တင္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မိမိကိုယ္ကို လသားအရြယ္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားသည္ဟု ခံစားမိသြားသည္။ မာေၾကာေတာင့္တင္းေနေသာ အေဖ့ပံုခံုးေပၚကေန လမ္းဘက္ကိုေက်ာ္ၾကည့္ေတာ့ အိမ္ကေလးေတြ ေသးသြားၿပီး အေဖ့ကို္ယ္လံုးက ႀကီးေနသည္။ အေဖ့ေခၽြးနံ႔ကို ရႈရိႈက္ကာ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိေလးကို မွိတ္ၿပီး အသာေလး ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ အေဖ့ေပါင္ေပၚတြင္ ထိုင္ေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ့္ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းစတိတ္စင္ေပၚတြင္ က်ပန္းစကားေျပာေနသည္ဟု ထင္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနေသာေခါင္းစဥ္သည္ `ေဖေဖၿပံဳးေနသည္´´ျဖစ္ၿပီး စတိတ္စင္ေအာက္က အားေပးေနသည့္ ေဖေဖကလည္း မိန္မိန္႔ႀကီးၿပံဳးလ်က္။

ႏွင္းႏုလြင္
04.02.2011

 

”စကားၾကြယ္တဲ့ကေလးေတြ” February 1, 2011

Filed under: ကေလးသုတ — thetsonehnin @ 10:21 AM
Tags:

ကေလးေတြဟာ သူတို႔မိခင္ဘာသာစကားကိုမေျပာဆိုႏိုင္ခင္ကတည္းက ဗလံုးဗေထြးနဲ႔  ဝူးဝူးဝါးဝါးေျပာဆိုေနတတ္ပါၿပီ။  ဒီအရြယ္မွာ ကမၻာတစ္ဝွမ္းလံုးမွာရွိတဲ့ကေလးေတြရဲ့ စကားသံေတြဟာ တူညီၾကပါတယ္။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ေတာ့ ဦးေႏွာက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈျမန္တဲ့ အသက္ ၃ ႏွစ္အတြင္းမွာ ကေလးေတြဟာ စကားသံေတြကိုစတင္သင္ယူတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးေတြရဲ့ စကား သံဖြံ႕ၿဖိဳး မႈဟာ သူတို႔ေျပာတဲ့ စကားေပၚမွာ မူတည္ေနပါတယ္။ ကေလးေတြပထမဆံုးေျပာတဲ့ စကားဆိုတာဟာ သူတို႔ႏႈတ္ကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ စကားကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကိုေမြးဖြားၿပီး အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္းမွာ ကိုယ္ဟန္အမူအရာနဲ႔ေျပာတဲ့ ကေလးေတြရဲ့စကားသံဟာ ထြက္ေပၚ လာတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ခံစားရတဲ့ေၾကာက္ရြ႕ံမႈ၊ ဆာေလာင္မႈ၊ အလိုမက်မႈ၊ တစ္ခုခုကို လိုခ်င္မႈတို႔လိုမ်ိဳး စိတ္ခံစားမႈေတြကေန ၿပံုးတတ္ျခင္း၊ မ်က္ႏွာရံႈ႕မဲ့ျခင္း၊ ငိုျခင္း၊ တြန္႔လိမ္ျပျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္တတ္ပါတယ္။ မိဘေတြကေတာ့ သူတို႔ကေလးေတြရဲ့ ငိုသံအမ်ိဳးမ်ိဳးကို သရုပ္ခြဲႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ဟာ စကားေျပာဖြံ႕ၿဖိဳးမႈေနရာမွာ ကြာျခားမႈေတြရွိေနေပမယ့္ ေယဘူယ်အားျဖင့္ တူညီမႈေတြကိုေတာ့ ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့အတိုင္းခြဲျခားသိႏိုင္ပါတယ္။

 

(က) အသက္ ၃ လ
ဒီအရြယ္ေရာက္ေနတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ မိဘေတြစကားေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာကို လုိက္ၿပီးၾကည့္ေနတတ္ၿပီး မိဘေတြ ေျပာတဲ့အသံကို လိုက္နားေထာင္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ အိမ္အနီးပတ္ဝန္းက်င္ကထြက္လာတဲ့ ဆူညံသံ၊ သာယာသံ၊ သီခ်င္းသံေတြဆီကို ဦးေခါင္းေလးလွည့္ၿပီး နားေထာင္ေနတတ္ပါတယ္။ ကေလးအမ်ားစုဟာ ေယာက်ာ္းေလးေတြအသံထက္ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့အသံကို ပိုႏွစ္ၿခိဳက္ တတ္ၾကၿပီး မိခင္ရဲ့ဝမ္းဗိုက္ထဲမွာ ေနခဲ့စဥ္က ၾကားခဲ့ရတဲ့အသံမ်ိဳးကို သေဘာက်တတ္ၾကပါတယ္။ အသက္ ၃ လ ျပည့္ၿပီးရင္ေတာ့ သူတို႔ဟာ ၾကည္ႏူးဖြယ္အသံေလးေတြကို သီခ်င္းသဖြယ္ အသံျပဳတတ္လာၾကပါတယ္။

 

(ခ) အသက္ ၆ လ
အသက္ ၆ လ ေရာက္ရင္ေတာ့ ကေလးေတြဟာ စတင္ၿပီး ဗလံုးဗေထြးေျပာတတ္လာပါၿပီ။ “”ဘဘ”” ”“မမ”” ဆိုတဲ့စကားေတြကို ေခၚစျပဳလာပါၿပီ။ အသက္ ၆ လေက်ာ္လာရင္ေတာ့ သူတို႔ရဲ့နာမည္ကို သူတို႔ဘာသာ အသိအမွတ္ျပဳတတ္လာၿပီး သူတို႔ရဲ့ ဘာသာစကား ကိုလည္း နားလည္လာစျပဳလာပါၿပီ။ သူတို႔ခံစားေနရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ၊ဝမ္းနည္းမႈေတြကို ဘယ္လို အသံျပဳရမလဲဆိုတာကို သိလာၾကပါၿပီ။ သူတို႔ဟာ စကားသံေတြကို စျပဳလာေပမယ့္ အဓိပၸါယ္ကိုေတာ့ တိတိက်က်မသိေသးပါဘူး။

 

(ဂ) အသက္ ၉ လ
အသက္ ၉ လျပည့္ၿပီးသြားတဲ့ကေလးေတြဟာ “”ဟင့္အင္း”” “”တာ့တာ့”” တို႔လိုမ်ိဳး ရိုးရွင္းတဲ့ တခ်ိဳ႕စကားလံုးေတြကို နားလည္စ ျပဳလာပါၿပီ။ သံေနသံထား၊ ညီညီညာညာနဲ႔ ေျပာရမယ့္ စကားေတြကို ရြတ္ဆိုစျပဳေနပါၿပီ။

 

(ဃ) အသက္ ၁၂ လ
သူတို႔ေျပာဆိုေနတဲ့ ေမေမ၊ ေဖေဖတို႔လိုစကားလံုးေတြအပါအဝင္ ရိုးရွင္းတဲ့ စကားေတြရဲ့ အဓိပၸါယ္ကို နားလည္ေနတတ္ပါၿပီ။ မိဘေျပာလိုက္တဲ့အသံအေနအထားအလိုက္ အမိန္႔ေပးတာလား၊ ဆူတာလား၊ ခ်ီးမြမ္းတာလားဆိုတာကိုပါ သိနားလည္ၿပီး တံု႕ျပန္တတ္ေနပါၿပီ။

 

(င) အသက္ ၁၈ လ
ဒီအရြယ္ဆိုရင္ေတာ့ အနည္းဆံုး စကားလံုး ၁ဝ လံုးေလာက္ပါတဲ့ ဝါက်တိုတိုေလးေတြကို ေျပာတတ္ေနပါၿပီ။ သူတို႔အနား ကသူေတြကို နာမည္အလိုက္ညႊန္ျပျခင္း၊ အရာဝတၳဳမ်ား၊ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ညႊန္ျပျခင္းတို႔ကို လုပ္တတ္ေနပါၿပီ။ မိဘေတြေျပာ လိုက္တဲ့ စကားသံေတြကို အျပည့္အစံုမဟုတ္ေတာင္ သူတို႔နားလည္သလိုေလး အတုခိုးၿပီး အသံျပန္ျပဳတတ္ေနပါၿပီ။ အသက္ ၂ ႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ေရာက္လာရင္ေတာ့ သူတို႔ဟာ ေဝါဟာရေတြ ပိုၾကြယ္လာပါတယ္။

 

”ကေလးေတြကို စကားတတ္ေအာင္သင္ေပးႏုိင္သလား”

ကေလးေတြဟာ သူတို႔ဘာသာစကားကို ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာတတ္ခင္ကတညး္က လူႀကီးေတြ ဘာေျပာလဲဆိုတာကို နားလည္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ဟာ စကားလံုး ၂၅ လံုးေလာက္ကိုသိေပမယ့္ ၁ လံုး၊ ၂ လံုးေလာက္ကိုသာ ထုတ္ၿပီး သံုးတတ္ၾကပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးေတြ စကားပိုေျပာေအာင္ မိဘေမာင္ႏွမေတြက ကူညီေပးလို႔ရပါတယ္။

 

(က) ေစာင့္ၾကည့္ပါ။
ကေလးေတြဟာ သူတို႔ကို ခ်ီေစခ်င္တဲ့အခါမွာ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေျမွာက္ျပတာ၊ သူတို႔ကစားခ်င္တဲ့အရုပ္ကိုလိုခ်င္ရင္ လက္ညိႈးထိုးညႊန္ျပတာ၊ သူတို႔ဗိုက္ျပည့္သြားတဲ့အခါမွာ စားေနတဲ့အစားအစာေတြကို လႊတ္ခ်လိုက္တာမ်ိဳးကို ျပဳလုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ကေလးေတြဟာ အဲဒီလိုမ်ိဳး ႏႈတ္ထြက္စကားသံမပါဘဲအမူအရာနဲ႔ စကားေျပာဆိုလာတဲ့အခါမွာ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးျဖစ္ေအာင္ ၿပံဳးျပလိုက္ပါ။

 

(ခ) နားေထာင္ပါ။
ကေလးေတြ မပီမသ စကားေျပာတဲ့အခါမွာ သူတို႔ေျပာတာကို နားေထာင္ၿပီး သူတို႔ေျပာသလို ျပန္ေျပာၾကည့္ပါ။ မိဘက သူတို႔ေျပာသလို လို္က္ေျပာတယ္ဆိုတာကို သိရတဲ့အခါမွာ ကေလးေတြကလည္း မိဘေတြစကားေျပာတဲ့အခါမွာ သူတို႔ၾကားတဲ့အတိုင္း ျပန္ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ေျပာတာကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ နားေထာင္ေပးၿပီး စကားမ်ားမ်ားေျပာၾကည့္ပါ။

 

(ဂ) ခ်ီးမြမ္းပါ။
ကေလးေတြ စကားေျပာတဲ့အခါမွာ သူတို႔ရဲ့ အသံေနအသံထားအလိုက္အတိုင္း အံ့ၾသတႀကီးဟန္ျပပါ။ ကေလးေတြေျပာတာကိုစိတ္ဝင္စား ဟန္ျပပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္စကားေျပာတတ္ဖို႔ဟာ အနားပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔လည္း သက္ဆိုင္ပါတယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ စကားမ်ားမ်ားေျပာေလ အဲဒီကေလးဟာ စကားျမန္ျမန္တတ္လြယ္ေလပါပဲ။

 

(ဃ) စီကာပတ္ကံုးေျပာပါ။
ကေလးေတြဟာ စားပြဲခံုေပၚက တစ္ခုခုကို လက္ညိႈးထိုးျပတဲ့အခါမွာ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ပစၥည္းကို လြယ္လြယ္ကူကူမေပးပါနဲ႔။ သူတို႔လိုခ်င္တာကို ကိုင္ၿပီး ”“ဒီ အရုပ္ကိုေျပာတာလား””၊ “”ဒါက ခါးတယ္ေနာ္”” ဆိုၿပီးေျပာျပတဲ့အခါ ကေလးေတြဟာ ရုပ္ဝတၱဳပစၥညး္ေတြနဲ႔ အသံေတြကို တဲြမွတ္မိလာပါလိမ့္မယ္။ “”ၾကက္သားကို မွ်င္စားရမယ္”” “”သားသားအတြက္ အဝတ္ေတြေလွ်ာ္ထားတယ္”” ဆိုတာလိုမ်ိဳး ေျပာျပရင္ ကေလးဟာ အျပဳအမူကိုပါ တဲြသိလာပါလိမ့္မယ္။

 

(င) ကေလးေတြကို အခ်ိန္ေပးပါ။
ကေလးေတြ ဘာေတြေျပာတယ္ဆိုတာကို နားမလည္ရင္ေတာင္မွ ဆက္ႀကိဳးစားပါ။ အခ်ိန္ယူၿပီး ကေလးေတြနဲ႔ အတူကစားပါ။ ကစားတာဟာ စကားအေျပာအဆိုကိုသာမက ေပါင္းသင္းဆက္ဆံဖို႔ပါ အစျပဳေပးရာေရာက္ပါတယ္။ ကေလးေတြကို စာအုပ္ဖတ္ျပပါ။ ဒီလိုဆိုရင္ ကေလးေတြဟာ စကားလံုးေတြကို ပိုၿပီးသိလာပါလိမ့္မယ္။

 

 

ႏွင္းႏုလြင္ (ေဆးဝါး)

Good Health Journal

 

“လေရာင္ဆမ္းသည့္ ျမင္းမိုရ္ေတာင္´´

Filed under: ေရးမိေရးရာ စာတိုေပစ — thetsonehnin @ 10:06 AM



“ေအးမေရ….ေနာက္က်ေနၿပီလား´´

“ဟုတ္ကဲ့…ေဒၚႀကီးစာ….အခုမွ မီးေမႊးရမွာ…´´

“ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့ေအ…တေန႔တည္း အလုပ္မွမဟုတ္တာ…အျပန္က်ရင္ ၀င္ခဲ့လိုက္မယ္ေအးမေရ´´

 

“ဟုတ္ကဲ့´´ ဟု ပဲျပဳတ္သည္ ေဒၚႀကီးစာကိုျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး  မီးဖိုထဲကေန ျပာအေဟာင္းမ်ားကို ဖယ္ထုတ္လိုက္သည္။ ျပာေတြ ကုန္သြားေတာ့ ထင္းမာမာ ၃ ေခ်ာင္းေလာက္ကို ေတ့ဆိုင္လိုက္ၿပီး လႊစာမုန္႔မ်ားကို အေပၚကေန တင္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ၀ါးျခမ္းျပားအေျခာက္ေလးမ်ားကိုထပ္တင္ၿပီး မီးညွိေပးလိုက္သည္။ လႊစာမုန္႔ေတြကို တဖ်စ္ဖ်စ္ႏွင့္ မီးစြဲေလာင္သြားေတာ့ ထင္းသားအမာေတြကို ထပ္ထည့္လိုက္သည္။ မီးအရွိန္ရလာေတာ့မွ အေၾကာ္ဆီထည့္ထားၿပီးသား ဒယ္ပိုင္းကို တင္လိုက္သည္။

 

ဆီဆူေအာင္ ေစာင့္ေနခ်ိန္တြင္ ဇလံုထဲထည့္ထားသည့္ မုန္႔ႏွစ္မ်ားကို ေရႏွင့္ ျပန္ေဖာက္လိုက္သည္။ ယိုးဒယားမယ္ ေဆာ္ဒါမုန္႔ကိုလည္း ခပ္နည္းနည္းထည့္ၿပီး သမေအာင္ ေမႊလိုက္သည္။ ေဆာ္ဒါမုန္႔မ်ားသြားလွ်င္ အေၾကာ္က ၾကြပ္ရြေနေသာ္လည္း စားမေကာင္း ျဖစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ေအးမက ခပ္နည္းနည္းသာ ထည့္တတ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ပဲေၾကာ္ ေၾကာ္ရန္ စိမ္ထားေသာ ပဲျခမ္းမ်ားကို ေရစစ္လိုက္ကာ မုန္႔ႏွစ္ႏွင့္ စပ္ၿပီး ေကာ္ဇလံုတစ္ခုထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ မနက္ပိုင္းတြင္ တျခားအေၾကာ္မ်ား ထက္ ဘူးသီးေၾကာ္ႏွင့္ ပဲေၾကာ္က ပုိၿပီးေရာင္းရသည္။ ေစ်းထဲတြင္ မုန္႔ဟင္းခါး၊ အသုပ္ ေရာင္းသူတခ်ိဳ႕က ေအးမ ဆိုင္ကေန အေၾကာ္ေဖာက္သည္ယူတတ္သည္။ ေအးမေနာက္က်လွ်င္ သူတို႔လည္း ကရိကထ မ်ားရသည္။ ထို႔အတြက္ သူတို႔ေစ်းထြက္ခ်ိန္ မီွိေအာင္ ခပ္ေစာေစာေလးေၾကာ္ေပးရသည္။

 

ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ မနက္ ၄ နာရီခြဲေလာက္တြင္ ေအးမႏိုးေနၿပီး အေၾကာ္ေၾကာ္ရန္ ျပင္ဆင္ေလ့ရွိသည္။ မေန႔ညကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္။ ဟိုဟိုသည္သည္ ေတြး၇င္းႏွင့္ ညဥ့္္နက္သြားသည္။ မီးကင္တဲက သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ၂ ခ်က္ၾကားသည္အထိ အိပ္၍ မရေသး။ အင္းေလ.. အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္းက ရွိလာခဲ့ၿပီမဟုတ္လား။ မေန႔ညေနက ေဒၚႀကီးစာေျပာေသာ  အေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္စဥ္းစားရင္းႏွင့္ ျဖစ္ပါ့မလား..ျဖစ္ပါ့မလားဆိုေသာ စိုးရိမ္စိတ္၀င္လာမိသည္ကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ မေၾကာက္ပါႏွင့္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းထားသည္။ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္းႏွင့္  ဆီပူအိုးထဲသို႔ မုန္႔ႏွစ္ကို ဇြန္းခြက္နဲ႔ခပ္ၿပီး ခပ္ျဖည္းျဖည္းထည့္လိုက္သည္။ ေဆာင္းဦးနံနက္ခင္းတြင္ ေျမာက္ေလက ဟိုဟိုဒီဒီတိုက္ခတ္ေနေသာ္လည္း ေအးမအတြက္ေတာ့ ခ်မ္းရမည္မွန္းမသိ။ မနက္ေ၀လီေ၀လင္းတည္းက မီးဖိုနားကပ္ ေနရေသာေၾကာင့္ ေခၽြးမ်ားပင္စို႔ေနသည္။

 

“ေအးမေရ…ပဲေၾကာ္ ၂၀ ရၿပီလား ေဟ့´´

“ဘူးသီးေၾကာ္ ..ရၿပီလား..ေအးမ´´

“အစံုသုပ္နဲ႔ ဟင္းခါးပို႔လိုက္ရဦးမလား ေအးမ´´

“မပို႔နဲ႔ေတာ့ မသန္းတင္။ ေအးမ စားခ်င္စိတ္သိပ္မရွိလို႔။ စားခ်င္မွပဲ လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့မယ္´´

 

ေအးမ ေနေသာ ေစ်းအေနာက္ဘက္ တဲသာသာ အိမ္ေလးကေန လွမ္းေအာ္လိုက္လွ်င္ မသန္းတင္တို႔ အသုပ္တန္းေနရာကေေန ေကာင္းေကာင္းၾကားရေသာေၾကာင့္ မနက္စာကို ထိုဆိုင္မ်ားကပင္ မွာၿပီးစားေသာက္တတ္သည္။ ယေန႔မနက္တြင္ေတာ့ အသုပ္ကို လံုး၀မစားခ်င္ေပ။ တျခားမုန္႔လည္း မစားခ်င္။ ထမင္းစားမည္ဆိုလွ်င္လည္း ဟင္း အနံ႕ရတည္းက အန္ခ်င္ေနသည္။ ထို႔အတြက္ မနက္စာ အဆာေျပမစားေတာ့ဘဲ ငွက္ေပ်ာ္သီးေၾကာ္၊ ပဲကပ္ေၾကာ္တို႔ကို ဆက္ၿပီးေၾကာ္ေနလိုက္သည္။ အေၾကာ္ ေၾကာ္ေနရင္း၊ ေရာင္းေနရင္းႏွင့္ ေဒၚႀကီးစာ ျပန္လာမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိသည္။

 

မိဘမရွိ၊ သားခ်င္းမရွိသည့္ ေအးမသည္ အသက္ငယ္ငယ္ႏွင့္ပင္ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ထူေထာင္ခဲ့သည္။ အတန္းပညာ ဆံုးခန္းထိေရာက္ေအာင္ သင္ယူတတ္ေျမာက္ျခင္းမရွိ၊ အလုပ္အကိုင္ မည္မည္ရရလည္း မလုပ္ႏိုင္ေသာ ေအးမသည္ ကိစၥတစ္ခုကို သိပ္ၿပီး အေလးအနက္ထား၍ မေတြးတတ္။ အိမ္ေထာင္တခုကို အလြယ္တကူတည္ေဆာက္ၿပီး အလြယ္တကူပင္ ၿဖိဳဖ်က္ခဲ့သည္။ တပိုင္တႏိုင္ အေၾကာ္ေလးေရာင္းရင္းႏွင့္ သက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳလာခဲ့သည္။ ယခုလို အေရးကိစၥရွိၿပီဆိုေတာ့ အားကိုးအားထားျပဳစရာလင္ေယာက်္ားမရွိေတာ့သည့္ ေအးမအတြက္ အိမ္နီးခ်င္း ေဒၚႀကီးစာသည္သာလွ်င္ မိဘ၊ မိတ္ေဆြျဖစ္လာေတာ့သည္။

“ေသခ်ာတာေတာ့ ေသခ်ာပါပဲေအးမရယ္ ငါ့တူမေတြတုန္းကလည္း ငါၾကည့္ေပးခဲ့ဖူးတာပဲ၊ ညည္းမွာ ကိုယ္၀န္ရွိတာပဲ ျဖစ္ရမယ္၊ ညည္းက နဂိုတည္းက က်န္းမာေရးေကာင္းတာ မဟုတ္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့္ စိုးရိမ္ရမလားပဲဟယ္´´ ညက ေဒၚႀကီးစာ ႏွင့္ ထမင္းစားေနစဥ္ ေအးမအန္ေတာ့ ေဒၚႀကီးစာက ထိုသို႔ပင္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုစကားၾကားခ်ိန္တြင္ ေအးမ တုန္လႈပ္သြားသည္။ သူမအသက္သည္ ယခုမွ ၁၉ ႏွစ္။ ယခုအခ်ိန္ထိ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို မည္သို႔ထိန္းေက်ာင္းရမည္ဆိုသည္ကို ေအးမ မသိေသး။ “ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို ငါလြယ္ထားတာပါလား´´ ဟု ေတြးရင္း ဗိုက္ကို ခဏခဏ ငံု႕ၾကည့္ေနမိသည္။

ေနျမင့္လို႔ ေဒၚႀကီးစာ ပဲျပဳတ္ေရာင္းက ျပန္လာေတာ့ ေအးမတို႔အနားရွိ ရပ္ကြက္ေဆးခန္းေလးသို႔ သြားျပရန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ရပ္ကြက္ေဆးခန္းေလးႏွင့္ နီးလာေလ ေအးမ ရင္ေတြတုန္လာေလျဖစ္သည္။ စမ္းသပ္ေပးေနေသာ ဆရာ၀န္မ၏ မ်က္ႏွာကို အားကိုးတႀကီးေမာ့ၾကည့္ရင္း ေျပာလာမည့္ စကားမ်ားကို ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္စားေနမိသည္။

 

“စမ္းၾကည့္ရတာေတာ့ ကိုယ္၀န္က ၃ လေလာက္ရွိေနၿပီသမီးရဲ့။ ခက္တာက သမီးရဲ့ ႏွလံုးခုန္သံက ပံုမွန္မဟုတ္ဘူး။ မိဘမ်ိဳးရိုးမွာ ႏွလံုးေရာဂါေတြ ရွိဖူးလား´´

 

“သမီးက ငယ္ငယ္တည္းက မိဘေတြ မရွိပါဘူး ဆရာမ။ အေဒၚေတြနဲ႔ပဲ ေနလာတာ။ ငယ္ငယ္တည္းကေတာ့ အၾကမ္းသိပ္မခံႏိုင္ဘူး။ တအားေမာၿပီး အသက္ရႈမ၀ျဖစ္တတ္တာမ်ိဳးေတာ့ ခဏခဏျဖစ္တတ္တယ္´´

 

“အင္း။ သမီးမွာ ႏွလံုးေရာဂါ အခံရွိေနတယ္ကြယ္။ ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ အီးစီဂ်ီဆြဲၾကည့္ရမွာပဲ။ ႏွလံုးေရာဂါသည္ တစ္ေယာက္ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ရတာ အရမ္းအႏၱရာယ္မ်ားလိမ့္မယ္ကြယ္။ အေမေရာ၊ ကေလးအတြက္ စိတ္ခ်ရဖို႔က က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ အေတာ့္ကို လိုတယ္။ အမ်ိဳးသားကေရာ ခရီးေတြ၊ ဘာေတြမ်ား သြားေနလားကြယ္´´

 

အမ်ိဳးသမီး ၂ ေယာက္သာ လာသည့္အတြက္ ဆရာမေမးလိုက္ေတာ့ ေအးမ ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။

 

“သူ႔အမ်ိဳးသားနဲ႔က ေရွ႕လကမွ ကြဲသြားတာ ဆရာမ။ ညႊန္႔ေမာင္က ဆန္စက္ထဲမွာ စပါးသယ္တယ္ဆရာမ။ အဲဒီမွာ သူတို႔အလုပ္သမားထဲက မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ဘာလိုလို သတင္းထြက္လာေတာ့ လင္မယားေတြ ရန္ျဖစ္ၿပီး ကြာလိုက္ၾကတာ။ အခု ဟိုအေကာင္ကလည္း ပင္လယ္ကို ငါးဖမ္းထြက္မယ့္ သေဘၤာနဲ႔ပါသြားတယ္။….´´

 

ေဒၚႀကီးစာက ေအးမကိုယ္စား ျပန္ေျဖေတာ့ ဆရာမမ်က္ႏွာတြင္ စိတ္မေကာင္းသည့္ အရိပ္အေရာင္ေတြ မ်ားစြာ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ သက္ျပင္းခ်သံကိုလည္း ၾကားလိုက္သည္။

 

“အင္းေလ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ သမီးရယ္။ အားတင္းထားေပါ့ကြယ္။ သမီး ေဆးရံုကို တစ္ပတ္ တစ္ခါ သြားရမယ္ေနာ္။ ေဆးရံုးက်ေတာ့ သမီးေလးအတြက္ ပိုၿပီးစိတ္ခ်ရတယ္။ ဆရာမေတြလည္း ရွိေနမယ္။ ဒါဟာ သမီးအတြက္ရယ္၊ သမီးရင္ေသြးေလး အတြက္ရယ္၊ သမီးမျဖစ္မေနလုပ္ရမယ့္အရာပဲ။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္အတြက္ အားေဆးေတြကို ဆရာမေပးမယ္။ သမီးကေတာ့ ဆရာမေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ရမယ္။ ဟုတ္လား´´

 

ေအးမ ေခါင္းကို သြက္သြက္ၿငိမ့္လိုက္ရင္း ဆရာမေပးသည့္ ေဆးမ်ားကို ယူကာ အိမ္ျပန္လာသည္။ လမ္းတြင္ေတာ့ ေအးမေရာ ေဒၚႀကီးစာေရာ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ႏႈတ္ဆိတ္လ်က္။ ေအးမသည္ မျမင္ရေသးေသာ၊ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလးမွန္း မသိရေသးသည့္ ရင္ေသြးငယ္ကို စကားေပါင္းမ်ားစြာေျပာဆိုေနမိသည္။ “ကေလးရယ္… မင္းေရာက္ေနမွန္းသာသိရင္ မင္းရဲ့အေဖကို ေမေမမကြာခဲ့ပါဘူး။ ေမေမ့ကေလးကို အဖမဲ့တဲ့ကေလး ဘယ္အျဖစ္ခံပါ့မလဲကြယ္..အခုေတာ့..အားမငယ္ပါနဲ႔ ကေလးရယ္။ မင္းမွာ အေဖမရွိေပမယ့္ ေမေမေတာ့ရွိပါတယ္ကြယ္။ ကေလးအတြက္ ေမေမဟာ က်န္းက်န္းမာမာရွိေနရမယ္။ ကေလးဟာ ေမေမရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ေဆြမ်ိဳးပါကြယ္၊ ကေလးအတြက္ ေမေမ သတၱိရွိရမယ္။ အေၾကာ္သည္မရဲ့ကေလး၊ ေရာဂါသည္မရဲ့ကေလးေပမယ့္ မင္းကို ေမေမ အတတ္ႏိုင္ဆံုးဂရုစိုက္ပါ့မယ္ကြယ္။ မင္းအတြက္ အေဖမရွိေတာ့ေပမယ့္ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ ၿပိဳတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးကို ေမေမ လူ႔ေလာကထဲကို က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ေခၚေဆာင္လာခဲ့မယ္ကြယ္။

 

ထိုေန႔မွစ၍ ေအးမသည္ လက္လြတ္စပါယ္ေနတတ္၊ စားတတ္ေသာ မိန္းမေလးမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ေပ။ စားေနက် လက္သုပ္စံုကို ျဖတ္လိုက္သည္။ ႀကံဳရာဆိုင္တြင္ စားတတ္ေသာ အက်င့္ကို ျပင္လိုက္သည္။ အပူအစပ္စားရင္ ကေလးဆံပင္မေပါက္ဘူးလို႔ ဆိုက်ေတာ့ ေအးမ အျဖဴထည္သက္သက္ခ်က္ေသာ ဟင္းတို႔ကိုသာ စားေတာ့သည္။ အရင္လို ေစ်းေရာင္းရင္းႏွင့္ အစပ္ထုပ္၊ အခ်ဥ္ထုပ္စားသည့္  အက်င့္ကို မနည္းေပ်ာက္ေအာင္ႀကိဳးစားရသည္။ ကိုယ္၀န္လရင့္လာေတာ့ ေအးမ အေၾကာ္မေၾကာ္ေတာ့။ ဆရာမႀကီး ခ်ိန္းသည့္ေန႔တိုင္း ေဒၚႀကီးစာကို အေဖာ္ေခၚၿပီး ေဆးရံုကို မွန္မွန္သြားတတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒၚႀကီးစာက သူ႔အိမ္ေလးကို တူ၊  တူမေတြႏွင့္ ထားၿပီးေအးမႏွင့္ လာေနသည္။ ေအးမတြင္ အေမသာရွိလွ်င္..ဆိုေသာ အေတြးကို ေတြးမိေတာ့ မ်က္ရည္လည္လာသည္။

 

“ငါသာ က်န္းမာေရးကို ဂရုမစိုက္လွ်င္ ငါ့ကေလးလည္း မိဘမဲ့ကေလးျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။ ကေလးရယ္..ေမေမတို႔ကို ကံတရားက မ်က္ႏွာသာေပးရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲကြယ္´´။ ကေလး၏ အေဖသည္ ေအးမကို ရက္ရက္စက္စက္ ျပဳလုပ္ခဲ့သမွ်ကို ေအးမကႀကိဳးစားၿပီး ေမ့ေဖ်ာက္ထားလိုက္သည္။ အရင္လို က်ိန္ဆဲၿပီး ေဒါသထြက္ေနသည္ထက္ “ငါ့အတြက္ အေဖာ္တစ္ေယာက္ထားေပးခဲ့တာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္´´လို႔ ေျဖေတြးတတ္လာသည္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ေအးမ၏စိတ္ကို သူမ၏၀မ္းဗိုက္ထဲက ကေလးက ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားေစသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိ၏ ရင္ေသြးေလးသည္ သမီးမိန္းကေလးသာျဖစ္ေနရင္ ေအးမကဲ့သို႔ မႀကံဳေတြ႕ရေအာင္ေတာ့ သြန္သင္ဆံုးမျပရဦးမည္။ ေယာက်္ားေလးသာ ျဖစ္ေနလွ်င္လည္း အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို အလြယ္တကူ မထူေထာင္ဖို႔၊ ကိုယ့္ဇနီးမယားအေပၚမွာ သစၥာရွိဖို႔ ဆံုးမရမည္ ဟု ေအးမက ႀကိဳေတြးထားမိသည္။

 

မိမိရင္ေသြးေလးသည္ ကိုယ္လက္အဂၤါ အျပည့္အစံုႏွင့္ လူ႔ေလာကထဲသို႔ ေရာက္လာပါ့မလား၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြမ်ား ကြဲေနမလား၊ ရုပ္ရွင္ကားေတြ၊ ေအးမၾကည့္ဖူးသည့္ မဂၢဇင္းထဲကလို ပံုပန္းပ်က္ေနသည့္ ကေလးေလးမ်ား ေမြးလာမလား ဆိုၿပီး အေတြးေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ရေသာ ညေပါင္းမ်ားစြာရွိခဲ့ဘူးသည္။ မိမိ၀မ္းဗိုက္ထဲက ကေလးအတြက္ ကံတရားရယ္ မ်က္ႏွာသာေပးပါ လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆုေတာင္းဖူးသည္။ လမ္းထဲတြင္ ဆူညံေနေအာင္ ေဆာ့ေနၾကေသာ ကေလးမ်ား၊ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္းႏွင့္ သူတို႔ေလးေတြလို သူမကေလးကို ရွင္သန္ေစလိုေသာ ဆႏၵျဖင့္ ဘုရားတြင္ ဆုေတာင္းရသည္မွာလည္း အေမာ။ သည္လိုႏွင့္ ေအးမတစ္ေယာက္ ကေလးကို ခြဲေမြးဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ခဲ့သည္။

 

ေအးမ သတိရလာေတာ့ ေဒၚႀကီးစာက အႏွီးႏွင့္ ထုပ္ထားသည့္ ကေလးနီရဲေလးကို ေပြ႕ပိုက္ထားသည္။ “သမီးေလး ေမြးတာ ေအးမ´´ ဟု ေဒၚႀကီးစာကေျပာေတာ့ “ကိုယ္လက္ အဂၤါစံုရဲ့လား´´ ဟု ေအးမက အေလာတႀကီးေမးမိသည္။ ေဒၚႀကီးစာက ခ်က္ျခင္း ျပန္မေျဖဘဲ အႏွီးကို ဖြင့္ေနေတာ့ ေအးမ ရင္ထဲတြင္ ဗေလာင္ဆူေနသည္။ ကေလးနီတာရဲေလးကို ၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္း၊ ေျခကေလးေတြ၊ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ၊ အိုး…အားလံုးျပည့္ျပည့္စံုစံုပါပဲ။ ေအးမကို ၾကည့္ရင္းႏွင့္ ေဒၚႀကီးစာကလည္း ၿပံဳးလို႔။

 

“ကဲ…ကေလးအေမ….အားလံုးအဆင္ေျပတယ္ေနာ္…ဘယ္လုိေနေသးလဲ…အသက္ရႈလို႔ရလား၊ ရင္ေတြဘာေတြ တုန္ေနလား.. အခု သမီးေလးကို ဆရာမႀကီးက ၾကည့္မလို႔တဲ့…ဆရာမႀကီးကေတာင္ ေျပာေနေသးတယ္။ ဒီသားအမိက ကုသိုလ္ကံေကာင္းတယ္။ အားလံုးက်န္းက်န္းမာမာပဲ။ သမီးေလးက မယ္လျပည့္ေလး၊ မယ္ကံေကာင္းေလးလို႔ေတာင္ ဆရာမႀကီးက စေနေသးတယ္… ခဏနားလိုက္ဦး …အဆင္ေျပတယ္ေနာ္´´

 

စစၥတာ၏အေမးကို ခပ္ဖြဖြေလးၿပံဳးရင္းနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိသည္။ ေဆးရံုျပတင္းေပါက္ကေန က်လာေသာလေရာင္ေအာက္တြင္ ေအးမသည္ သမီးေလးမ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးကို ၾကည့္ရင္း အမ်ိဳးအမည္ေဖာ္ရခက္ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ထိေတြ႕ေနရသည္။  “သမီးေလး´´ ဆိုေသာ အသိသည္ ေအးမ ပင္ပန္းေနသမွ်ကို လြင့္စင္သြားေစသည္။ “သမီးေလး´´ ဟုခပ္တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္ရံုႏွင့္ ေအးမ ခံစားေနရေသာ နာက်င္စိတ္မ်ားက သက္သာေပ်ာက္ကင္းသြားသည္။ ေအးမသည္ တစ္ေကာင္ၾကြက္မဟုတ္ေတာ့။ ကိုယ္ပြားသမီးေလး တစ္ေယာက္ရွိေနၿပီ။ သမီးေလးသည္ ေအးမ၏ ဘ၀ျဖစ္သည္။ သမီးေလး၏ ရွင္သန္မႈသည္ ေအးမ၏ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျဖစ္သည္။ ေအးမအနားတြင္ သမီးေလးရွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ေလာကဓံကိုလည္း ေၾကာက္ရြံမည္မဟုတ္။

 

သမီေလးလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေအးမ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ရမည္။ သမီးေလးအတြက္ အ၀တ္အစားေတြခ်ဳပ္ေပးရဦးမည္။ သနပ္ခါးေတြ ဖံုေနေအာင္ လိမ္းထားမည့္ သမီးေလး၏ ပါးျပင္ေလးသည္ ေမႊးျမေနလိမ့္မည္။ ေက်ာင္းစိမ္းလြယ္အိတ္ေလး လြယ္ထားသည့္ သမီးေလးက ေအးမကို “ေမေမ´´ ဟု လွမ္းေခၚေနသံကို ၾကားေယာင္လာသည္။ သမီးေလးကို နာမည္တခုခုေပးဖို႔စဥ္းစားရဦးမည္။ ဘ၀တိုက္ပြဲမွန္သမွ်ကို ျဖတ္ေက်ာ္ရန္အတြက္ သမီးေလးသည္ ခြန္အားကိုျဖစ္ေစလိမ့္မည္။ သမီးေလးကို ေညွာ္မမိေစရန္အတြက္ အေၾကာ္ေရာင္းသည့္ အလုပ္ကိုေတာ့ မလုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးၿပီ။  ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေစ်းသြားသည့္လမ္းေဘးတေနရာရာတြင္ အသုပ္ဆိုင္ဖြင့္ေရာင္းလွ်င္ အဆင္ေျပမည္။ ေနာက္မွ  ၀င္ေငြေကာင္းေကာင္းရႏုိင္မည့္ အလုပ္မ်ိဳးကို ေျပာင္းလုပ္မည္။

 

မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္ထားေသာ္လည္း ေအးမ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မဟုတ္ေပ။ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ သမီးေလးဘ၀ကို ပံုေဖာ္ေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေအးမနားတြင္းသို႔ ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ေလးက တိုး၀င္လာေသာေၾကာင့္ မ်က္လံုးမ်ားကို အသာဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေအးမခုတင္ႏွင့္ ၂ လံုးေက်ာ္အကြာတြင္ အရာရာ ျပည့္စံုပံုေပၚေသာအမ်ိဳးသမီးေလး တစ္ေယာက္ကို အမ်ိဳးသားက ႏွစ္သိမ့္ေပးေနသည္။ “၅ လမ္းထဲကေလ..သူေဌးဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့သမီး။ ကေလးတအား လိုခ်င္ေနတာ၊ ကေလးရူး ရူးေနတာ၊ သူတို႔အိမ္က ၿခံေစာင့္မာလီက ပဲျပဳတ္၀ယ္ရင္းနဲ႔ အၿမဲေျပာျပတယ္။ အခုေတာ့ ကို္ယ္၀န္ပ်က္က်သြားတယ္တဲ့။ သနားပါတယ္´´

 

ေဒၚႀကီး စာက ေလသံခပ္တိုးတိုးႏွင့္ေျပာျပေတာ့ ေအးမ သူတို႔အတြဲကို ထပ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္မိသည္။ မိန္းကေလးအနားတြင္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ အစားအစာမ်ိဳးစံု၊ အားေဆးပုလင္းမ်ိဳးစံုက စုပံုေနသည္။ အိမ္ေဖာ္ျဖစ္ဟန္တူသူ ေကာင္မေလးက ထည့္ေပးေသာ ဆန္ျပဳတ္ကို အမ်ိဳးသားက ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး တိုက္ေနေသာ္လည္း အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးထံမွ ရိႈက္သံကသာ မွန္မွန္ထြက္ေနသည္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း ေအးမ မ်က္ရည္က်သည္။ ထိုမ်က္ရည္သည္ ေအးမ ေယာက္်ားကို လြမ္းၿပီးက်လာေသာ မ်က္ရည္မဟုတ္ေပ။ သမီးေလးကို လူ႕ေလာကထဲသို႔ ေခ်ာေမြ႔စြာေခၚေဆာင္လာႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ က်ေသာမ်က္ရည္ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာေၾကာင့္သာ က်လာေသာ မ်က္ရည္သာျဖစ္သည္ကိုေတာ့ ေအးမေကာင္းေကာင္း သိေနပါသည္။

 

ႏွင္းႏုလြင္

25၊ 01၊ 2011

 

ပလတ္စတစ္ႏွင့္ က်န္းမာေရး January 31, 2011

Filed under: က်န္းမာ သုတ — thetsonehnin @ 5:53 AM
Tags:

နယ္ကအိမ္ကိုုျပန္တုန္းက မုန္႔ဟင္းခါးစားဖို႔ သြားဝယ္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္အမႀကီးက မုန္႔ဟင္းခါးကို ငွက္ေပ်ာဖက္နဲ႔ ထုပ္ၿပီးေပးေတာ့ ဆရာမဂ်ဳးရဲ့ ”ကြၽန္မခ်စ္ေသာၿမဳိ႕တစ္ၿမိဳ႕” ကို သြားၿပီးသတိရမိတယ္။ ဆရာမရဲ့ၿမိဳ႕ေလးနဲ႔ ရင္းႏွီး ေနေတာ့ ေနေရာင္ျပထားတဲ့ ဖက္ရြက္ေလးနဲ႔ထုပ္ထားတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးက ဖက္နံ႔ေလးသင္းလို႔။ တူမေလးေတြကေတာ့ ေျပာတာေပ့ါ။ ဒီဆိုင္က ေခတ္သိပ္မမွီဘူးေနာ္ အန္တီေလးတဲ့။ သူတို႔ေမြးတည္းက ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္နဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ရေတာ့  ငွက္ေပ်ာဖက္နဲ႔ထုပ္တာကို မေတြ႔ဘူးေသးဘူး။ ”ကြၽန္မခ်စ္ေသာၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕” အေၾကာင္းကို ေပးဖတ္ရဦးမည္။ အခု ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽတ္ကြၽတ္အိပ္သံုးတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈက အေတာ္ကိုေလ်ာ့နည္းသြားၿပီ။ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ရဲ့  အႏၲရာယ္ကို ဟန္႔တားလာႏုိင္ၿပီ ဆိုေတာ့၊ ေနာက္တစ္ခုထပ္ၿပီး စဥ္းစားရမွာက ပလတ္စတစ္ေတြရဲ့ အႏၲရာယ္။

~

ကြၽန္မတို႔စားသံုးေနတဲ့ အစားအစာေတြထဲမွာ ပလတ္စတစ္နဲ႔ကင္းတယ္ဆိုတာ အေတာ္ကို ရွားပါတယ္။ အစား အေသာက္ေတြကို ဝယ္ျခမ္းတာကေန ျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္တဲ့အထိ သံုးတဲ့ပစၥည္းတိုင္းမွာ ပလတ္စတစ္ မပါတဲ့ပစၥည္းဆိုတာ သိပ္မရွိဘူး။ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈအဆင့္ဆင့္မွာ ပလတ္စတစ္ကို အေျခခံၿပီး ထုတ္လုပ္ထားတဲ့ပစၥည္း ေတြကိုသံုးၾကတယ္။ အစားအစာေတြကို တေနရာကေနတေနရာကို ပို႔ေဆာင္တဲ့ ကြန္တိန္နာ (Container)ေတြ၊ အစားအစာထည့္တဲ့ဘူး၊ စည္သြတ္ဘူး၊ မုန္႔ဘူးေတြ၊ အိမ္ထဲမွာတိုလီမုတ္စထည့္တဲ့ဘူး၊ သိမ္းဆည္းတဲ့ဘူး၊ အစားအစာ ေတြကိုျပန္ေႏြးတဲ့ တန္ဆာပလာေတြအထိ ပလတ္စတစ္က အသံုးတြင္က်ယ္ေနပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ပလတ္စတစ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ပစၥည္းေတြ အသံုးတြင္က်ယ္လာတာနဲ႔အမွ် က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္မႈရွိ၊ မရွိဆိုတာ ကိုပါထည့္သြင္းစဥ္းစား ဖို႔လိုလာပါတယ္။

~

သိပ္မၾကာေသးခင္က ဒီျပႆနာကိုအေျဖရွာမယ္ဆိုၿပီး စမ္းသပ္မႈေတြ အမ်ားႀကီးျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ မွာ Biphenol A လို႔ေခၚတဲ့ ဓါတုပစၥည္း Chemical ဟာ က်န္းမာေရးကို ဆိုးဆိုးဝါးဝါးထိခိုက္ေစတာကို သြားေတြ႔ပါတယ္။ Biphenol A ဆိုတာ အစားအေသာက္ေတြကို ထုပ္ပိုး ျပင္ဆင္တဲ့အခါမွာ အဓိကထားၿပီးသံုးတဲ့ Chemical ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကတည္းက Biphenol A ကို အႏၲရာယ္ကင္းတယ္ လို႔ ယူဆထားၾကေပမယ့္ အခုေတာ့ Biphenol A နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေမးစရာေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိလာပါၿပီ။ အစားအေသာက္ေတြျပင္ဆင္ဖို႔၊ စားေသာက္ဖို႔၊ သိမ္းဆည္းဖို႔ အထိ အဆင္ေျပေပမယ့္ သူ႔ေၾကာင့္ က်န္းမာေရးမွာ ျပႆနာေတြျဖစ္ေပၚလာတယ္လို႔ ဆိုၾကပါၿပီ။

~

အစားအေသာက္ထည့္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္ Container ထဲကေန Chemical အနည္းငယ္ဟာ  အစား အေသာက္ေတြထဲကို စိမ့္ထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးအစားအေသာက္ေတြထဲ စိမ့္ထြက္လာတာကို Migration လို႔ေခၚၾကပါတယ္။ Container ေတြကိုထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ စက္႐ံုေတြအေနနဲ႔ကလည္း ဒီလိုမ်ိဳး ေျပာင္းေရႊ႕ဝင္ေရာက္ တာကို ဟန္႔တားလို႔မရပါဘူး။  ဘယ္ေလာက္ပမာဏအထိဆိုတာကို အတိအက်မသိရေပမယ့္ အစားအေသာက္ေတြ ထည့္တဲ့ ဘူးေတြ၊ ခြက္ေတြထဲက ဓါတုပစၥည္းတိုင္းဟာ အစားအေသာက္ေတြထဲကို ဝင္ေရာက္သြားႏိုင္တာခ်ည္းပါပဲ။

~

ပလတ္စတစ္ Container ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့အစားအေသာက္ေတြကို အပူေပးလိုက္ရင္ ဓါတုပစၥည္းေတြ ေရႊ႕ ေျပာင္းမႈက ပိုျမန္ပါတယ္။ အဆီမ်ားမ်ားပါတဲ့အစားအစာ၊ အငန္ပါတဲ့အစာ၊ အခ်ဥ္ပါတဲ့အစားအစာေတြကိုထည့္ထားတဲ့ Container ေတြဟာ အပူနဲ႔ထိေတြ႔ရင္ ေရႊ႕ေျပာင္းဝင္ေရာက္မႈက ပိုျမန္ပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ဘယ္ေလာက္ အတိုင္း အတာအထိ ဝင္သြားတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ အတိအက်ေျပာဖို႔ခက္ပါတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္္သံုးပစၥည္းေတြ ျပဳလုပ္တဲ့ေနရာ မွာလည္း အမ်ားစုဟာ ေဘးကင္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားၾကေပမယ့္လည္း အၿမဲတမ္းအတြက္ေတာ့ အႀကံဳးမဝင္ပါဘူး။

~

အစားအစာေတြထည့္တဲ့ ပလတ္စတစ္ Container ေတြကေန ထြက္လာတဲ့ ဓါတုပစၥည္းေတြဟာ က်န္းမာေရးကို ဘယ္လုိထိခုိက္လဲဆိုတာကို သုေတသနလုပ္ထားတာေတြဟာ နည္းေသးတာေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာအထိ စိတ္ခ်လက္ခ်သံုးလို႔ရတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေျပာဖို႔ခက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာသံုးလို႔ရသလဲဆိုတဲ့အခ်က္ဟာ အဓိကပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ့္ ဓါတုပစၥည္း ၂ မ်ိဳးရွိပါတယ္။ တစ္ခုကေတာ့ Biphenol A ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ Phthalates ပါ။

~

Plastic & Biphenol A

Biphenol A ဟာ မာၿပီးေပါ့ပါးတဲ့ Polycarbonates လို႔ေခၚတဲ့ ပလတ္စတစ္တစ္မ်ိဳးပါ။ ကေလးအသံုးအ ေဆာင္ေတြ၊ ေရဘူးေတြကို Biphenol A နဲ႔ျပဳလုပ္ထားပါတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ Biphenol A ထုတ္လုပ္မႈဟာ ၆ ဘီလီယန္ ေလာက္ရွိပါတယ္။ Biphenol A ဟာ ေရဘူးေတြမွာ အဆိပ္သင့္ေစတဲ့အရာတစ္ခုအေနနဲ႔ သိၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္း သူနဲ႔ထိေတြ႕မႈမ်ားတာဟာ အစားအေသာက္ေတြထည့္တဲ့ စည္သြပ္ဘူးေတြရဲ့အနားေၾကာင့္ပါ။ Biphenol A ဟာ စည္သြပ္ဘူးႏႈတ္ခမ္းထဲကေန ထြက္လာၿပီး အထဲမွာသိမ္းထားတဲ့ အစားအစာေတြဆီကို ေရာက္သြားပါတယ္။ အစားအစာ ထဲမွာပါလာတဲ့ Biphenol A ဟာ ေသြးစီးေၾကာင္းကိုေရာက္လာပါတယ္။

~

လူ ၉ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းရဲ့ ေသြးထဲမွာရွိေနတဲ့ Biphenol A ဟာ တိုင္းတာၾကည့္လို႔႔ရေလာက္တဲ့ ပမာဏအထိ မ်ားေနတတ္ပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ဝင္လာႏိုင္တဲ့ ဓါတုပစၥည္းေတြထဲမွာ Biphenol A ဟာ ပိုၿပီးထင္ရွားပါတယ္။ သူဟာ ေဟာ္မုန္းေတြရဲ့လုပ္ေဆာင္မႈ၊ အထူးသျဖင့္ Oestrogen လို႔ေခၚတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေဟာ္မုန္းရဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈကို ေႏွာင့္ယွက္ေပးပါတယ္။ ဓါတ္ခဲြခန္းေတြမွာ တိရစၧာန္ေလးေတြကို စမ္းသပ္ၾကည့္တဲ့အခါ Biphenol A ဟာ မ်ိဳးပြားအဂၤါေတြရဲ့ ဖြ႔ံၿဖိဳးမႈေတြကို ဟန္႔တားတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ လူေတြဆီကို ေရာက္လာႏိုင္တဲ့ Biphenol A ပမာဏဟာ အရမ္းနည္းေနေပမယ့္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္တဲ့အခ်ိန္မွာ သေႏၶသားကို ထိခိုက္မႈေတြ ျဖစ္ေစတတ္ပါတယ္။

~

ဒီေတာ့ ကြၽန္မတို႔စားမယ့္အစားအစာေတြထဲမွာ  Biphenol A ပါဝင္မႈကို မျဖစ္မေနကို ေလ်ာ့ခ်ရပါမယ္။ အဲဒီလို ေလ်ာ့ခ်ဖို႔အတြက္ဆိုရင္း

၁။ စည္သြပ္ထားတဲ့အစားအစာေတြအစား လတ္ဆတ္တဲ့အစားအစာ (သို႔) ေရခဲေသတၲာထဲ ထည့္ထားတဲ့ အစားအစာမ်ိဳး ကိုစားေပးသင့္ပါတယ္။

၂။ ကေလးေတြကို ႏို႔မႈန္႔ဘူးေတြတိုက္မယ့္အစား မိခင္ႏို႔ကိုသာ အဓိကၿပီးတိုက္ေကြၽးတာဟာ အေကာင္းဆံုးပါ။

၃။ ကေလးေတြအတြက္ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြေရြးခ်ယ္တဲ့အခါမွာ တတ္ႏိုင္သမွ် ပလတ္စတစ္ပါတဲ့ပစၥည္းေတြကို ေရွာင္ပါ။ သံဘူးလိုဟာမ်ိဳးေတြကိုသာ ေရြးခ်ယ္ပါ။

ဒါေတြက Biphenol A ပါဝင္မႈကိုဟန္႔တားတာပါ။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးေလ်ာ့ခ်ဖို႔ႀကိဳးစားရမွာက Phthalates။

~

Plastic & Phthalates

သူကေတာ့ Plasticizer လို႔ေခၚတဲ့ဓါတုပစၥည္းအုပ္စုႀကီးျဖစ္ၿပီး သူ႔ကို PVC ပုိက္ကေန ေရေမႊးအထိ တြင္တြင္ က်ယ္က်ယ္ အသံုးျပဳၾကပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ တန္ခ်ိန္ ေပါင္ဘီလီယန္ ေပါင္းမ်ားစြာ ထုတ္လုပ္ၿပီး ေနရာတိုင္းမွာ အသံုးျပဳ ပါတယ္။ အေမရိကန္လူမ်ိဳးေတြမွာ စစ္တမ္းေကာက္ေလ့လာမႈေတြအရ သူတို႔ဆီက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ ထဲမွာ Phthalates ကို အတိုင္းအတာတစ္ခု အထိေတြ႕ရပါတယ္။

~

သုေတသနျပဳသူေတြအေနနဲ႔ Phthalates ေတြ ခႏၶာကိုယ္ထဲကိုဝင္လာတာကို ယံုၾကည္ေပမယ့္ ဘယ္လိုဝင္လာ တယ္၊ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိရွိေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ တိတိက်က် မသိပါဘူး။ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြကေန စားမယ့္ အစားအစာေတြဆီကို ေရာက္လာတာမ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္သလို သိုေလွာင္ထားတဲ့ ဘူးေတြထဲကေန အစားအေသာက္ ထဲကို ဝင္လာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ Phthalates သံုးထားတဲ့ မ်က္ႏွာျပင္၊ ၾကမ္းျပင္ေတြကေနတဆင့္ သူ႕ကို ရွဴမိတတ္ပါတယ္။ Phthalates ် ပါဝင္တဲ့ ွု Skin Care ေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြေၾကာင့္လည္း အေရျပားကေနတဆင့္ ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ဝင္သြားတတ္ပါတယ္။

~

Phthalates ဟာ အခုအသံုုးမ်ားေနတဲ့ Chemicals ေတြထဲက တစ္ခုအပါအဝင္ပါ။ ကြၽန္မတို႔အသံုးအျပဳေနတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္း လိုက္ကာကေန လက္သည္းဆိုးေဆးထုတ္လုပ္တဲ့အထိ ေန႔စဥ္အသံုးျပဳေနတဲ့ ပစၥည္းေတြထဲမွာ သူ႔ကို ေတြ႔ႏိုင္ ပါတယ္။ Phthalates ဟာ ခႏၶာကိုယ္ထဲကိုေရာက္ရင္ အလြယ္တကူေခ်ဖ်က္ခံလိုက္ရေပမယ့္ အျပင္ကိုေတာ့ ထြက္မသြားတဲ့အတြက္ ေသြးေတြ၊ ဆီးေတြကို စစ္ၾကည့္လိုက္ရင္ Phthalates ကိုေတြ႔ရပါတယ္။

~

သူဟာ ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ Endocrine System အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈေတြျဖစ္ေစၿပီး Hormones ေတြ အလုပ္လုပ္တာကို အဟန္႔အတားေတြ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ေဟာ္မုန္းေတြအားလံုးထဲက အမ်ိဳးသားေဟာ္မုန္းျဖစ္တဲ့ Testerone ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ Testerone ေတြအလုုပ္လုပ္လို႔မရေအာင္ ဟန္႔တား ထားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသားမ်ားရဲ့ မ်ိဳးပြားအဂၤါကို ထိခိုက္ေစသလို မ်ိဳးပြားမႈနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာေတြကိုလည္း ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။

~

တိရစၧာန္အထီးေတြမွာ စမ္းသပ္မႈေတြလုပ္ၾကည့္ေတာ့ Phthalates ေၾကာင့္ လိင္အဂၤါေတြေသးငယ္တာ၊ မဖြံ႔ၿဖိဳး တာ၊ သုက္ေကာင္ေတြနည္းတာမ်ိဳးေတြကို သြားေတြ႔ပါတယ္။  ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ကာလမွာ Phthalates နဲ႔ထိေတြ႕မႈ မ်ားရင္ ေမြးလာမယ့္ သားေယာက်္ားေလးမွာ ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ အသြင္အျပင္ေတြ ေပၚေပါက္လာတတ္ပါတယ္။ Phthalates ပါတဲ့ ၾကမ္းခင္းကိုသံုးထားရင္ ေမြးကင္းစကေလးေတြမွာ အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ေရာဂါေတြ ကိုခံစားရေစပါတယ္။ လူေတြေရာ၊ တိရစၧာန္ေတြမွာပါ အသည္းကင္ဆာျဖစ္ေစပါတယ္လို႔လည္း ဆိုထားၾကပါတယ္။

~

အမ်ိဳးသမီးေတြမွာေတာ့ ေနရာလြဲၿပီးကိုယ္ဝန္ေဆာင္တာမ်ိဳးေတြကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ ေပါင္မျပည့္ဘဲေမြးဖြားလာတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ့ ေသြးထဲမွာ Phthalates ပမာဏျမင့္တက္ေနတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။ မိန္းကေလးငယ္ေတြမွာ ဆိုရင္လည္း ရင္သားဖံြ႕ၿဖိဳးမႈေတြေစာလာၿပီး အပ်ိဳျမန္ျမန္ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မၾကာေသးခင္က ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ေလ့လာမႈေတြ အရေတာ့ Phthalates ဟာ ကေလးငယ္ေတြမွာ အဝလြန္ေစတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ Phthalates မ်ားေနတဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ရဲ့ ဆဲလ္ေတြဟာ အင္ဆူလင္အလုပ္လုပ္တာကို မတံု႔ျပန္တဲ့အတြက္ ေသြးထဲမွာ သၾကားဓါတ္ေတြျမင့္တက္လာၿပီး ဆီးခ်ိဳေရာဂါကို ခံစားရေစပါတယ္။ သိုင္းရြိဳက္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ျပႆနာေတြ၊ ပန္းနာရင္ၾကပ္၊ အေရျပားဓါတ္မတည့္မႈေတြကိုျဖစ္ေစပါတယ္။

~

ဒီလိုဆိုရင္ ကြၽန္မတို႔အတြက္ ပလတ္စတစ္ဟာ အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ပစၥည္းဆိုတာကို အားလံုးလည္း သိသြားပါၿပီ။ ပလတ္စတစ္ဟာ လူႀကီး၊ လူငယ္၊ အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသားမေရြး အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစတာေၾကာင့္ သူနဲ႔ထိေတြ႕မႈကို တတ္ႏိုင္ သမွ်ေလ်ာ့ခ်ရပါမယ္။ ပလတ္စတစ္ဘူးေတြထဲကို အဆီေတြ၊ အခ်ဥ္သနပ္ေတြ အၾကာႀကီးထည့္ထားၿပီးစားတာမ်ိဳးကို ေရွာင္ရပါမယ္။ ပလတ္စတစ္ခြက္ေတြထဲကို အပူေတြထည့္တာ၊ သူတို႔ကို အပူေပးတာမ်ိဳးေတြလည္း သတိထားရပါမယ္။ ကေလးေတြအတြက္ ႏို႔ဘူးလိုအသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြေရြးတဲ့အခါမွာ ပလတ္စတစ္ေတြအစား ဖန္ေတြကိုသာ ေရြးခ်ယ္သင့္ပါတယ္။ အစားအေသာက္ထည့္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္ဘူးေတြ၊ ခြက္ေတြမွာ အေရာင္ေျပာင္းလာတာ၊ ပံုစံ ေျပာင္းလာတာမ်ိဳးရွိရင္ သူတို႔ကို မသံုးသင့္ေတာ့ပါဘူး။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ရဲ့လူေနမႈဘဝ အဆင့္အတန္း ျမင့္ၿပီး အဆင္ေျပလြယ္ကူေစဖို႔ ပလတ္စတစ္ပစၥည္းေတြျဖစ္ေပၚလာရတာပါ။ သူတို႔ရဲ့အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လြန္လြန္ကဲကဲထိေတြ႔မႈမ်ားလာရင္ အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစလို႔ ေရွာင္ၾကပါလို႔ သတိေပးလိုက္ပါရေစ။

~

~

ႏွင္းႏုလြင္(ေဆးဝါး)

အာေရာဂ်ံ မဂၢဇင္း၊

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၁

 


 

က်န္ရွိေနေသာ ေထာင့္မလဲ၊ သဲမေကာ္ေန႔ရက္မ်ားသို႔ January 27, 2011

Filed under: ေရးမိေရးရာ ကဗ်ာမ်ား — thetsonehnin @ 10:00 AM

ငါတို႔ ၿဖိဳခ်ခဲ့သမွ် သကၠရာဇ္ေတြထဲမွာ
ဘယ္အရာက ျပန္ေကာက္လို႔
အေကာင္းဆံုးျဖစ္မလဲ။

ဟို ႏွစ္မ်ားဆီက ငါတို႔ေတြဟာ
မစားေကာင္းတဲ့အသီးကို
ရႈရႈိက္မိေကာင္း ရႈရႈိက္ခဲ့မိမယ္
မသြားသင့္တဲ့အရပ္ကို
ေျခလွမ္း ျပန္ေကာင္းျပင္ခဲ့မိမယ္
စိတ္ထဲမွာ အရိပ္လိုေခြေနတဲ့
နာနာက်ဥ္းက်ဥ္းေတြကို ေမ့ေမာျခင္းလည္းရွိခဲ့ဘူးမယ္
ျပာပူပံုေပၚ လက္ကေလးနဲ႔ရက္ရင္း
ေအးျမျခင္းကို ဆာေလာင္ဖူးျခင္းမ်ိဳးလည္းရွိမယ္။

ရွိပါေလ့ေစ
အဲဒါေတြဟာ မနက္ျဖန္အတြက္ေတာ့
အရည္ေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ခ်ိဳခ်ဥ္တခဲသာသာပဲ
တန္ေၾကးရွိေတာ့မယ္။

အဆိုးအညစ္ေတြကို ဖယ္ရွား
အေကာင္းအသစ္ေတြ ပြားရင္း
ရာစုသစ္ဆီ သြားဖို႔
ေမြးဖြားခဲ့ရာ နာရီလက္တံကေန ျပန္အစျပဳရမယ္

ဒီေန႔ဒီရက္ကစလို
က်န္ရွိတဲ့ဘ၀စာမ်က္ႏွာမွာ
ျပႆဒါးေတြ ကင္းေ၀းပါေစ သူငယ္ခ်င္း။

ႏွင္း@ ႏွင္းႏုလြင္

26.01.2011
သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ပိုင္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္